ego

• osho'nun, zihnin sınırının ötesi adlı kitabından.
  
  ego - sahte merkez
  
  en önce anlaşılması gereken şey egonun ne olduğudur. bir çocuk
  doğar. doğduğunda kendisi hakkında hiçbir bilinci, bilgisi yoktur.
  ve bir çocuk doğduğunda ilk olarak farkına vardığı şey kendisi değil
  diğeridir. bu doğaldır çünkü gözler dışa doğru açıktır, eller
  diğerlerine dokunur, kulaklar başkalarını duyar, damak yiyecekleri
  tadar ve burun dışarıyı koklar. tüm bu duyular dışa doğru açıktır.
  doğmanın anlamı da budur. doğumun anlamı, bu dünyaya gelmektir,
  dışarının dünyasına. dolayısıyla da bir çocuk doğduğunda, bu
  dünyanın içine doğar. gözlerini açar ve diğerlerini görür. diğer siz
  demeksiniz. çocuk ilk önce annesinin farkına varır. daha sonra da
  yavaş yavaş kendi bedeninin farkına varmaya başlar. bu da aslında
  diğerdir ve de bu dünyaya aittir. acıkır ve bedenini hisseder;
  ihtiyacını giderdiğinde de bedenini unutur.
  
  bir çocuk şöyle yetişir: önce sizin, ötekinin farkına varır ve
  sonraysa sizinle, ötekiyle kıyaslayarak yavaş yavaş kendisinin
  farkına varır. bu farkındalık yansıtılmış bir farkındalıktır. o
  kendisinin kim olduğunun bilincinde değildir. o yalnızca annenin ve
  de onun kendisi hakkında ne düşündüğünün farkındadır. eğer annesi
  ona gülümserse, onu takdir ederse, "sen çok güzelsin" derse, onu
  kucaklayıp öperse çocuk kendisi hakkında iyi şeyler hisseder. işte
  şimdi bir ego doğmuştur. takdir,sevgi, ilgi aracılığıyla iyi
  olduğunu, değerli olduğunu ve bir önemi olduğunu hisseder. bir
  merkez doğar.
  
  yalnız bu merkez yansıtılmış bir merkezdir. onun gerçek varlığı
  değildir. kendisinin kim olduğunu bilmez; yalnızca başkalarının
  kendisi hakkında ne düşündüğünü bilir. ve bu bir egodur; yansıma,,
  başkalarının ne düşündüğüdür. şayet herkes onun bir işe yaramaz
  olduğunu düşünürse, kimse onu takdir etmez, gülümsemez. böyle bir
  durumda da bir ego doğar: hastalıklı bir ego; üzgün, reddedilmiş,
  değersiz ve diğerlerinden aşağıda hissederken kendisini incinmiş. bu
  da bir egodur. bu da bir yansımadır.
  
  önce anne - ve anne başlangıçta tüm dünya demektir. sonradan anneye
  başkaları katılır ve dünya büyümeye başlar.ve bu dünya büyüdükçe de
  ego daha karmaşıklaşır çünkü birçok başka insanın daha görüşleri
  yansır. ego biriktirilmiş bir olgudur, başkalarıyla yaşıyor olmanın
  bir yan ürünüdür. eğer bir çocuk tamamıyla yalnız yaşarsa, hiçbir
  zaman ego geliştirmiyecektir. ama bunun bir yararı olmaz. bir hayvan
  gibi kalacaktır. hayır, böyle birşey onun gerçek kendi benliğini
  bileceği anlamına gelmez.
  
  ego bir zorunluluktur çünkü gerçek olan ancak sahtesi aracılığıyla
  anlaşılır. kişi onun içerisinden geçip gitmelidir. bu bir öğretidir.
  gerçek yalnızca yanılsama sayesinde anlaşılır. gerçek olanı doğrudan
  bilemezsiniz. öncelikle gerçek olmayanın ne olduğunu bilmek
  zorundasınızdır. önce gerçek olmayanı tanımak zorundasınız. bu
  tanışıklık vasıtasıyla gerçeğin ne olduğunu bilmek için yeterli hale
  gelirsiniz. şayet siz sahteyi sahte olarak bilirseniz, gerçek
  üzerinize gün gibi doğar.
  
