mine g. kırıkkanat

• heyhat ben baska bir paris gormustum dedirten yazar. mersin'den gocmus, öro yerine oyro diyen amca sasirmisti bizleri (paris'e universite okumaya gitmis fransiz lisesi mezunu bir grup genc) gorunce. "siz hic turk'e benzemiyorsunuz ama" demisti (bizi bastan asagi suzup), turkuz amca turkuz demistik biz de. cunku tezgahta duran, karisinin yaptigi kendisinin sattigi borekleri bir biz anlayabilmistik. raflardaki rakilari bir biz okuyabilmistik. sonra st. michel'deki welcome to istanbul restorani vardi bir de. turkuz diyince gelip muhabbet eden delikanli, turkuz diyince ekstradan gelen o ikinci dilim baklava. bir de bir turk kahvehanesi vardi. parasiz bir arkadasi alip orda calistiriyordu cok ama cok paralara. biz ise fransizlar'in tuvaletlerini temizliyorduk uc kurus icin bagiris cigiris altinda. sonra donduk turkiye'ye. ama adamlar hala buradaydi. o amca, karisi, marasli delikanli, kahvehanenin sahibi hepsi bu topraklardaydi iste. baska baska adlarla. tek farklari gidemiyorlardi buralardan. adam gene bakkaldi, kadin gene ev kadini, delikanli gene garson, kahvehane sahibi gene kahvehane sahibi. gitseler de bir sey degismeyecekti hani. gidemeyeceklerdi sorbonne'a okumaya. oxford'lari bile yoktu ki onlarin dogu'da. yaptiracak adam yaptirmadiktan sonra nerde okul nerde hoca? konusmaya herkesin gucu yeter, yazmaya 3-5 insanin, ama ya dinlemeye? popo gogus dolu kumsallarla kayniyor televizyonlar, ozenmez mi her gun terden pislikten atleti kara olmus adam? kokteyller, davetler cayir cayir yaniyor medyada, cani cekmez mi mangal? ya o kadinlar? ah o kadinlar... evinden cikmaya gucu yeter mi hic? ailesinden ayri tek basina? istemez mi gunes gormek, su gormek? ister elbet ama ancak izin alir bir mangal sefasina. tiki dolacagina "mangalci" dolsun plajlar. onlarin var olma sebebi parasi varken bir seyleri degistiremeyen tikilerdir, bencillerdir cunku. amado (bkz: jorge amado) soyle demisti neden bu kadar cok cocuk yaptin diye kendisine soru sorulan iscinin agzindan. "tek eglencemiz bu bizim".