sikerler eşiği

• hayatımın belli bölümünü yatılı okudum. hayat boyu yolda bile göremeyeceğim insanlarla iç içe yaşadım, arkadaşlık kurdum, bazılarıyla büyüdüm. 12 arkadaşımla aynı yatakhanede kaldım. hiç suçum olmadığı halde, kah yerde de süründüm, kah tuvalette şınav da çektim bu arkadaşlarım yüzünden. severdim onları onlara canım fedaydı bu konular için hiç gücenmezdim. içlerinde benden küçükleri de var, benden büyükleri de. bigün yine baya eziyete uğradık ama benim yine suçun ne olduğundan haberim yok, sormadım bile mevzuu ne diye. ertesi gün toplandık muhabbet ediyoruz konu hakkında 'ya birader sen hiç mi sinirlenmezsin' dediler. adamların garibine gitmiş. çok seviyordum halbuki onları başka bi sebebi yoktu. bu başlığı okuyunca bi an hatıralarım aklıma geldi. galiba bişeyi ne kadar sever, benimsersen o eşik o kadar büyüyor tamamen ortadan kalkıyor hatta. özledim lan sizleri,keşke hiç bitmeseydi...