  ego bir ihtiyaçtır; o toplumsal bir ihtiyaç, toplumsal bir yan
  üründür. toplum sizin çevrenizdeki herşeydir - siz değil ama
  etrafınızdaki tüm şeylerdir. herşeyden sizi çıkarttığınızdaki şeydir
  toplum. ve herkez yansıtır. okula gidersiniz ve öğretmen sizin kim
  olduğunuzu yansıtacaktır. diğer çocuklarla arkadaşlıklarınız olacak
  ve onlar sizin kim olduğunuzu yansıtacaklar. adım adım herkes sizin
  egonuza birşeyler katar ve herkes egonuzu topluma problem
  oluşturmayacak hale getirmeye çalışır.
  onların derdi siz değilsinizdir.
  onlar toplumla ilgilenmektedirler
  toplum kendisini düşünür ve bu böyle de olmalıdır.
  onların önemsediği şey sizin 'kendini bilen' insanlar haline
  gelmeniz değildir. onlar için önemli olan sizin toplum denen
  mekanizmanın yararlı bir parçası olmanızdır. resmi bozmamalısınız.
  dolayısıyla da size toplumla uyumlu bir ego verirler. size ahlak
  öğretirler. ahlak, size topluma uyacağınız bir ego vermek anlamına
  gelir. eğer siz ahlaklı değilseniz, şurada ya da burada uyumsuz
  olursunuz. bu sebeple suçluları hapishanelere koyarız - hayır,yanlış
  birşey yaptıkları için ya da onları hapse atmakla onların
  iyileşeceği için falan değil! sadece onlar uyumsuzdur. onlar sorun
  üretirler. onların sahip oldukları türden egoları toplum onaylamaz.
  şayet toplum onaylarsa her şey iyidir.
  bir adam birisini öldürür - o bir katildir.
  ve aynı adam savaş zamanında binlercesini öldürür - o muhteşem bir
  kahraman haline gelir.
  toplum cinayetten rahatsız olmaz ama cinayetin toplum için işlenmesi
  gerekir.o zaman sorun kalmaz.
  toplum ahlakı önemsemez.
  ahlak yalnızca sizin topluma uymanız demektir.
  toplum savaştayken ahlak değişir.
  barış dönemindeyken toplumun başka ahlakı vardır
  ahlak toplumsal bir politikadır. diplomatiktir. tüm çocukların
  toplumla uyumlu halde yetiştirilmesi şarttır ve her şey bu kadar
  basittir. çünkü toplumun ilgilendiği tek şey yararlı üyelerdir.
  toplum sizin kendinizi bilmeniz gerekliliğiyle ilgili değildir.
  toplum bir ego yaratır çünkü ego istenilen yönde kullanılabilir ve
  kontrol altında tutulabilir.
  kişinin öz benliğiyse hiçbir zaman kontrol edilip kullanılamaz.
  toplumun bir insanın öz benliğini kontrol altında tuttuğu duyulmuş
  birşey değildir
  
  çocuğun bir merkeze ihtiyacı vardır ve çocuk kendi merkezinin
  tamamıyla farkında değildir. toplum ona bir merkez verir ve çocuk ta
  azar azar toplumun kendisine verdiği egonun kendi merkezi olduğuna
  ikna olur.
  
  bir çocuk eve döner - şayet sınıfta birinci olduysa tüm aile
  mutludur. onu kucaklayıp öper, omuzunuza alır dans edersiniz ve, "ne
  güzel bir çocuk! sen bizim için gurur kaynağısın" dersiniz. ona
  ayırt edilmesi güç bir ego verirsiniz. eğer çocuk eve utanç içinde,
  başarısız becerememiş, sınıfta kalmış olarak gelirse ya da alt
  sıralarda kalmışsa - o zaman kimse onu takdir etmez ve o da
  kendisini dışlanmış hisseder. bir dahaki sefere daha sıkı
  çalışacaktır çocuk çünkü merkezi sarsıntı hisseder.
  
  ego her zaman sarsıntıdadır, her zaman beslenmenin peşindedir, yani
  birisinin takdir etmesi gerekir. bu nedenledir ki sürekli ilgi talep
  edersiniz.
  
  kim olduğunuz hakkında başkalarından fikir alırsınız. bu doğrudan
  bir deneyim değildir. sizin kim olduğunuz hakkında edindiğiniz
  fikirker başkalarından gelir. onlar sizin merkezinizi biçimlendirir.
  bu merkez sahtedir çünkü siz kendinize ait gerçek merkezinizi
  taşımaktasınız. o kimsenin karışamayacağı birşeydir. kimse ona şekil
  veremez.
  
  siz onunla beraber gelirsiniz
  siz onunla doğarsınız.
  
