ekrem imamoğlu

• ben hayatımda hiç chp'ye oy vermedim.
  
  düşman olduğumdan da değil hani. yakın bulamadığımdan.
  chp'nin o kalıplaşmış, bağnaz, fönlü, fötrlü kadrolarını kendime yakın bulamadığımdan belki. belki de süleymaniye'de doğdup, eyüp sultan'da büyüdüğümden bilmiyorum.
  insan yaşadığı yere benzer^* üstadım. istanbul'da doğdum. istanbul'da büyüdüm, istanbul aşktı, istanbul oldum.
  
  peki hangi istanbul? kimin istanbul'u kaldı geriye? aidiyet kuramadığım, trafikte, hastane sırasında, kendi mahallemde, artık arşınlayamadığım istiklal caddesinde, camide ulan camide! büsbütün yabancı olduğum şehir de mi? çok ötekileştik üstadım, artık herkes birbirine ganimet, herkes herkese öteki!
  
  peki ben kimim? ben senim kardeşim. youtube izleyip güldüğün o iki kelimeyi bir araya getiremeyen adam senin dayın. sırf başka partili bir genci aşağılamaya çalışan kadın az okumuş ablan. ne ara sevmez olduk bakkal irfan abiyi? biziz ulan bu! ne ara bu denli uzaklaştık bir birimizden?
  
  az önce balkonda son sigaramı tüttürüp yatağıma doğru seyirtmeden önce aklıma geldi bunlar. ardındandan bir şeyler değişecek hissi. ağır, heyecanlı olduğu kadar kasvetli o duygu.
  tarihe bir şekilde tanıklık edecek olmanın sorumluluğu.
  benzer şeyleri 15 temmuz darbe girişiminden 2 hafta önce de #61490687, taksim gönlümüzü bölerken de #34161669 hissettim üstadım. bir şeyler değişecek. değişmeli. ben sıkıldım gırtlak gırtlağa yaşamaktan.
  
  ben hayatımda hiç chp'ye oy vermedim.
  fakat bu adamın, adam gibi adam, kadın gibi kadın olan herkesin desteğine ihtiyacı var. adamlığını sorgulayanlara inat. zira "zorlaştırmayın, kolaylaştırın". ayrıştırmayın, birleştirin.
  
  yeter be!