don kişot'um ben

• oyunculuk, ışıklandırma, müzikler harikaydı, izleyiciyi de oyuna dahil eden, enerjisi çok yüksek, izleyiciye sıkılma fırsatı vermeyen bir oyundu. anlatmak istedikleri şeyi çok açık ve net anlattılar oyun boyunca, hicvederek :) bir tek sıkıntımız, baba sahnede izledik ve volume özellikle ilk girişte aşırı yüksekti, biraz kulaklarımızı rahatsız etti. onun dışında çok güzeldi her anlamda. bu oyunla birlikte, (yakınlarda da fi ve çi’yi izlememden mütevellit) ozan güvenin akıl hastası rollerini çok güzel canlandırdığını ve kendisine yakıştığını düşünmeye başladım. bir de bu entry vesilesiyle günay karacaoğlunu tatlı yanaklarından sıkmak istediğimi belirtmek isterim :)