  bu demektir ki, sizin iki merkeziniz vardır. birisi varoluşun size
  vermiş olduğu, sizin beraber geldiğiniz merkezdir. bu gerçek öz
  benliğinizdir. ve diğeri, toplum tarafından yaratılmış olan merkez
  ise egodur. o sahte bir şeydir - ve çok büyük bir kandırmacadır. ego
  aracılığıyla toplum sizi kontrol etmektedir. siz belli bir şekilde
  davranmak zorundasınızdır, çünkü sadece o zaman toplum sizi takdir
  eder. belli bir tarzda yürümek, belli bir şekilde kahkaha atmak;
  belli bir tarzı, ahlakı, formülü takip etmek zorundasınız. ancak o
  zaman toplum sizi takdir eder, ve etmezse de egonuz sarsılır. ve
  egonuz sarsıldığında, kim olduğunuzu, nerede olduğunuzu bilmezsiniz.
  başkaları size fikri verdi.
  bu fikir egodur.
  onu mümkün olduğunca derinden anlamaya çalışın, çünkü ondan
  kurtulmak durumundasınız. ve ondan kurtulamazsanız hiçbir zaman öz
  benliğinize ulaşamazsınız. çünkü siz merkeze bağımlı haldesiniz,
  hareket edemezsiniz ve öz benliğinize bakamazsınız.
  
  ve, egonun parçalanacağı, kim olduğunuzu bilmeyeceğiniz, nereye
  gidiyor olduğunuzu bilemeyeceğiniz, tüm sınırların eriyip gittiği
  geçici bir zaman dilimi, bir aralık olacağını anımsayınız.
  
  en basitinden aklınız karışacak, bir kaos olacak.
  bu kaos nedeniyle egonuzu kaybetmekten korkarsınız. fakat bu böyle
  olmak zorundadır. kişi kendi gerçek merkezine varmadan önce bu
  kaosun içerisinden geçmek zorundadır. ve şayet cesursanız, bu dönem
  kısa olacaktır.
  
  eğer korkarsanız ve tekrar egonun kucağına düşerseniz, ve yeniden
  onu ayarlamaya başlarsanız, işte o zaman çok, çok uzun sürebilir;
  bir çok hayat ziyan edilebilir.
  
  şöyle bir öykü duymuştum: küçük bir çocuk büyükannesini ziyaret
  etmekteymiş. sadece dört yaşındaymış çocuk. geceleyin büyükannesi
  onu uyuturken, çocuk aniden bağırmaya ve ağlamaya başlamış ve "eve
  gitmek istiyorum. karanlıktan korkuyorum" demiş. fakat büyükanne
  de, "çok iyi biliyorum ki, evde de karanlıkta uyuyorsun; hiç bir
  zaman ışığının yandığını görmedim.
  öyleyse burada neden korkuyorsun?" diye sormuş. çocuk, "evet, bu
  doğru - ama o benim karanlığımdı" demiş. bu tamamıyla bilinmeyen bir
  karanlık.
  
  karanlık ile birlikte bile, "bu benim" diye hissediyorsunuz.
  dışarıdayken bilinmeyen bir karanlıktır. egoyla birlikte ise "bu
  benim" diye hissediyorsunuz.
  
  sorunlu olabilir, belki de bir çok can sıkıntısı yaratır ama hala o
  benim. tutunacağınız, yapışacağınız, ayaklarınızın altında olan
  birşey; boşlukta, vakumda değilsiniz. berbat bir durumdasınız, ama
  en azından varsiniz. kötü hissetmek bile size 'ben varım' hissi
  verir. ondan uzaklaşınca korku her yanı sarar; bilinmeyen
  karanlıktan ve kaostan korkmaya başlarsınız - çünkü toplum sizden
  bir parçayı silmeyi başarmıştır.
  
  aynen ormana gitmek gibidir bu. biraz temizlik yaparsınız, zemini
  biraz temizlersiniz; çit örer, küçük bir kulübe yaparsınız; küçük
  bir bahçe yaparsınız, çim bir alan, ve iyisinizdir. çitinizin ötesi
  ormandır, vahşidir. burada (alanınızda) herşey yolundadır, herşeyi
  planladınız. nasıl olduğu böyledir işte.
  
