not of this earth

• mali sebeplerden ötürü joe satriani tarafından 5000 dolar limitli bir kredi kartı ve banka çek hesabı açtırılarak 1985 yılında kaydedilen albüm, aslında relativity records'a steve vai tarafından sunuluyor ve bir efsanenin doğuşu böyle başlıyor diyebiliriz. yoğun bir klavye kullanımının olduğu ve 80'lerin hissedildiği albümde, satriani gitar dünyasına yeteneklerini yavaştan sunup, ileride olabileceklerin işaretlerini veriyor adeta. tüm diskografi içerisinde biraz zayıf kalsa da yine de o zamanlar için sunulan fikirler ve işlenen gitar teknikleri bakımından albümün yenilikçi olduğunu eklemeliyim.
  
  albümün isminin not of this earth olmasının sebebi, joe'nun 1957 yılında vizyona girmiş aynı isimli korku-bilim kurgu filmini albüm ismi yaparak, yıllar önce beraber izlediği arkadaşlarına gönderme yapmak istemesiymiş. bahsedilen film şudur:
  
  https://www.imdb.com/title/tt0050778/
  
  albüm isminin yanı sıra kapağıyla ilgili de bir trivia var. 1986'da çıkan baskının kapak resminin kaybolmasından ötürü şu anki albüm kapağı konuluyor, oysa ki orijinalinde bir dünya resmi vardır:
  
  https://e.snmc.io/…73f266438c13f76b5e9e/1443622.jpg
  
  albüme geçersek eğer, sadri abi'nin bu ilk stüdyo albümü, giriş şarkısı not of this earth'le açılıyor. satriani ile popüler olan müzik teorisi pitch axis theory'sine örnek olarak gösterilen şarkıda tek bir ana bas notası(e=mi notası) ve şarkı boyunca tekrar eden 4 akor var(e lydian, e aeolian, e lydian ve e mixolydian). bütün melodiler ve doğaçlamalar bu modülasyonu takip ediyor. gerçekten dikkatle dinlendiğinde ortada tek bir bas notası var, yani bas melodisinden bahsedemiyoruz. şarkıda legato(veya hammer on diyelim) tekniği bolca kullanılıyor.
  
  albümün öne çıkan parçaları hangileri diye sorsanız brother john, rubina ve memories derdim. satriani'nin eşi rubina'ya yazdığı, duygusal bir şarkı olan ve harmoniklerin havada uçuştuğu rubina şarkısını dikkatle dinlerseniz, solonun başında(2:02) gitarından “honeeeey”(balım, aşkım) sesini çıkardığını görebilirsiniz(yoksa ben mi fazla hayalperestim?). bu şarkının (2001) live in san francisco versiyonu ise muhteşemdir, izlemenizi/dinlemenizi tavsiye ederim. keza benzer şekilde memories'in de (1988) montreux jazz festivali’ndeki versiyonu kesinlikle albümdekinden daha dinamik ve tutkulu bir şekilde çalınmıştır. ilgili konserde bateride jonathan mover'ı görebilirsiniz. kendisi daha progresif işler yapmak istediği için sonradan gruptan ayrılmıştır.
  
  bu albümün kendi adıma en özel şarkısının new day olduğunu söylemeliyim. dinlediğiniz zaman hiç de özel bir parça olmadığını görürsünüz ama bence çok ama çok önemli bir şarkı new day. niye mi? anlatayım. şarkı, clean tonda çalınan çift sesler ve akorlarla devam ettikten sonra, ortalara doğru joe, bizlerin her sabah veya öğlen uykudan kalkarken ağzımızla yaptığımız esneme sesini gitarından çıkarır(1:15). evet, hani iki kolumuzu yana açıp da esneriz ya, onun gibi. daha sonra satriani sadece 2 arpejle, yeni bir günün başlangıcının müjdesini ve mutluluğunu verir bizlere. sonra bu arpej üzerine nefis bir melodi girer. ama bence şarkının hala en önemli yerine gelmemişizdir henüz. şarkının sonunda satch, aslında 35 notaya basabilecekken, sadece birer notayla istediğini anlatacak olgunluğu gösterir. evet olgunluktan bahsediyorum. hem de ilk albümü olmasına rağmen. diğer gitaristlerin ilk albümlerinde genelde nasıl shred kastıklarını hepimiz görürüz. ama joe birer notayla, birer bend'le müthiş bir hissiyat yaratmıştır şarkıda.
  
  driving at night'dan da bahsetmeden olmaz. gece araba kullanmanın nasıl bir duygu olduğunu satriani bu şarkısıyla çok iyi aktarmış. zamanında ostralapitekus'un yazdığı entriden alıntılıyorum:
  
  ".. şarkının ilk saniyesinden itibaren gerçekten de gecenin bir körü arabanın içinde etrafa bakınırken buluyorum kendimi, kimi zaman yol kenarındaki dükkanların ışıkları, kimi zaman da kırsalda karşıma ne çıkacağını bilememenin endişesi, ürperti.. satriani'nin kendini en iyi ifade eden şarkılarından biri bu, kesinlikle öyle.."
  
  puan (7.5/10)