• hiç tanımıyordum, vefatından şimdi haberdar oldum. yazdıklarına baktım, ne büyük bir acı, keşke mücadelesini kazanabilseydi. annesini düşünüyorum, 8 ay bir hastane koltuğunda oğlunu beklemiş, şu anki azabını çok iyi bilirim. 4,5 ay önce kuzenimi kaybettiğimizden beri her sabah üst kata, onun dairesine "günaydın yavrum" diye seslenen yengem var. anneler günü için iki gün yanında kaldım, ben hayatım boyunca bu kadar derin, sonsuz, her gün çoğalan bir acı görmedim. şimdi bu arkadaşımızdan haberdar olunca içimdeki tüm acılar nüksetti. çok genç. çok üzgünüm. bilirim bir işe yaramayacak ama annesine sabırlar dilerim.
  • kendi kanserim genetik çıkınca; alabilecekleri ne varsa almaya başlayacaklardı.
    şimdilik son olacak ameliyatıma girerken konuştuk "sence bir kere daha anestezi almayı kaldırır mı bünyem" dedim; "domuz gibi olacaksın. pacman oynayacağız daha" dedin. ameliyattan sonra uyandığımda ilk düşündüğüm şey "ohh. pacman oynayabileceğim"di.

    ellerinde çıkan yaralar, benim kemik ağrılarım, tedavi yüzünden ortaya çıkan anlamsız unutkanlıklarım, "hiç uyumadım" dediğinde uyuyabildiğim kadarıyla benden alıp sana verilmesi için dua ettiğim uykularım...

    2 sene oldu ben bu yola çıkalı, yolda tanıdığım insanların %60-70ini kaybettim.

    ben sana gelemedim; enfeksiyon kaparsın diye.
    sen bana gelemedin; yerinden kalkmak işkence olduğu için.

    her ameliyattan sonra elim kolum olup, benimle nefes aldığı için anneme şükrettim.
    anneme ne kadar şükrettiğimi anlattığımda beni ne kadar iyi anladığını hissettim.

    hep aynı şeyi diyorduk; "annemiz için".

    bilmiyorum be buğra...
    hayat boktan.
    sanırım bu defa inanmıştım. sana bir şey olmayacağına inanmıştım.
    pacman için, annelerimiz için devam edebileceğimize inanmıştım.

    şimdi boşluk.

    umarım gittiğin yer atari salonları ve star wars galaksileri arasındadır.
  • bir üstteki yazarın girdisi ile vefatından haberim oldu ve şok oldum. kızım da lösemi ve durumunu çok iyi anladığım için bir kaç kez telefon edip moral açısından destek olmaya çalışmıştım. ailesinin acısını hayal bile edemiyorum... allah rahmet eylesin.
  • --- spoiler ---

    annem benle 1.5 senedir saçma sapan bir yatakta kalıyor sırf bana bakabilmek için, bi nevi artık onun için yaşıyorum, var mıdır böyle durumu olan bilmiyorum ama ben acıya dayanabilirim de o kadın bana bir şey olursa nasıl dayanır?
    --- spoiler ---

    allah kahretsin. sabah sabah ağzıma sıçtın dostum. umarım huzurlusundur.
    şuan bunları yazarken sanki limon ısırmış gibi suratım, göz kenarlarımda kaz ayakları çıkacak şekilde tiksinir bi yüz ifadesi ile allah kahretsin demekten başka birşey gelmiyor içimden... kan vermek için kızılaya gidiyorum, umarım başkaları için geç kalmayız...
  • bu sabaha kadar seni tanımıyordum.. dürüst olmak gerekirse elde mevcut bulunan bilgilere ve açıklamalara güvenemediğim için tereddüt ettiğim ve çok uzun zamandır ertelediğim o adımı atmak için bana güç verdin..

    kızılay yolumun üstünde..

    hiç tanışmasak da sana artık gönül borcum var.. yanına geldiğimde ödeşiriz kardeşim..

    allah rahmetiyle muamele etsin..
    ailene sabırlar dilerim..
  • şu satırların sahibi merhum yazar:

    "4 aydır lösemi illetiyle uğraşıyorum. ilk annemle babama söylediler benim bir gün sonra haberim oldu. annem o gece hiç uyumadı yanımda yattı ve ben ne zaman gözümü açsam bana bakıyordu".

    "şimdi ne oldu biliyor musunuz ben hayal kuramaz oldum. her gün ölümü düşünüyorum. 1 sene sonrasını planlayamıyorum. nerede olacağımı kestiremiyorum. nerede ve nasıl bir halde olacağımı kestiremiyorum. moralim çok iyi ama her gün ölüm düşünülmez be sözlük. annemin arkamdan harap olmasını istemiyorum".

    gözleri yaşartmıştır. allah rahmet eylesin. hepimiz ilik bağışı yapalım, yaptıralım.
  • bir kez daha hayatın acımasızlığını, anlamsızlığını ve bomboşluğunu suratıma bir tokat gibi çarpan merhum yazar. kendisiyle hiç mesajlaşmamız olmadı ancak sanki çok yakın bir arkadaşımı kaybetmiş gibi üzüldüm gece gece. son entry’sini 24 şubat 2018’de girmiş ve artık ne bir entry girebilecek ne de iki satır bir şeyler okuyabilecek. bundan sonrası koskoca bir hiçlik ve bilinmezlik.

    her ölüm acıdır da 27 yaşında toprağa düşen biri çok daha fazla sarsıyor ve sorgulatıyor geride kalanları. ne için yaşıyoruz, neyin kavgasını veriyoruz, neyi paylaşamıyoruz biz? ne derdimiz var ulan bizim? belki bugün değil ama bir gün mutlaka gideceğimiz yer orası işte. şu sayılı günlerimizi neden böyle gerzek ve kısır tartışmalarla heba ediyoruz? kısacık ömrümüzü niye istemediğimiz şeyleri yaparak geçirmek durumundayız? delirmemek elde değil.

    neyse. şimdi gidip yatalım ve yarın sabah bu saçma ve anlamsız sistemin köleliğini yapmaya devam edip kaçınılmaz sona doğru bir adım daha yaklaşalım.

    yunus emre’nin dediği gibi, mal da yalan mülk de yalan var biraz da sen oyalan.
  • az önce mesajlasmamizi okudum. tüm kalbimle iyilesmenizi diliyorum yazmisim gecen sene mart ayinda. o da bana tesekkur etmis, umarim atlaticam demis. keske atlatsaydi, atlatabilseydi. huzurla uyur umarim.
  • hayatın ne denli acımasız ve değerli olduğunu bizlere anlatan bir savaşçı. ağlatmıştır. bir avm’de yemek alanında pidemi yerlen okuyunca yardım çağrısını -belki de savaş çığlığı demeliyim- ağlatmıştır. belki de okusaydık ilik konusundaki çaresizliği belki de biz çare olabilecektik. gecikmeden kızılaya gidip kan vereceğim ilik için. bir kişiyi kurtarırsam da senin sayende olacak. belki seni kurtaramadık ama sen çok kişiyi kurtaracaksın. belki senin görevin de buydu. nur içinde yat.
  • annesinin yürek yakan facebook paylaşımı ile biraz önce hakk'ın rahmetine kavuştuğunu öğrendiğim yazar. kendisi bir süredir yoğun bakımdaydı ve lösemi ile ciddi bir savaş halindeydi. birkaç kez kendisiyle internet üzerinden farklı platformlarda konuşmuş hatta diş hekimi annesinden, bu arkadaş vasıtasıyla bilgi almıştım. nurlarda yatsın, mekanı cennet olsun.
hesabın var mı? giriş yap