fındık faresi

• can yücel'in bir şiiri
  
  findik faresi
  
  kafka'nın "fare" öyküsü üzre,
  gözüme nasıl büyük görünürdü
  şu sirkeci garı'nın lokantası!
  sekiz-on yıl kapalı durup yeniden açıldığında.
  gittim baktım ki götiçi kadar kalmış
  o hangar gibi yer...
  garsona sordum: niye küçülttüler, dedim burasını?
  yok, amca, dedi, dokunmadılar hiç enine boyuna.
  siz fazla şişmanladığımızdan, size öyle geliyor.
  doğru dediği belki de...
  (üstelik garson kafka'nın gençlik resimlerinden
  birine pek benziyordu.)
  ola ki yaşlandıkça, yaşlanıp şişmanladıkça,
  hiçdurma küçülen bu zemin-vatan ve tavan arasında
  dönmüşümdür ben de kafka'nın faresine...
  yarın, meselâ, orta yerimden çatlasam ne lâzım gelir?...
  yine de içimden bir ses: sen sen ol! diyor,
  kafka'nın öyküsündeki fare emsal,
  cirit oyna oynayabildiğin kadar,
  bulduğun neyse mekân!
  ellerin, ayakların ve çükünle değilse de,
  hâlâ genç kalan aklınla koşmaca oyna,
  duvarlara vursan da başını,
  o tavanarası kadar kaldığında cürmün ve cirmin,
  ölmek ki senin
  başlayıp da bitiremediğin
  allah bilir kaçıncı bin şiirin.