dede-torun diyalogları

• 4 ay içerisinde, bir mide kanaması ile mide kanseri teşhisi konmuş, bunun 2 ayında hastanede yatmış ve nihayet ölüm döşeğine düşmüş dede, annem babam çalıştığı için ananemle birlikte beni yetiştirmiş, ona saygı duymayan, sevmeyen tek bir insana dahi rastlamadığım dede, benim aydedem ile son dakikalar...
  son 3 gündür bilincini kaybetmiş olan dede, bakış açısına güçlükle giren duvar köşeleriyle konuşmakta, hayali birilerine birşeyler anlatmaktadır.bu 3 gün içerisinde zaman zaman bilinci yerine gelip bizi tanıyabilse de son gün artık tamamen başka dünyalarda yaşama fırsatı bulmuş ve bilincini tamamen kaybetmiştir. o günün akşamüstü ise, benim bir süre evden ayrılmam, üzerimi değiştirmem, duş almam falan gerektiği için evden çıkmak durumundayım ve bir ümit dedemin yanına yaklaşırım, belki bana birşeyler söyler diye. yanına gidip "dedecim, ben gidiyorum ama hemen gelicem" derim, hiç tepki yok. bu beklediğim birşey sonuçta, son 3 gündür yaşadığım garip olaylardan dolayı şaşırma hissimi bile kaybetmişim zaten. ben tam vazgeçip kafamı çevirirken, canım dedecim bir anda bana bakar ve güler, artık takma dişlerini de takamadığından alt çenesi iyice içeri gömülmüş haldeki gülümsemesini unutmak da mümkün değil zaten, artık konuşamadığı için işaretle ona yaklaşmamı ister. yaklaşırım ve iki yanağımdan da beni öper, ben de onu öperim. bana çok büyük bir güçlükle "iyi misin?" der, o anda boğazıma kocaman bişi oturur kalır, kaçarcasına çıkar yol boyunca ağlarım. dedem son kez benimle konuşmuş, vedalaşmış ve o akşam aramızdan ayrılmış, başka diyarlara gitmiştir. o koca yumruyu tam olarak boğazımda bırakarak...