  toplum sizin bilincinizde bir miktar temizlik yapmıştır. küçük bir
  kısmını tamamen silmiştir, çitle çevirmiştir. orada herşey
  yolundadır. işte tüm üniversitelerinizin yaptığı da budur. bütün
  kültürün ve şartlandırmanın temeli kendinizi evinizde hissettirecek
  bir kısımı temizlemektedir. ve siz o zaman korkarsınız.
  çitin ötesinde tehlike vardır.
  çitin ötesindeki de, çitin içindeki gibi sizsiniz - ve bilinçli
  zihniniz sadece bir bölümüdür, tüm varlığınızın onda biridir. onda
  dokuz karanlıkta bekliyor. ve bu onda dokuzun içinde sizin gerçek
  merkeziniz saklıdır.
  korkusuz, cesur olmak zorundasınız.
  bilinmeyene adım atmalısınız.
  bir süre tüm sınırlar kaybolacaktır.
  bir süre başınız dönecek.
  bir an için deprem olmuşçasına çok korkacak ve sarsılacaksınız. ama
  eğer cesur olur, geri çekilmezseniz, sürekli bir şekilde egonuzun
  kucağına düşmezseniz, bir çok hayatlarınız boyunca taşımakta
  olduğunuz gizli bir merkeziniz vardır orada.
  bu sizin ruhunuz, benliğinizdir.
  bir kez ona yakınlaştığınızda, herşey değişir, herşey yerine oturur.
  fakat bu yerleştirme toplum tarafından yapılmaz. artık herşey bir
  kaos değil kozmoz'a dönüşür; yeni bir düzen ortaya çıkar. fakat bu
  artık toplumun düzeni değildir - o tam olarak varoluşun kendi
  düzenidir.
  o, buddha'nın dharma, lao tzu'nun tao, heraclitus'un logos dediği
  şeydir. insan yapımı değildir. o tam olarak varoluşun kendi
  düzenidir. o zaman aniden herşey tekrar güzelleşir ve ilk olarak
  gerçekten güzeldir, çünkü insan yapısı şeyler güzel olamazlar.
  yapabileceğiniz en iyi şey onların çirkinliklerini gizlemektir hepsi
  bu. onları süsleyebilirsiniz ama hiçbir zaman güzel olamazlar.
  aradaki fark aynen gerçek bir çiçekle plastik ya da kağıt çiçekler
  arasındaki gibidir. ego plastik bir çiçektir - ölüdür. o çiçek gibi
  gözükür, çiçek değildir. onu bir çiçek olarak adlandıramazsınız.
  hatta onu çiçek olarak adlandırmak dilbilimi açısından da yalnıştır,
  çünkü çiçek, açan şeydir. ve bu plastik şey sadece bir nesnedir,
  çiçek açmanın kendisi değil. o ölüdür. içinde yaşam yoktur.
  içinizde çiçek açan bir merkeze sahipsiniz. bu yüzden hindular onu
  bir lotus çiçeği olarak adlandırırlar - o çiçek açmanın kendisidir.
  bin yapraklı lotus çiçeği derler ona. bin tane demek sınırsız yaprak
  demektir. ve çiçek, açmaya devam eder, hiçbir zaman durmaz, ve
  hiçbir zaman ölmez.
  ama siz plastik bir egoyla yetiniyorsunuz.
  neden yetiniyor olduğunuzun sebepleri vardır. ölü bir şeyde çok
  uygun şeyler vardır. bir tanesi, ölü bir şeyin hiç ölmeyeceğidir.
  ölemez - hiç yaşamadı ki! dolayısıyla plastik çiçeklere sahip
  olabilirsiniz, bir yönden iyidirler. kalıcıdırlar; ölümsüz değil,
  süreklidirler
  bahçenin dışındaki gerçek çiçek ölümsüzdür, ama kalıcı değildir. ve
  ölümsüz olanın kendisine özgü ölümsüz olma yolu vardır. ölümsüz
  olmanın yolu tekrar tekrar doğup ölmektir. ölüm yoluyla kendisini
  tazeler, gençleştirir.
  bize göre çiçek ölmüş gibi görünür - hiç ölmez.
  sadece bedenleri değiştirir, böylece her dem tazedir.
  eski bedeni bırakıp yenisine girer. başka bir yerde açar; açmaya
  devam eder. yalnız, biz bu sürekliliği göremeyiz çünkü o
  görünmezdir. biz yalnızca bir çiçeği, başka bir tanesini görürüz,
  hiç bir zaman sürekliliği görmeyiz.
  dün açan çiçekle aynı çiçektir o.
  aynı güneştir, ama ayrı bir elbisede.
  egonun belli bir niteliği vardır - o canlı değildir. o plastikten
  yapılma bir şeydir. ve onu elde etmek çok kolaydır, çünkü onu
  birileri verir. sizin aramanıza gerek yoktur, arayışla bir ilginiz
  yoktur. bilinmeyenin peşinde bir arayan haline gelmezseniz, bir
  birey olamamışsınız demektir bu. sadece kalabalığın bir
  bileşenisinizdir. sadece bir kütlesiniz.
  
  gerçek bir merkeze sahip değilken nasıl bir birey olursunuz?
  ego birey değildir. ego toplumsal bir olgudur - o toplumdur, siz
  değilsiniz. fakat o size toplumda bir işlev verir, toplumda bir yer
  verir. ve eğer siz onunla yetinmeye devam ederseniz, kendi
  benliğinizi bulma fırsatını temelden yitirmiş olursunuz.
  
