anla beni

• 2 sene önce yazmışım, adına da anla beni demişim. demek o zamanlar fazlaca yoğunmuş hüznüm, şimdiki ruh halimle çok da sevmediğim cümleler barındırsa da, olduğu gibi burada kalsın istiyorum;
  
  "yani kimse olamadın bana. içimi burkan ya da canlandıran herhangi bir şeyi paylaşamadım seninle. duvarımdın. sert. bir şey vardı, tarife sığmayan bir hırs, nefret, kabul etmeme durumu, karşı duruş... özü, özün kirliydi. duvarın çamurlu. bulaştı her çarpışta üstüme başıma. ellerim hep çamur. çünkü yıkmaya çalıştım o duvarı. acıdı ellerim.
  ama yıkılmaz duvarlar varmış. bildim. öğrendim. yumuşamayan kalpler varmış... yine de emeğimi sevdim ben. ben, emek vermeyi de öğrendim çünkü. duvara çarpmaların anlamını, emek emek yenilmeyi, yenilince 'denedim ben' diyebilmeyi bildim. öğrendim.
  emeğimin özü, özüm temizdi.
  
  yani, minnettarım aslında ben. bir 'olamamışlık'tan bir 'oluş' doğdu çünkü. ben de bir 'kimse' oldum. bir kız çocuğuna anne, bir babaya evlat... sonra dürüst oldum ben, kendime. kendi kendime öğrendiklerimle yeni bir yol buldum, yol da kendime...
  çamura bulanmaya alışkın olduğumdan, yolda düşe kalka ilerlemek sorun olmayacak bence. o yolda sakın karşıma dikilme!
  
  yani, bu bir iç döküş, "
  
  böylece kalmış... bitmemiş muhtemelen. neden yazmaktan vazgeçtim, neden sakladım, bugün neden karşıma çıktı bilmiyorum.
  
  dursun burada...
  ^*
  
  iş var güç var, bu nerden çıktı şimdi yahu?