ismet zeki eyuboğlu

• atatürk’ün daği
  
  can oluğundan kan akıttım sulara
  yeşersin yazdan önce
  uyansın kuşlardan önce
  açılsın yarılan iri bir nar gibi toprağım
  bir kucakta büyüsün
  bir memeden emsin çocuklar
  bir beşikte söylesin ninnilerini çağım
  yağmur güler yerler yeşil
  tomurursan sevgi tomur
  deşil ekinlere toprağım deşil
  bir yonga da canımdan al
  onar savaşta yıkılmış evleri
  isıtsın ateşten donanları kucağım
  mor menevişi gördün mü van'dan izmir'e
  bilir misin kokusunu vargit çiçeklerinin yaylada
  nasıl kıvrılır eğreltiler güzün sararır
  öksüz çocuklara döner kızılağaç dalları
  geyikler iner kuytulara titrek
  sarıdan söylenir günlerin türküsü
  karanlık uzar aydınlık kısalır
  orda yüce bir ışıldağım
  yaşarmış gözleri yurdumun
  bıçak saplamış yüreğine koynunda büyüyenler
  kurşun yemiş ekmek yedirdiklerinden
  baktım bulutlar üstünden edirne'den ağrı'ya
  can uğruna can verdim
  kan yoluna kan döktüm
  yakınlara yakın uzaklara uzağım
  ben hitit
  ben urartu
  ben likya
  ben frigya
  çağların eskisinden en yenisine
  bütün sevecen yürekleri birbirine
  bağsız bağlayan bağım
  ben anadolu kokuşlu bir mavide tüten
  geçmişten geleceğe
  kara, yağmura, yele sıcak
  büyüyen bir ocağım
  ben doruklarında güneşin dinlendiği
  eteklerinde korkak kurtlar çakallar uluyan
  dağlar üstünde bir dağım