attila jozsef

• anne
  
  bütün bir hafta, aralıksız
  annemin görüntüsü geçti gözlerimden
  kolunda ağır çamaşır sepeti
  çatı katına tırmanırken
  
  ve ben yaramaz, delişmen çocuk
  bağırır, tepinirdim yerimde
  bıraksın da koca sepeti
  çatıya beni taşısın diye
  
  o, söylenmeden, bana bakmadan
  çıkar, sererdi çamaşırları
  göz kamaştıran aklıkta çamaşırlar
  sallanır, döner, hışırdarlardı.
  
  ağlamak için çok geç şimdi;
  annemi uçuşan kır saçlarıyla
  görüyorum gökyüzü sonsuzluğunda
  göğün suyuna katarken çivitini...
  
  çeviren : ataol behramoğlu
  
  http://www.radikal.com.tr/….php?ek=ktp&haberno=4097