evcilik

• "tek bir aksam sürdü..
  
  eve erken geldim,
  bilmem ya yemek yapmayı falan, evde olanlardan ısıttım bir kacını,sanki sabahtan yapmısım gibi,
  sofrayı da kurdum...sade ve düzenli...
  yoğurt seversin sen..evde de yok...arayayım da soyleyeyim...
  sen de beni mi arayacaktın tam?
  dısarıdan bir sey lazım mı, diye...
  e hadi gel artık, yemekler soguyacak...
  geldin...gercek gibi...
  elinde bir torba,
  gülüyorsun kapıda...
  sarılıyorum kocaman...
  hep boyle mi karsılayacakmısım seni?
  
  yemekten sonra cay ister misin?
  ne seyredelim bu aksam?
  dur ben su ortalıgı toplayayım biraz,
  sen keyfine bak ben hallederim...
  
  bir kac saat sürdü...
  gercek gibiydi...
  bir ömürlük hayalin binde biri...
  olsun, güzeldi...
  
  şimdi,
  aynı evde yalnız...
  kapı çalar da elinde bir torba gelirsin diye umutlu...
  gelmeyeceksin ne olsa diye dağınık,
  keske gercek olsaydı diye hüzünlü...
  
  bir kaç saatlik bir oyunun hayali ile bir ömür geçer mi?
  ve...
  evet, hep oyle karsılayacaktım seni..."
• herkesin çocukluğunda bir kez olsun oynadığı bir oyun. sübyan sabilerin karşı cinsin varlığından haberdar olmalarını sağlayan oyundur belki de. biri anne olur, biri baba, olaylar gelişir.
• evvelinde yapılması elzem olan bir şey vardır; oyun kurmak.
  olay, "sen baba oluyorsun ben de anne" kadar basit değil ki. bi kere etrafında oyun oynayacak erkek çocuğu pek nadiren buluyorsun. onlar genelde top peşinde. üç beş kızsın işte. eldeki malzeme bu. ulan eldeki bu malzemeye kurban olunur. yıllık oyun çıkarır bu üç beş kız evelallah. hem onların yanlarında bebekleri de var, çantaları da var, aşırabildilerse annelerinden gizlice aşırdıkları topuklu ayakkabıları da var.
  oyunlar çeşitli; ya bu kızların hepsi kardeş olacak, ya isteyenler kardeş olacak ve diğerleriyle komşu olacaklar, ya hepsi komşu olacak vs. vs.
  önce hangi çeşidin oynanacağında karar kılınır. sonra sıra ev belirlemede. etrafı bi "burası benim!!" sesleri kaplar. evde oynanıyorsa oyun, aynı oda içerisindeki muhtelif yerler ev olarak bellenir. işte koltuktur, çalışma masasıdır filan. sonra isim seçme ve kendini tanıtma merasimi başlar. "benim ismim, filiz. (bu genelde kız çocuğunun en sevdiği isim olur. ya mahalleden çok sevdiği bi ablanın, ya da o sırada televizyondaki en meşhur dizi neyse oradaki baş karakterin ismi) ben doktorum. (kız çocuğu büyüyünce ne olmak istiyorsa bu mesleği giyer üstüne. ama gene de bu mesleğin, televizyondaki meşhur dizilere göre değişme ihtimali her zaman saklıdır) 18 yaşındayım. (kız çocuğun en çok olmak istediğin yaş - evet, doktor ve 18 yaşında. böyle de süper bi insan - ) bu şehre yeni taşındım. evli değilim ama sevgilim var. ama daha onunla tanışmadık. (hey yavrum hey) ben işe arabamla giderken bana çarpacak öyle tanışıcaz. (ortalama türk dizisi senaryosu) onun ismi de oktay. (biz çocukken çılgın bediş vardı, evet) ......." böyle gider bu. yavrucak bütün hayatını anlatır. kendi hayal gücüne göre dallandırıp budaklandırır. sonra da vira bismillah der oyuna başlarlar. eğer bütün kızlar kardeş olacaksa en büyük sorun, kimin en küçük kardeş ve kimin en büyük kardeş olacağını belirlemektir. zira en çok rağbet gören, bu ikisi. bunları belirledin mi gerisi kolay.
  
