parrhesia

• kaybetmeyi göze alarak doğruyu söylemekle, başımıza geleceklere rağmen doğruyu söylemekten caymamakla birlikte geçiyor parrhesia. o halde doğruyu söyleyenle, doğrunun söylendiği arasında asimetrik bir ilişki var, doğruyu söyleyenin demek ki aynı zamanda güçsüzlüğü var, başına bir şeyler gelebilir hep. bunu yalnızca genelgeçer ahlakla, toplum değerleriyle ya da devletle karşı karşıya geldiğimiz durumlarla kısıtlamayalım.
  canımızın gittiği yakınımız karşısında doğruyu söylerken de güçsüzüzdür. doğru, "canım"ızı yakabilir -- burada "canım" hem bana ait olan "can"ı hem de benim ait olduğum "can"ı, onu, o diye kolaylıkla ayıramadığım yakını aynı anda barındırır.
  sorusunu sorum olarak bildiğim, sorumlu hissettiğim birine doğruyu söylemek, bir yandan onu herşeye kadir bir öznenin yargısının kurbanı yapmamayı(bu durumda sözde-özne de nefsinin kurbanı olur) diğer yandan doğrudan, ikimizin ötesinde olan ancak ikimizin arasından dolayımlanan doğrudan, ödün vermemeyi zorunlu kılar. o bana emanettir, tamam ama ben de bana emanetimdir; henüz-olmayan ben her an binbir kılıkla gelir bana, misafir ederim onu/beni.
  bir emanet, karşısında güçsüz olduğu, aciz kaldığı başka bir emanete doğruyu doğrudan söylemelidir. doğru ise o emanetin huyuna ve suyuna gitmektir. emanetin huyuna ve suyuna gidersin ama varamazsın; yakınlık, hep gitmektir, vardığını sandığın başka bir deyişle onu ezbere dönüştürdüğün anda ezberden kaçandır, ezberi bozandır. başkası oldukça ezber bozulacaktır. doğruyu söylemek, ezberi bildirmek değildir. doğru ancak başkasının suyunda, huyunda yüzerken doğurulur. doğruyu onun yüzü suyu hürmetine söylemeliyiz, ondan yüz çevirerek değil. aramızda böyle şeyler olur; böyle şeyler, ancak aramızda olur.
  
  diktiğim bu entaride, kesin evetler ve hayırlar, gerekirler, olurlar, olmazlar varmış gibi göründüğüne bakmayın; evet ile hayır arasında yarılmış birinin kaçınamadığı yargılardır bunlar. hakikati örtmekle(küfür) teşhir etmenin kirine bulaşmış biri, yani ben, yani sen, pardon siz.