jack and jill

• nasil samimiyetsiz olunura kafadan ornek teskil edebilecek bir amerikan dizisi, dizide cirkin oyuncu yok, cirkini birak, vasat oyuncu yok, hepsi yunan tanrilari gibi; jack (kiz) ve jill (erkek) isimli iki sevgili ve arkadaslari etrafinda donuyor hikayeler, guya gundelik hikayeler ama hepsi yapimcinin manhattan'in gobeginde 90. kattaki sicacik ahsap mobilyali ofisinden cikmis belli, herkesin ya muhtesem bir kariyeri var, ya da en iyi okullarda ogrenciler, doktor filan cikacaklar, para denilen bir dert yok sanki dunyada, bunlar hep muhtesem evlerde muhtesem ev arkadaslariyla yasiyorlar, ogrencilerin canlari sikiliyor telefon defterinden arkadas cagiriliyor, muhtesem partiler veriliyor, ertesi gece ama orlon kazakla sabaha kadar ders calismasi da biliniyor^*; en yakin arkadasliklar desen pamuk ipligine bagli, "secmelere benim girdigimi bile bile sen de giriyorsun" diye cikmaza giriyor "yakin" arkadasliklar; ask desen adi coktan iliski olmus, herkes bir gurestir tutturmus gidiyor, iliskiler bozuluyor, taviz veriliyor kurtariliyor, taviz vermek efendilikten, ustun insanliktan sayiliyor samimiyet var mi yok mu gozetmeden. bir de bunlari bugunun insaninin basindan gecen olagan hadiseler gibi yansitmalari yok mu, harika parmak bastik, herkes kendisinden bir sey bulacak diyor arkadan arkadan, hepten tiksindiriyor; kendi izole hayatlarindan baskasina korlukleri mi yoksa bir kesim insan icin hakikaten gecerli olmalari mi mide bulandiran, bilinmiyor. her seyrettigimde sinirleniyorum, gene de hicbir hafta kacirmiyorum..