  bak şimdi işin komiği, 11 yaşındaki kardeşim geçenlerde geldi yanıma, arkadaşlarıyla kavga etmişler, hande de bunlara küsmüş. iyi bir abla olduğumdan hemen sordum elbette, "neden kavga ettiniz ki?"
  serra: ya abla işte biz oyun oynuyoduk. handegül ben anne olurum dedi. o öyle büyüklüğe çok meraklı. ayşegül abla, elif ve ben de kardeş olacaktık. hande de kardeş olmak istiyodu. ama ayşegül abla, biriniz matmazel olun dedi. sonra sayıştık. (sayışmanın ne olduğunu hatırlayamayan okurlar için hatırlatıyorum; oo piti piti hesabı) hande çıktı. sonra da ben matmazel olmam diye mızıkçılık yaptı.
  mb: matmazel olmak ne be?
  serra: ya aşk-ı memnu'da var ya..
  mb: ne var?
  serra: abla matmazel var ya.. hani adnan bey'e aşık, nihalle bülentle ilgileniyo.
  mb: (bu sırada jeton düşüyor..) ohaa &%^+'(/
  
  ulan aşk-ı memnu, evciliklere bile dahil oldun ya.. allah'im sen bizi kimin şerrinden koru bilemedim.
• şimdiki çocuklar ve özellikle ebeveynleri için yeni ismi yaratıcı drama olarak değişmiştir...
• çocukların, özellikle kız çocuklarının sevdiği oyun. bana çok yapay geliyor, uzak.. oynayamıyorum. masa oyunları, keçeden ıvır zıvır yapmak, sokaktan bulduğumuz materyallerle bir şeyler yapmak bana göre ama evcilik değil. kaç kez zorladım kendimi oynayım diye.. bunalıp kaçıyorum arkadaş. belki ihtiyaç duyulan o yakın ilişkiyi kuramadığımdan, vaktiyle çocuk gibi çocuk olamadığımdan.. olmuyor.. olmadıkça üzülüyorum, kendimi beceriksiz hissediyorum.
  
  oysa biliyorum çocuğumun buna ihtiyacı var. ilişkileri konumlandırmak için, mutlu hayatlar kurgulamak için, yaşadıklarını bu yolla aktarmak için.. için işte.. bir de benim içim var. içinlerle içim uyuşmuyor.
  
  annem gelince daha valizini bırakırken eline tutuşturuyor bebeklerini. tüm gün evcilik oynuyorlar. oynarken ne kadar mutlu olduğunu görüyorum. annemin sıkılmadan rolden role girdiğini.. ve bir türlü hatırlayamıyorum benimle de gerçekten böyle oynayıp oynamadığını.
• kızlar bunu tek baslarına bile oynarlar.boyle oyuncak bi bebek alırlar,yerdeki camurlarla pasta yaparlar.sonra bunu oyuncak bebege yedirmeye kasarlar.sonrada bebegi uyuturlar.kendileride bu arada anne rolundedirler.
• halk arasında bir deyiş vardır, "mercimek gelin olmuş,^* silah kuşanmış." -di'li geçmiş zaman kipinde de söylenebilir. "nohut oda bakla sofa"ya söz dizilimi çok benziyor.
  
  (bkz: mercimek/@ibisile)
• öğrenilmiş çaresizliğin belgeseli. feride'nin annesine selam etmek boynumuzun borcu. her anne/baba çocuğuna ihtiyacı olduğunda, feride'nin annesi gibi sahip çıksa, belki bu döngü kırılır. ergenim, bunalıyorum, diyen çocuklara izlettirilmeli. izlerken 1,5 yaşındaki kızım gözümün önüne geldi sürekli. insan evladına nasıl kıyar? namus mu? namus adına her gece kızının ırzına geçiyorsunuz hep beraber. hay sizin namusunuza!
• (bkz: doktorculuk)
• küçük yaşta ebeveny olma imkanı veren bir tür çocuk oyunu