yeşiltepe mahallesi

• çocukluğumun geçtiği güzel mahallem.
  
  normalde kötü bir çocukluk geçirdiğim için çocukluğumu pek özlemem. ama bazen gözlerimi kapattığımda mavi önlüğüm ve sırt çantamla yeşiltepe'nin okul dağılma saatine kadar sakin, dökülen yapraklarıyla süslenmiş sokaklarında yürüdüğümü hayal ederim.
  
  o eski merdivenlerden çıkıp o zamanlar genç olan annemin domates ekmeğini yediğim ya da annemin dikiş kursuna gittiği caminin mermerlerinde zıpladığımı ve bunun beni nasıl neşelendirdirdiğini hatırlamaya çalışırım.
  
  göçmen derken tek anladığımız kazakistan, özbekistan, tacikistan gibi ülkelerden gelen güzel insanlardı. düşün ki kendimi bildim bileli en yakın arkadaşım, kardeşim bir kazaktır. birlikte ayrım olmadan büyüdük çünkü.
  
  ben gittikten sonra başka göçler de almış. mahalle uzun bir süre huzurunu kaybetmiş, insanlar kaçmış. o "bizimkiler" ve "mahallenin muhtarları" atmosferinden oldukça uzaklaşmış.yolları, binaları değişmiş, inanılmaz kalabalıklaşmış, o hayal kurarak gezdiğim geniş sokaklardan geriye insanın üstüne üstüne gelen yüksekçe binalar kalmış.
  
  ilkokulumu bile yıkıp yenisini yapmışlar. o yıllar sonra ziyaret ettiğim yerde benim çocukluğuma dair birşeyler bulmak imkansız gibi. eski yüzünü, anılarımızı hep kaybetmiş yeşiltepe..