sevda dolu bir yaz

• firuzan'ın yazdığı, eray eserol'un yönettiği ankara devlet tiyatrosu oyunu.
  
  oyuna çok kötü diyemem,çok iyi hiç diyemem. yıllar sonra sorsanız "ya şöyle bir oyun vardı. hatırlıyor musun?" deseniz, hatırlamak için oldukça zorlanırdım sanırım. tatsız, tuzsuz, sossuz bir makarna gibiydi oyun.
  
  bir üst entrydeki suserin de bahsettiği üzere bir anne-kız var oyunda. ikisinin de hemen hemen aynı yaşta olduğunu ilk bakışta anlıyorsunuz. sorarım size ey rejisör! biz bu oyuna nasıl girelim? kendimizi nasıl oyunun içinde hissedelim ? bu durumu devlet tiyatrolarında genel olarak gözlemliyorum. köse, genç oyunculardan at-kelebek metaforuna katkıda bulunmak istercesine takma kaytan bıyıklarla şehzade yaratmaya çalışmalarını unutamıyorum. sanırım kimsenin bilmediği farklı bir tiyatro öğretisi bu.
  
  tahtsız kraliçedeki "dedi, dedim, dediler..." zırvalarından sonra bu oyunda da "hadi burayı sen oyna, hadi burayı ben oynayayım." bu nedir yahu! oyun içinde oyun vereceksen, bir gelişim içerisinde bir anlam içerisinde ver. ilkokul müsameresi mi bu?
  misafir isimli oyunda da oyun içinde oyun durumu var. ancak o oyunda yazar sıra yarenliği geleneği içerisinde bunu vermiş.
  
  kız odaya girer ve der ki: " anne bizi istemedikleri belli. internet şifresini bile vermedi." waoow! ne güzel uyarlamışsınız oyunu günümüze. bir yanda paşa, konak, ... efendi, küçük bey söylemleri, diğer yanda rejisör'ün tanıtım cümlesi "osmanlıdan günümüze nesiler boyu devam eden kimlik kavgasını..." ben anlamadım. kız üniversite öğrencisi, kameralı cep telefonu var. annesi de olsun ki 50 yaşında. hangi osmanlı kimliği, hangi çatışma! ben cidden anlamadım. anlayan anlatırsa sevinirim. oyunları günümüze uyarlarken mantık sınırları içinde kalıp, oyunun doğasını bozmamak daha doğru olur diye düşünüyorum.
  
  tiyatroda daha önce itfaiye meydanı'ndan döşenmiş her biri farklı bir tarz, şekil ifa eden mobilyalardan kurulu öğrenci evi dekoru görmemiştim teşekkür ederim. başka söyleyebileceğim bir şey yok.