• öğretmen olarak çalıştığım ilçede evimin şehir merkezine yaklaşık 4 km kadar uzakta olması sebebiyle ve minibüs saatlerinin akşam 7 dendiği an sona ermesinden dolayı aklıma düşen ve bugün deneyimlediğim garip, anlamsız 'aktivite'.

    ramazanmış, iftarmış dinlemeden okul çıkışından akşam 7'ye kadar seminer verilen ilçede, seminer çıkışı toplu taşıma imkanım yok. her seminer çıkışı eve yürüyerek gider bu vesileyle hem mini bir spor aktivitesi gerçekleştirir hem de şehri tanırdım. fakat son üç günde havanın yaklaşık on iki derece ısınmasıyla bu aktivite benim için bir işkenceye dönüştü. bundan dolayı aklıma düşen saçma fikrin gerçekleştirilebilir olup olmaması konusunda karışık düşüncelerle biraz sohbetimizin olduğu mekandan sipariş verip yetkili kişiye durumu ''aslında ne kadar saçma değil mi? ben, mesela şu an ilçenin neredeyse dışındaki evime sipariş versem motorla getireceksiniz. fakat düşünsenize ben hem eve sipariş veriyorum hem de siparişle birlikte motorun arkasında ben de eve gidiyorum. ne kadar garip olurdu eeheheh!'' bu şekilde açıklamamın ardından. olayın etik, mantık vb. süzgeçlerine hiçbir şekilde dahil olmayan yurdumun güzel insanı hemen ' hoca, biz seni bırakırık ayıp ediyin. ' şeklinde bu saçma, anlamsız atmosferi samimiyetiyle dağıtarak tam anlamıyla bu deneyimi bana yaşatamamış olsa da günün sonunda bir elimde yemek siparişimin olduğu poşet ile allah'a emanet bindiğim motorun arkasında kendi evime sipariş yetiştirmiş oldum. bazen anlık çaresizlikler kafada garip fikirler belirmesine yol açsa da bu absürd kafanın, samimi memleket insanıyla birleşmesinden doğan bir cuma akşamı benim için evden bin küsür kilometre uzakta bir memlekette garip bir anı olarak yazılmış ve yaşanmış oldu.
hesabın var mı? giriş yap