ahlat ağacı (film)

• 2017 yapimi, greta gerwig'in yazip yonettigi lady bird'un mutevazi, bagimsiz, gosterissiz butceyle, oyuncularla kaldirdigi tozu soluyarak soyle cosa gelmisim:
  
  "(...) 2000'lerin basindaki yasamin akisini, duygudurumu, guclukleri, guzellikleri, kucuk insanciklarin gozunden su katilmamis sut gibi veriyor.
  misal, ii. dunya savasi yillarinin, 80'lerdeki pastel zitliklarin, vietnam savasi'ndaki buhranli gunlerin surusune bereket fotografi, goruntusu, turkusu, filmi cikmistir. oysa yakin donem 90'larin sonu, 2000'ler, bu vaktin insanciklari daha orada duruyor.
  dogrusu, 'lady bird' galiba engin bir deniz uzerine yelken acmis ilk gemilerdendir. (...)"
  
  2019 icin, yurdumuz icin, issizlikten iceri, gencligin kararmis ufuklarindan iceri, fukaraliktan, tasranin aci ayazindan, gorup de dokunamamaktan, bilip de erisememekten iceri sut gibi akan ahlat agaci var.
  tabii, amerikan pastasi degil bu. dissiz damaksiz agizda erimiyor.
  yurdumuz bir zaman sahane sairler cikarirdi. sonra oykuculer, romancilar. mizahcilar, karikaturculer. simdi filmciler geliyor. soyleyecek sozu olan, ama topragin bagrinda kalip gunese cikamamis cok var.
  
  bunlarin arasinda ceylan, 70'lerde gelse bu birikimle dehset bir oykucu olabilirmis. ama simdi film ceviriyor. urunlerini, kendimizi izler gibi kemiriyoruz. ve not olarak, diyaloglarini oldukca gelistirdi.
  rus klasik romanlarini okur gibi, durup dusune dusune, kendini metnin icine katip sara sara izlemelik, donusmelik urunler verdi.
  
  burasi boyle.
  hadi bir de yeni nesil gozuyle yorumlayalim.
  bizim dana, filmin girisinde cemcir'i gorunce (cok beyendigi "isler gucler" gibi bisey sanip heralde) sirita sirita ekranin karsisina oturdu. uc - bes dakikaya kaslarini catip "ama bu niye yavas??" diye sordu.
  ayiptir soylemesi, bebelerin telasina filmi birkac gune yayarak izleyip bitirebildik. muteakip gunlerde film yeniden basladikca kaslari yine catilan danamiz, en son dayanamayip "bu buyuklerin filmleri niye hic bitmiyo?" diye yapistirdi. gol oldu.