ahmet ada

• aşki bulurum
  
  öpüşün karanfil kokardı aşkı bulurdum
  işık hızını geçen bir uçakta aşkı
  bulutlar tükenir kuşlar görünmezdi
  yitip giderdi altımızda nice denizsiz kent
  çelik gürültüleri arasında sayısız çiçek
  
  mutlu ederdim seni kadınım olurdun
  
  seninle ikimiz ilkyaz gibiydik
  sevda avcumuzda tuttuğumuz gül yaprağıydı
  uzayda bıraktığımız ayak iziydi
  güzelim, hangi güç durduracaktı bizi
  hangi güç ince parmaklarının hünerini
  
  aşka izin yoktu, gün soldu kuşluk vakti
  usul usul konuştuktu hani
  aşkı savunanları düşen bir kenti savunur gibi
  bütün sahici aşkları konuştuktu
  leyla ile mecnun'u, elsa ile aragon'u
  yani ikimizle yarının ölümsüz olduğunu
  
  giyilmemiş çamaşırlar gibi kokardı aşkın
  güzelim benim bir tanem
  sırasında hazırdın onarmaya
  işkencedeki insanın incinen onurunu
  yaşadığımız günü, tutsaklığı, bugünü
  buğular içinde yüzen geceyle gündüzü
  
  işıkları yalandı kederle akardı kent
  ne kadar da güzeldi kışı, sisi, ayazı
  güzelim benim, bir tanem, yanımda sen olunca
  özlenirdin anlıyor musun
  bir karanfile baka baka uçarılaşırdın
  yitirmeden henüz aşkı, ilkyazı
  saçların çiçek tozu, çam kokusu
  sende düğümlenirdi bir uçumluk tadı çocukluğun