ekşi öykü

• fizik amfisinin karşısı^*
  çimlerin üstünde dayamışım sırtımı ağaca, gölgesinde romantik yalnız tavrıyla oturuyordum. o geldi yanıma. gitmesini söyledim, ayağa kalkıp bir elimi ağaca dayadım, diğeriyle öteleri göstererek "git!" dedim. beni takmadı, bir metre kadar uzağıma uzandı. bir ara bana baktı ben de ona baktım. "kalsın!" dedim kendi kendime, yalnız olacağıma onunla olurum. bir süre öylece oturduk. tedirgindim, düşünmek için oturdum oraya ama o gelince kendimi rahat hissedemedim. elimi uzatıp dokunmak istedim, vazgeçtim. birazdan yavaş yavaş aşağılara doğru gitmeye başladı. sarmamıştı geyiğim, uzaklaşıyordu benden. 5-6 metre kadar uzaklaşmıştı ki, arkamdan doğru köpek sesleri gelmeye başladı. ayağa kalktı, o tarafa döndü ve koşmaya başladı. bir taraftan koşuyor bir taraftan da havlıyordu.
  
  "iyi ki dokunmamışım" dedim, "şimdi pire kaynıyordur üzeri."
  02.09.1998