dünya otizm farkındalık günü

• geçen yıl yazmışım başlıkta, bu sene farklı bir yerden bakacağım olaya.
  otizm bir hastalık değil, dereceleri olan bir farklılık. otizmli çocukları olan aileler için türkiye gibi az gelişmiş ülkelerde yaşam daha zor.
  teşhis alıp tedaviye başlamak bir mesele.
  bu aşamayı başarıyla geçtiyseniz asıl sorun okul çağında başlıyor.
  normal eğitim mi, özel eğitim mi, özel eğitim alt sınıfı mı? bu karmaşada bir süre gel gitler yaşanıyor. sizi ram'a^* sevk ediyorlar. ram'da mesleki yeterliliği belirsiz biri, çocuk hakkında hiçbir fikir edinmeden, çocukla iletişim bile kurmadan test odasına alıyor.^* benim oğlum ordaki sonuca göre sınır zihin çıktı. sonra doktoru tarafından test tekrarlandı ve alakası yok denildi. özel eğitime gitmeli mi gitmemeli mi tartışması başladı.
  konudan sapmayayim, doğru teşhis çok mühim.
  farklılığı olan bir çocuğunuz varsa öğretmenle, okulla, velilerle sorun yaşayabilirsiniz.
  öğretmenler sağ olsun tornadan çıkmış gibi, terbiyeli maymun gibi olan çocuk istiyor. otur deyince otursun, sus diyince sussun. öyle olunca bu tip çocuklar yorucu geliyor. özellikle benim oğlum gibi düşük oranlı otizmliyse ve iki arada kalmış bir çocuksa her şey daha zor oluyor.
  ailelerin işi de kolay değil, normal yaşama adapte etmek, eğitimle, aktivitelerle desteklemek, zor işler. bu çocukların ihtiyacı olan en büyük şey durumlarına uygun davranılması.
  otizm bir farklılık. farkında olun.