platon'un mağara alegorisi

• ağzı açık, içine ışık vuran bir mağaraya birkaç insan yüzleri mağaranın duvarına dönük bir şekilde "zincirlenir". bu insanlar hayatları boyunca sadece dışarıda olan bitenlerin mağara duvarına düşen gölgelerini görebilirler ve doğal olarak bu insanların gerçekliği yalnızca "gölgelerden" ibadettir. birgün aralarından biri "zincirlerini kırar ve gerçek dünyayı,güneş ışığını görür". geri dönüp arkadaşlarına gerçeğin ne olduğunu, yanıldıklarını anlatmaya çalışır ama hayatları boyunca gerçek kediyi değil de kedinin gölgesini gerçek kedi kabul eden bu insanlara kedinin aslında nasıl göründüğünü anlatmak pek kolay olmayacaktır.
  
  zincirlerini kıran o insan; düşünen, sorgulayan insanın ta kendisidir.