  işte bu yüzden son derece mutsuzsunuz.
  plastik bir hayatla nasıl mutlu olabilirsiniz ki?
  sahte bir yaşamla nasıl zevkli, huzurlu ve mutluluk içerisinde
  olabilirsiniz? işte o zaman da ego bir çok can sıkıntısı yaratır,
  milyonlarcasını.
  siz onu göremezsiniz çünkü o sizin kendi karanlığınız. ona göre
  ayarlandınız.
  tüm mutsuzlukların ego aracılığıyla hayatınıza girdiğini fark
  ettiniz mi? o sizi mutlu kılmaz; sadece mutsuz yapar.
  ego cehennemdir.
  acı çektiğiniz zaman izleyip analiz etmeye çalışın ve göreceksiniz
  ki, bir yerlerde neden egodur. ve ego acı çekmek için sebepler
  bulmaya devam eder.
  siz de herkes gibi bir egoistsiniz. bazıları yüzeydedir, çok
  belirgindir ve onlar çok ta zor değildir. bazılarıysa çok derinlerde
  ve zor farkedilirler ve onlardır esas problem.
  bu ego sürekli olarak başkalarıyla çatışma halinde belirir çünkü her
  ego kendinden hiç emin değildir. öyle olmak ta zorundadır - çünkü
  sahtedir. elinizde hiç bir şey olmadığı halde var olduğunu
  düşünüyorsanız, sorun çıkacaktır.
  biri çıkar da "sende hiç bir şey yok" derse, kavga başlar, çünkü siz
  de bir şey olmadığını hissediyorsunuzdur. diğerleri gerçeği fark
  etmenizi sağlar.
  ego sahtedir, o hiç bir şeydir.
  bunu siz de biliyorsunuz.
  bunu nasıl olur da bilemezsiniz? mümkün değil! bilinçli bir varlık -
  nasıl olur da bu egonun sahte bir şey olduğunu bilemez? ve birileri
  diyor ki, hiç bir şey yok - ve birileri hiç bir şey yok dediğinde
  gerçeği söylerler onlar; darbe yersiniz - ve hiç bir şey doğrular
  kadar çarpıcı olamaz. savunmak zorundasınızdır, çünkü savunmazsanız,
  savunmaya çekilmezseniz, o zaman nereye gideceksiniz?
  kayıplara karışacaksınız.
  kimliğiniz dağılacak.
  dolayısıyla savunacak ve savaşacaksınız - çatışma budur işte.
  kendi benliğini bulmuş bir insan hiç bir zaman çatışmaz. birileri
  onunla çatışmaya gelse de, o kimseyle çatışma halinde değildir.
  bir zen üstadı sokak boyunca yürürken başına böyle bir şey gelmiş.
  bir adam koşarak gelmiş ve sert bir şekilde ona vurmuş. üstad yere
  düşmüş. ayağa kalkmış ve önceden yürüdüğü yönde, geriye bile dönüp
  bakmadan tekrar yürümeye başlamış.
  yanında bir öğrencisi varmış. şoka uğramış. "bu adam da kim? bu
  nedir? böyle birileri yaşıyorken, herhangi birisi gelip sizi
  öldürebilir. ve siz adamın kim olduğunu, bunu neden yaptığını merak
  edip dönüp bakmadınız bile" demiş.
  üstad da, "bu onun sorunu, benim değil" demiş.
  siz aydınlanmış birisiyle çatışabilirsiniz, ama bu sizin
  sorununuzdur, onun değil. ve bu çatışmada incinirseniz o da sizin
  kendi sorununuzdur. o sizi incitemez. bu bir duvarı yumruklamak
  gibidir - canınız yanacaktır ama duvar değildir sizi inciten.
  ego sürekli problem peşinde koşar. neden? çünkü kimse size ilgi
  göstermezse, ego acıkmış hisseder.
  o ilgi ile yaşar.
  dolayısıyla, birisi size kızgın ve sizinle kavga ediyorsa, bu bile
  iyidir, çünkü en azından ilgisi üzerinizdedir. eğer birisi severse,
  iyidir. eğer kimse sizi sevmiyorsa, o zaman kızgınlık bile iyi
  olacaktır. en azında ilgi üzerinizde olacaktır. fakat, kimse size
  hiç bir ilgi göstermezse, kimse sizin önemli birisi olduğunuzu
  düşünmezse, o zaman egonuzu nasıl besleyeceksiniz?
  
  diğerlerinin ilgisine ihtiyaç vardır.
  
