içimin kuytusu

• en çapraşık duyguların cirit attığı yerdir.
  öykü burdan başlar ama burda devam etmez.
  çünkü dilin burda olanları anlatmaya yetecek gücü yoktur, olmamıştır. acınası bir dil yoksulluğu nerden baksan...
  öykü sevmez yoksul dili. o, çokluk ister, çoğala çoğala anlatmak ister.
  "ak" ile hem beyaz'ı anlatmak ister, hem "temiz"i anlatmak ister.
  hem bir de; ah bir de, o'na doğru korkusuzca ak, ona doğru pervasızca koş, durma! demek ister. o yüzden de şu anda karalamakta olduğum şu çirkin satırlarım (?) içimin kuytusuna şöyle bir değip geçen ama kuytularda neler olduğunu açığa vur-a-mayan sözcüklerden ibaretttir.
  
  "gül" dersin, gülerler. ama istediğin gülümseme değildir. bir mayıs sabahı hıdrellez günü gül ağacının altına bıraktığın dileğindir o "gül"...
  bugün, gül dalından medet ummaktır sana göre "gül".
  
  yara vardır, derindir, ordadır. saklıdır. nasıl parça parçadır, umarsızdır, nasıl merhemsizdir, nasıl...
  sözler gelir çarpar düşer, çarpar düşer, düşer, düşer...
  çünkü onlar öylesine söylenmiştir, bilirsin.
  inansam dersin, bir inansam; inançsızlığına yanarsın. bir daha yanarsın...
  
  kanarsın,
  ince, ince...
  
  kanarsın, aldanırsın.
  içimin kuytusu iyi ki varsın, ordasın.
  iyi ki...
  
  kimse bilmez...
  
  öykü biter.
  
  gölgedesin.