en zor zamanlarını tek başına atlatan insan

• herkestir. dünyaya geldiği andan itibaren hep yalnızdır insan. şayet bir başkasının tesellileriyle bulabiliyorsa aradığı gücü birey, zor zamanlarının zorluğu sorgulanmaya müsaittir. yalnızlık, insanın içindeki gizli mabettir. bir insanın yalnızlığı üzerine söylenecek o kadar söz vardır ki! o kadar büyüktür ki yalnızlık! o kadar kalabalıktır ki!
  "bir hücrede yalnız geçirdiğim ömrünün içine binlerce düş sığdırdım" diyen eski dostuma küfretmem mümkün mü?
  "en zor zamanlarını tek başına atlatan insan" ifadesi bile bir küfür değil midir yalnızlığa, var oluşumuza. bir dize var kulaklarımda, thengel'in oğlunun dudaklarından:
  yok beyim aragorn, biz yalnızız...