  milyonlarca şekilde insanların ilgisini çekersiniz; belli bir tarzda
  giyinirsiniz, güzel görünmeye çalışırsınız, çok kibar olursunuz,
  roller edinirsiniz, değişirsiniz. ne tür koşulların geçerli olduğunu
  sezinlediğinizde , hemen insanların size ilgi göstereceği yönde
  değişiverirsiniz. bu çok derinden bir dilenciliktir
  
  gerçek bir dilenci ilgi arayan ve talep eden kişidir. ve gerçek
  imparator da kendi içinde yaşayandır; onun kendi merkezi vardır,
  başka kimseye bağımlı değildir.
  
  buddha bodhi ağacının altında oturuyor… o an dünya yokoluverse,
  buddha için bir şey fark edecek midir? hiç birşey. hiç bir şey fark
  etmemiş olacaktır. tüm dünya kaybolsa bir fark yaratmayacak çünkü o
  merkezine ulaşmıştır.
  
  ya siz; şayet eşiniz kaçar, sizi boşar, başka birisine giderse
  tamamıyla dağılırsınız - çünkü o size ilgi gösteriyordu, özen
  gösteriyor, seviyor, etrafınızda dolaşıyor, sizin kendinizi birisi
  olarak hissetmenize yardım ediyordu. tüm imparatorluğunuz kayboldu,
  siz dağılıverdiniz. intihar etmeyi bile düşünmeye başlarsınız.
  neden? neden karınız sizi terk edince intihar edesiniz?
  
  neden kocanız sizi terk edince intihar edesiniz? çünkü kendinize ait
  bir merkeziniz yok. karınız size merkezi veriyordu; kocanız size
  merkezi veriyordu.
  
  insanlar bu şekilde varolurlar. böylelikle insanlar başkalarına
  bağımlı hale gelir. o çok derinden bir köleliktir. ego bir köle
  olmak zorundadir. o başkalarına bağımlıdır. ve sadece egosu olmayan
  kişi ilk defa olarak efendidir; artık o bir köle değildir. bunu
  anlamaya çalışın.
  ve egoyu kendi içinizde aramaya başlayın - başkalarında değil, bu
  sizin işiniz değildir.
  kendinizin ne zaman mutsuz hissedecek olursanız hemen gözlerinizi
  kapayın bu mutsuzluğun nereden gelmekte olduğunu bulmaya çalışın ve
  her seferinde göreceksiniz ki, sahte merkeziniz başka biriyle
  çatışmakta.
  siz bir şey umdunuz ve gerçekleşmedi.
  siz bir şey beklediniz ve tam tersi oldu - egonuz sarsıldı,
  mutsuzsunuz. yalnızca bakın; ne zaman mutsuz olursanız, neden
  olduğunu bulmaya çalışın.
  sebepler sizin dışınızda değil. temel neden içinizdedir - ama siz
  her zaman dışarı bakarsınız, her zaman sorarsınız:
  beni kim mutsuz ediyor?
  benim kızgınlığımın sebebi kim?
  beni kim hayata küstürüyor?
  ve dışarı bakarsanız göremezsiniz.
  sadece gözlerinizi kapayın ve her seferinde içe bakın.
  tüm mutsuzluğunuzun, kızgınlığınızın, can sıkıntınızın kaynağı
  sizde, egonuzda gizli.
  ve kaynağı bulursanız, onun ötesine geçmeniz kolaylaşacaktır. eğer
  sizin başınıza dert açan şeyin kendi egonuz olduğunu görebilirseniz,
  ondan kurtulmayı tercih edersiniz - çünkü hiç kimse mutsuzluğunun
  kaynağını anlayacak olduktan sonra onu taşıyamaz.
  ve şunu unutmayın ki, egodan vazgeçmeniz için bir neden yoktur.
  ondan vazgeçemezsiniz. ondan kurtulmaya çalışırsanız, "alçak gönüllü
  oldum" diyen, daha zor farkedilen türden bir egonuz olacaktır.
  alçak gönüllü olmaya çalışmayın. bu kendini gizleyen bir egodur -
  ama ölü değildir.
  alçak gönüllü olmaya çalışmayın. alçak gönüllü olmayı kimse
  deneyemez, ve kimse kendi çabasıyla alçak gönüllülüğü yaratamaz,
  asla! ego ortadan kaybolunca, alçak gönüllülük size gelir. o
  yaratılan bir şey değildir. o gerçek merkezin gölgesidir.
  ve gerçekten alçak gönüllü bir adam ne alçak gönüllüdür ne de
  bencil.
  o sadece basittir.
  hatta alçak gönüllü olduğunun bile farkında değildir.
  eğer alçak gönüllü olduğunuzun farkındaysanız, orada ego vardır.
  alçak gönüllü kimselere bakın…kendilerinin gerçekten alçak gönüllü
  olduğunu düşünen milyonlarca insan vardır. yerlere kadar eğilirler,
  ama izleyin onları - en sofistike egoistlerdir onlar. artık onların
  besinlerinin kaynağı alçak gönüllüktür. "ben alçak gönüllüyüm"
  derler ve sonra da size bakıp sizin onları takdir etmenizi
  beklerler.
  sizin onlara "sen gerçekten alçak gönüllüsün" demenizi
  isterler. "aslında sen dünyanın en alçak gönüllü kişisisin; hiç
  kimse senin kadar alçak gönüllü değil". sonra da yüzlerine gelen
  gülümsemeye bakın. ego nedir? ego "kimse benim gibi değil" diyen bir
  hiyerarşidir. alçak gönüllülükle kendisini besleyebilir - "kimse
  benim gibi değil, ben en alçak gönüllü kişiyim"
  
