babaanne evi

• çocukluğuma dair bütün anıları barındıran ev. çocukluğumu geçirdiğim evden taşınalı yıllar oldu, oyuncaklarım her ne kadar korumaya çalışsam da etraftaki akraba çocuklarına dağıtıldı, taptığım çocuk kitaplarım evde yer olmadığı gerekçesiyle bir arkadaş çocuğuna verildi, elbiselerim nerede kim bilir... ama o ev,benim doğduğum günden beri o kadar az değişikliğe uğradı ki...makas 21 yıldır dikiş makinesinin örtüsü altında gizli, bisküviler büfenin orta alt dolabında, sağdan ikinci çekmecede ise dedemden kalma bulmacalar,kalın çerçeveli gözlük ve rengi solmuş kartonlarıyla bir tombala takımı her açışımda yüreğimi burkuyor.
  küçücük bir ev babane evi, bizim evimizden bile küçük, ama bana o iki oda bir salon hala en ferah, en aydınlık, en huzurlu mekan. çiçeklerle dolu balkonda babanem az mı kahvaltı ettirdi bana güzel havalarda, mehtaplı gecelerde büktüğümüz telleri sabunlu suya daldırıp üfledikten sonra çıkan baloncukları az mı takip ettik dedemle...
  ben büyüdüm artık, kafamda kırk tilki, kırkının da kuyruğu birbirine dolanmış üstelik, ayıramıyorum ne kadar çabalasam da...kafamda sürekli kocaman soru işaretleri mevcut.kendimle pek iyi anlaşamıyorum; çok gıcık, kararsız, kendine güvensiz buluyorum aynadaki dağınık saçlı dişi kişiyi, ne istediğini de bilemiyor, deli ediyor beni. ama ne zaman o eve gitsem, istediğim kadar şımarabilirim, kimsenin beni sevmediğinden emin olduğum anlarda sabun kokulu o yorgun bedene sarılıp mutlu olabilirim.
  eskiden babane-dedenin evi olan, artık sadece "babane evi" tanımlamasıyla anılan, ve ileride hiç kimsenin evi olacağı o günün çok uzaklarda olması için dua edilen evdir bu; o gün gelip de eşyaların atılacağı, babanenin mükemmel düzenine hunharca tecavüz edileceği, 45 yıldır ailemizin nice anılarının olduğu evin bir yabancıya ait olacağını düşünmek bile delirtir, gözlerden yaşlar bile dökülür istemeden. oturduğum evden bile daha benim olan evdir babane evi, yuvamdır.