dövüşmek

• türkiye'de artık yapılmayan eylem. anlamı gitmiş, sözü kalmış.
  
  bıçak, muşta, yerdeki adama tekme, sandalye kapma... yerden taş alanı bile var. hele o taşı atarmış gibi yapmaktan hiç utanmazlar mı? ortada henüz ciddiyet gerektiren bir durum yokken arkadan saldırmaya ne demeli? bundan daha kahpece ne var?
  
  bir durum olur, "dışarı gel halledelim" dersin, gelirse gelir. gelmezse de zorlanmaz, devamında arkadan atıp tutmaya da gerek kalmaz böylece. ama yok. adam kendini zayıf bulur ya da adam kalıplıdır, korkuyordur ya da dövüşmek istemiyordur, dövüşse bile karşısındakinin dövüşmeyi bilmediğini kestiriyordur, kahpelik yapacağını biliyordur. kavgaya zorlanmaz. çağırırsın, gelmezse orada biter mevzu. iki taraf da iç hesaplaşmasını yapar olay sonrası.
  
  ama yok. ülke, kahpe dölün soyu dolmuş. şöyle düzgünce, sözleşilip yumruk yumruğa edilen dövüş kalmamış. yere düşen adamın ayağa kalmasını beklemek kalmamış. dayağını yer, sonra gider adam toplar, silah kapıp gelir...
  
  dayak yemek, namus meselesi gibi görülüyor. illa dayak atacak. dayak yediğini kabul etmek diye bir şey yok. muhakkak karşındaki adamı daha sonra yakalayıp bıçaklayacak.
  
  düzgün dövüşmeyi bir öğrenebilsek. dayak yensin/atılsın, iki taraf da dövüşün gerekliliklerini yerine getirince birbirine saygı duyacak halbuki. ama olmuyor. bir taraf kahpelik yapıyor, şiddet katlanarak atlıyor.
  
  türkiye'de dövüşmek kalmamış. dövüşmek zannedilen şey bambaşka, kaçınmak lazım.