keppra

• çocuk olması için yıllarca kullandığım depakin'den ayrılıp, son 3 senedir kullandığım ilaç.
  
  ilk baygınlığım 16 yaşlarımdaydı. annem öldüğümü sanıp başımda yas tutmuş. 20dk baygınlık sonrasında çapa nöroloji bölümüne yıllarca gittim. depakin ilaç verdiler. bebeklerde görülen bir cinsi, çok da önemli değil dediler. hal böyle olunca, ben de önce çok sallamadım. ilaçları istedikleri gibi yıllarca içtim, aralarda unuttum vs. depakin boyunca ne zaman bayılsam, aslında ilacı içmediğim için olduğu ortaya çıkıyordu. hem de 1-2 gün de değil, bazen haftalarca içmiyordum. kendi kendime neyi kabul edemiyorsam...her sabah rutin duş alıp, ütü yapardım. hep de ütünün başında bayılınca, abim elektrikten uzak durmam için yalvarır olmuştu. beyin dalgaları ile ütünün olur da bir ilgisi olur diye... sınavlara girerken, 1 aldığım ilacı 3 alıyordum. hiç ergenlik yaşamadığımı çok da sakin olduğumu ve hep en sorunlu insanlarla ilişkiler kurduğumu belirtmek gerek. depakin'in sakinleştirici bir etkisi var mıydı, bu benim karakterim miydi bilmiyorum; ama sonrasında değiştiğim kesin..depakin ile yaşamaya alışmıştım..evlendim, çocuk sahibi olmak istedik. hiçbir sorun olacağı aklıma gelmemişti; açıkçası bu konuda hiçbiryerde hiçbirşey doğru düzgün görmemiştim. çocuğa epilepsi geçmesi pek mümkün değildi de, depakin'in riski arttırabileceğine dair bir yazı okumamıştım. belki de istemediğim birşey görmekten çekindim. ilk çocuğumuz kesede gelişmeyip, aldırmak zorunda kalınca, acıbadem'de şimdi profesor olan bir nörologa gittik. depakin'in riski arttırabileceğine dair makaleleri anlattı (2% lik risk, 10% un üstüne çıkıyordu). keppra'yı önerdi. ama bu sefer sabah aksam 1 er tane almam gerekiyordu, çünkü tüm gün koruyan etki keppra'da yoktu (2*500mg). keppra'nın özellikle sinirlerimde çok fazla etkisini hissettim. 30 yaşından sonra ergen olmuş, çabuk tepki veren bir hale bürünmüştüm. sabah içtiğim ilacın öğlen 14.00'e kadar etkisi sürüyordu. açıkçası artık yöneticiydim, ve ekibime ızdırap çektirdiğimi gözlemliyordum. ilacı sabah içmeyi bırakıp, 2 sini de akşam almaya başladım. bu şekilde son 2,5 senedir yaşıyordum. bir oğlumuz oldu; çok şükür sağlıklı..lohusayken birkaç kere bayıldım. 17 günlükken beri yanımızda olan bir bakıcımız var. gece gündüz yardım ediyor. gece uykularımı bölmüyorum, bölemiyorum..keppra'yı içmediğim gün anında bayılıyorum. bayılmalarım banyoda falan olunca, kafamı da birkaç kere biryerlere çarpınca, artık bayılmaların nerede olacağı korkusu daha çok arttı. gerçeğe gerçek, keppra kişiliğimi biraz değiştirdi. hala sevenim çok, ama sabır hoşgörü konusunda eskisi gibi değilim. zeka olarak daha sivrileştiğimi düşünüyorum. acaba gelişen tecrübemden mi kaynaklanıyor diye farkı ayırt etmeye çalışıyorum. ancak, bu hastalık olmasaydı; depakin veya keppra olmasaydı, okul ve ilişkilerim nasıl farklı olurdu bilemiyorum.
  
  son olarak ise, yine bayıldım. keppra'yı düzenli almak gerektiği, benim kurallara uyamamam, burnu kafayı sert çarpmam, etrafı kan gölüne çevirmem sebebiyle ailece korktuk. tekrar acıbadem'e gidişimizde doktor haklı olarak kızdı :) keppra'nın uzun süreli etkili olan muadilini verdi: netrolex. nedense yan etkilerini bu sefer aşırı derecede kafama takıyorum. keppra'daki zeka parlaklığı burada da devam ediyor gibi geliyor; asabiyet gitti, bir sakinlik var üzerimde net. ancak, bu sefer fiziksel kimi yan etkiler hissediyorum (belki de tamamen psikolojik- karın ağrıları, baş dönmeleri) bu ilaçla ilgili araştırıyorum, tek bir yazı bulamadım.
  
  epilepsisi olanlar bilir, kariyer sebebiyle ya da acınma duygusu istemedikleri için bunu saklarız. daha yeni iş yerimde paylaşır oldum, çünkü artık bayılmalarımın kariyerimi etkilemeyeceği bir noktaya geldim. etkilerse de topunu yakarım deyip aslında çok da törpülenmediğimi görüyorum. neyse paylaşmalıyız tecrübelerimizi..o yüzden iyi kötü buraya yazmak istedim
  
  edit: keppra’nin yan etkilerinden birini buraya yazmak istemedim. birinizi olumsuz etkilemekten korktum. ama ‘9 perfect strangers’ filmi etkiledi ve artık bilmeniz gerekir diye düşünuyorum. hiçbir yerde yazmıyor ama o dönem intihari çok kolay bir şekilde düşünüyordum. çok mutlu, şanslı ve güzel bir hayatım hep oldu. ya da ben öyle gördüm. ama o dönem bu şekilde bir şey oldu. metronun önüne atlamakta bir sıkıntı yoktu. oysa mutluyum. bebeğim ve sevgi dolu kocam, annemler hep yanındaydı. aklımdan geçenleri kimseye anlatamıyordum. yıllar sonra ilaç değişince bu hissin gittiğini gördüm (lohusa sendromu ile birleşmiş olabilir ama 4 sene sürdü) doktora anlatmaya utandım. ancak daha yeni eşimle paylaştım. o dönem ya atlasaydim..keşke keşke o dönem paylassaydim..bilin dikkatli olun
  
  edit 2: netrolex yan etkiler geçti. ben xr versiyonu kullanıyorum. hayatımın ilacını buldum.