  zamanın birinde: sabahleyin hava henüz aydınlanmamışken fakir bir
  dilenci caminin birinde dua etmekteydi. kutsal bir gündü ve o dua
  edip şöyle diyordu, "ben bir hiçim. ben fakirlerin en fakiriyim,
  günahkarların en büyüğüyüm"
  
  birden bir başka kişinin daha dua etmekte olduğunu fark etti. adam
  ülkenin imparatoruydu ve bir başka kişinin daha dua etmekte
  olduğunun farkında değildi - karanlıktı, ve imparator da, "ben bir
  hiçim. kimse değilim. sadece kapındaki bir dilenciyim" diyordu.
  başka birisinin daha aynı şeyleri söylediğini duyduğunda imparator
  dedi ki, "durun! beni geçmeye çalışan da kim? sen kimsin? bir
  imparator 'bir hiç olduğunu' söylerken, onun önünde aynı şeyi
  söylemeye nasıl cesaret edersin?"
  
  işte ego böyle çalışır. çok zor farkedilir. onun çalışması çok
  kurnazca ve derindendir, çok çok uyanık olmalısınız, ancak o zaman
  onu görebilirsiniz. alçak gönüllü olmaya çalışmayın. yalnızca tüm
  mutsuzlukların, acıların ego yoluyla geldiğini görmeye çalışın.
  
  sadece izleyin. vazgeçmenize gerek yok.
  ondan vazgeçemezsiniz. kim vazgeçecek ondan? o zaman da vazgeçenin
  kendisi egoya dönüşecektir. her zaman geri dönecektir.
  her ne yapıyorsanız yapın, dışında kalın ve bakın, izleyin.
  ne yaparsanız yapın - alçak gönüllülük, mütavazilik, basitlik - hiç
  birisi yardımcı olmaz. mümkün olan sadece birşey vardır, o da tüm
  mutsuzluğunuzun kaynağının ego olduğunu izlemektir. onu söylemeyin.
  tekrar etmeyin - izleyin. çünkü ben onun tüm mutsuzluklarınızın
  kaynağı olduğunu söylersem ve siz de bunu tekrar ederseniz yararsız
  olur bu. siz bu anlayışa gelmek zorundasınız. her mutsuz olduğunuzda
  yalnızca gözlerinizi kapayın ve dışardan nedenler aramayın. bu
  mutsuzluğun nereden kaynaklandığını görmeye çalışın. o sizin kendi
  egonuzdur.
  
  eğer sürekli olarak egonun esas kaynak olduğunu anlar ve hissedecek
  olursanız, bu derinlerde kök salar ve egonun bir gün onun ortadan
  kayboluverdiğini görürsünüz. kimse ondan kurtulmaz - kimse ondan
  kurtulamaz. onu öylece görürsünüz; ortadan kayboluverir çünkü
  herşeyin kaynağının ego olmasının anlaşılması demek ondan kurtulmak
  demektir. bunu anlamak demek egonun kaybolmasi demektir.
  
  ve siz egoyu başkalarında görmek hususunda çok kurnazsınız. her
  hangi birisi başka birinin egosunu görebilir. kendinizinkine sıra
  geldiğindeyse, işte o zaman sorunlar ortaya çıkar - çünkü araziyi
  bilmiyorsunuz, orada hiç gezinmediniz ki.
  
  nihai olana, tanrısal olana giden yolun tümü, egonun bu zorlu
  arazisinden geçmek zorundadır. sahte olanın sahteliği anlaşılmak
  zorundadır. mutsuzluğun kaynağı olan, mutsuzluğun kaynağı olarak
  anlaşılmalı - o zaman ortadan kalkıverir.
  
  onun zehir olduğunu bildiğiniz zaman kaybolur. onun ateş olduğunu
  bildiğinizde kaybolur. bunun cehennem olduğunu anladığınızda
  yokolur.
  
  ve işte o zamandır ki, bir daha hiç "egodan vazgeçtim" demezsiniz. o
  zaman herşeye, tüm mutsuzluklarınızın yaratıcısının kendiniz olduğu
  şakasına gülmek dışında hiç birşey yapamazsınız.
  
