sergey yesenin

• sen gittin,
  diyorlar
  yukarılarda bir dünyaya.
  sonsuzlaşma-
  uçuyorsun,
  parıldayan yıldızlara çarparak.
  ne borç var artık bize,
  içki ne de
  
  ayılma.
  hayır, yesenin,
  oh
  çekmek değil benim istediğim.
  görüyorum ben
  kesik bileklerinle sendeleyişini
  ve alayla değil
  acıyla
  düğümleniyor yüreğim.
  görüyorum
  bir kemik çuvalı gibi
  yere atışını gövdeni.
  -dur! diyorum.
  bırak!
  delirdin mi sen?
  sürer mi ölümü
  hiç insan
  tebeşir tozu gibi
  yanaklarına?
  
  sen ki çok daha
  iyi verirdin ölüme
  ağzının payını herkesten.
  yeryüzünde başka
  kimsede olmayan
  o efece konuşmanla.
  niçin?
  nedeni ne?
  donup kalıyorum şaşkınlıktan.
  homurdanıyor eleştirmenler:
  -bizce, bunun asıl nedeni
  şu...
  ya da bu...
  ama daha çok,
  kopmak toplumdan,
  çok fazla bira
  ya da şarapla kafayı çekmesi.
  başka deyişle
  satsaydın
  bohemleri
  işçi sınıfına, diyorlar.
  sınıf bilincin olsaydı,
  bak, bu gelmezdi başına.
  oysa işçiler de
  kvastan sert içkilerle
  kafayı çekiyorlar.
  o sınıf da içerek
  güzelce sıçıyor kendi ağzına.
  başka deyişle
  parti'den biri
  denetleseydi seni
  sağlansaydı böylece
  asıl önemi
  içeriğe vermen.
  yazardın o zaman
  her gün
  o dizelerin
  yüzlercesini
  uzun uzun
  ve sıkıcı
  doronin de gördüğümüz türden
  ama bence
  böylesi bir deliliğin içine düşseydin
  sen çok daha önce
  son verirdin
  yaşamına.
  votkadan gitmek daha iyidir
  inan bana
  böylesi sıkıntıdan boğulmaktansa.
  hiçbir zaman söyleyemeyecekler
  nedenini bize
  seni yitirişimizin.
  şuracıkta duran
  çakı mı, yoksa ip mi?
  ama bulunsaydı
  mürekkebi, elbette
  angelleterre otelinin
  damarlarını kesmen
  ve ölüp gitmen
  gerekmezdi.
  sana öykünenler çıldırdılar sevinçten:
  bir daha, bir daha!
  neredeyse bir yığın insan
  zıvanadan çıkıp
  öldürdü kendini.
  neden çoğaltmalı
  intiharları
  böyle sayıca?
  daha kolay değil mi
  mürekkeple doldurmak
  oteldeki şişeleri!
  sonsuza dek
  kilitlendi artık dilin
  arkasında dişlerinin.
  benim bu bilmecemsi sözlerim
  yersiz
  bir bilgiçlik sayılmamalı
  halkımız,
  yaratıcısı ve yaşatıcısı o güzel dilimizin,
  yitirdi ölümünle
  yansılı sesler üreten
  en güçlü çırağını.
  ve o herifler tayışıp duruyorlar
  ölü şiir döküntülerini
  geçmiş,
  gömülmüş ölülerden
  hemen hiçbir yeniliği olmayan.
  üstüste yığıyorlar
  tatsız uyaklarını
  mezara toprak atar gibi: daha beterlerini.
  onurlandırmak için oğlunu
  esin peri'sinin bile
  işine yaramayacak olan.
  sana yaraşacak
  bir anıt henüz dökülmedi
  hani nerde o anıt,
  döğülmüş tunçtan
  ya da yontulmuş mermerden?
  oysa çoktan doldurdular
  yığın yığın
  parmaklarının dibini
  çöplerle,
  adama sözcüklerinden, anılardan, o bok püsür şeylerden.
  adın
  hıçkırıklarla birlikte doldurdu mendilleri.
  sözcüklerini
  geveleyip duruyor sobinov ağzında
  kıvrılıp oturmuş da
  altına suyu çekilmiş bir kayın ağacının-
  'hiçbir şey söyleme,
  ah dostum,
  içini de çek-me ne olursun.'
  ah,
  sen onu ne kimbilir nasıl da alaya alırdın,
  şu leonid lohengrinski'yi,
  baş belası, tanrının!
  ortalığı kimbilir
  nasıl da ayağa kaldırırdın:
  'izin veremem
  şiirsel gargaralarına
  anıran eşşeklerin! '-
  sağır ederdin kulaklarını
  üç ayaklı ıslıklarınla, sonra,
  yazdıklarının hepsini
  kıçlarına sokmalarını söylerdin.
  harcardın bozuk para gibi
  o yeteneksiz heriflerin hepsini,
  doldururdun
  smokin ceketlerinin
  kara yelkenlerini,
  öyle ki savrulurdu
  sağa sola
  kogan gibileri,
  süngüleyerek
  sivri bıyıklarıyla
  gelip geçenleri.
  oysa bu arada
  sayısı hiç de azalmadı
  bu serserilerin.
  çok zorlu bir iş
  onları sayıca geride bırakmak.
  yaşam
  yepyeni bir biçimde
  yeniden kurulacak.
  işte o zaman
  yepyeni şarkılar söylenmeye başlayacak.
  böyle bir çağda
  ağırlaşıyor sorunları
  kalemin,
  iyi ama, gösterin bana
  sizi ey zavallı
  hortlaklar sürüsü, hadi
  nerede görülmüştür
  ve ne zaman
  yüce bir kişinin,
  dikenli yolları bırakıp da
  gül bahçelerini seçtiği?
  sözcükler
  yönlendirir
  insanoğlunun güçlerini.
  yürüyün!
  arkamızda
  zaman patlasın
  bir mayın gibi.
  bizim geçmişe sunacağımız
  yanlızca
  bukleleri
  rüzgarda
  geriye savrulan saçlarımızın.
  eğlenceye ayrılacak yeri yok
  gezegenimizin.
  yarınlardan
  koparıp
  almalıdır mutluluğu
  insan.
  şu yaşamda
  en kolay iştir ölmek
  asıl güç olan
  yepyeni bir yaşama
  başlamak.
  
  1926
  
  vladimir vladimiroviç mayakovski