mendilimde kan sesleri

• benim bu şiirle ilk tanışmam 15 yaşında safranbolu evlerini gezerken oldu. gezdiğimiz bir evin camında şairsiz bir şekilde sadece şu mısraalar yazıyordu:
  
  "...
  insan yaşadığı yere benzer
  o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer
  suyunda yüzen balığa
  toprağını iten çiceğe
  dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine
  konya'nın beyaz
  antebin kırmızı düzlüğüne benzer
  göğüne benzer ki gözyaşları mavidir
  denizine benzer ki dalgalıdır bakışları
  evlerine, sokaklarina, kosebaslarina
  öylesine benzer ki
  ve avlularına
  ..."
  
  elimdeki not defterine bu satırları yazdım. o zamanlar internet dediğimiz nane de bu kadar data yığını halinde değil, ben de o gün karşılaştığım herkese bu şiiri sordum, "hocam kimin bu şiir biliyor musunuz?" sonra öğrendim ki edip cansever'in şiiri, adı da mendilimde kan sesleri. edip abiyle daha önce karşılaşmıştık da bu şiiriyle karşılaşmamıştık. şiirin tamamını bulmak için fellik fellik kitapçıları aradım, sonunda kitabı buldum ama param yok, bi eski kitapçıdan rica edip şiirin tamamını yazdım bir kağıda ve eve gelip duvarıma saraybosna'da, piriştine'de ağlayanların arasına astım o kağıdı. dönüp dönüp okudum. herhalde baştan sona ezbere okuyabildiğim tek şiir budur.
  
  bir sene sonra bi adamla tanıştım, dedi ki bana "bir arkadaşım der ki 'herkesin bir ahmet abi'si olmalı' ahmet abili bir şiir vardır sen bilmezsin." - burada bahsi geçen "bir arkadaş" da sözlük semalarındaki mir oluyor, kendisiyle de bu sohbetten bir sene sonra karşılaştık istanbul'da pia'da - neyse; benim gözlerim parladı tabi "bilmezlikten gelme ahmet abi, umudu dürt... umutsuzluğu yatıştır..." dedim adama, şaşırdı. "pek kimse bilmez bu şiiri" dedi, şiir ordan da akıp gitti.
  
  yıllar geçti gitti, gün geçtikçe edip abiyle daha da samimi olduk. bu kez izmir'de kitapçının birinde^* "ben ruhi bey nasılım"ı arıyorum, o arada edip cansever toplu şiirler'e elim gitti. kitapçıdaki adam geldi, "o kitabın bilmemkaçıncı sayfasında bir şiir vardır pek kimse bilmez..." dedi, açtım söylediği sayfayı bakakaldım: mendilimde kan sesleri. adam diyeceğini dedi gitti, ben kitapları aldım çıktım.
  
  hayatımın her anında bu şiir bir yerlerde akıp gidiyormuş gibi geliyor bana senelerdir. gitgide içine işledi hayatımın ve artık girdiğim her yol sonunda dağılmış pazar yerlerine benziyor, kadehler elimde küfür gibi duruyor ve ben bir gün geleceğini bildiğim birine uzaktan uzaktan domates peynir doğruyorum sanki...
  
  çok sağol ahmet abi iyi ki girdin şu üç kuruşluk ömrüme. edip abiye de selamlar...