  charlie brown'ın bazı karikatürlerine bakıyordum. bir tanesinde
  logolarla bir ev yapıyordu. duvarları yaptığı logoların ortasında
  oturuyordu. duvarlarla çevrelendiği bir an geliyor; her tarafını
  duvarlarla kapattığı bir an. sonra da "imdat, imdat" diye bağırıyor.
  
  herşeyi kendisi yaptı! şimdi de onlarla çevrelendi, hapsoldu. bu çok
  çocukça, ama sizin de tüm yaptığınız bu işte. kendi çevrenize bir ev
  inşa ettiniz ve şimdi de "imdat, imdat" diye bağırıyorsunuz. ve
  mutsuzluğunuz milyonlarca kez çoğaldı - çünkü sizinle aynı teknede
  olan yardımcılarınız var.
  
  çok güzel bir kadın hayatında ilk kez bir psikiyatriste gider.
  psikiyatrist kadına, "lütfen biraz yaklaşın" der. kadın
  yaklaştığında hemen kadının üzerine atlayıp sarılır ve onu öper.
  kadın şok olur. sonra da adam "şimdi oturabilirsiniz. bu benim
  sorunumu halleder, şimdi sizin sorununz nedir?" diye sorar.
  
  problem katmerlenir, çünkü aynı teknede olan yardımcılar var. ve
  onlar yardım etmek isterler, çünkü birisine yardım ettiğinizde
  egonuz çok çok iyi hisseder - çünkü siz binlerce insana yardım eden
  büyük bir yardımcı, büyük bir guru, efendisiniz.
  ne kadar çok insan sizi izlerse, kendinizi o kadar iyi
  hissedersiniz.
  fakat siz de aynı teknedesiniz, yardım edemezsiniz.
  daha çok, zaranız dokunur.
  hala kendi sorunları olan birisinin başkalarına pek yararı
  dokunamaz.yalnızca kendi sorunları olmayan birisinin size yararı
  dokunabilir. ancak o zaman sizin içinizi görebilecek netlik vardır.
  hiçbir soruna sahip olmayan bir zihin sizi görebilir; siz
  saydamlaşırsınız.
  sorunları olmayan bir zihin kendi içinden görebilir; bu nedenledir
  ki, başkalarının içini görebilme yeteneğine ulaşır.
  batı'da çok, birçok sayıda psikanaliz okulu vardır ama insanlara hiç
  bir yardımı dokunmadığı gibi, çoğunlukla da zarar verirler. çünkü
  başkalarına yardım eden kişiler ya da yardım etmeye çalışan veya
  yardım ediyormuş gibi yapanlar da aynı teknenin içindeler.
  …kişinin kendi egosunu görmesi zordur.
  başkalarının egosunu görmekse çok kolaydır. fakat önemli olan bu
  değildir, onlara yardım edemezsiniz.
  siz kendi egonuzu görmeye çalışın.
  sadece izleyin.
  ondan kurtulmak için aceleci olmayın, sadece izleyin. ne kadar
  izlerseniz, o kadar yeterli hale gelirsiniz. bir gün aniden
  görüverirsiniz ki, kendiliğinden kaybolmuş. ve aslında sadece
  kendiliğinden olduğunda kaybolmuş olur. başka bir yolu yoktur.
  olgunluğuna erişmeden ondan kurtulamazsınız.
  kuru bir yaprak gibi düşer.
  ağaç hiç bir şey yapmaz - hafif bir meltem, bir şeyler olur ve ölü
  yaprak öylece düşer. hatta ağaç yaprağın düştüğünün farkına bile
  varmaz. o ses çıkarmaz, bir şey idda etmez, hiçbirşey yapmaz.
  kurumuş yaprak öylece yere düşer ve dağılır hepsi bu.
  bilinç ve anlayış yoluyla olgunlaştığınızda ve egonun tüm
  mutsuzluklarınızın nedeni olduğunu derinden hissettiğinizde, birgün
  aniden, kurumuş yaprağın düşmekte olduğunu göreceksiniz.
  o yere ulaşır ve kendi kendine ölür. siz hiç bir şey yapmadınız
  dolayısıyla ondan kendinizin kurtulduğunu idda edemezsiniz. onun
  kayboluverdiğini görürsünüz ve gerçek merkez ortaya çıkar.
  ve gerçek merkez ruhtur, tanrıdır, benliğinizdir, gerçekliktir ya da
  onu nasıl adlandırmak isterseniz odur.
  onun adı yoktur, o nedenle de tüm adlar uygundur.
  ona canınızın çektiği her ismi verebilirsiniz.