geçecek

• en geçerli avuntu.
  
  evet, geçecek... biz ölmüş olacağız fakat birileri tıpkı bizim gibi ve elbette bizden başka biçimlerde yaşayacak, sonra her şey gibi, onlar da geçip gidecek, geçecek.
  
  senin arkandan bir türkü çığrılacak, sesler çığ olup yığılacak; benim arkamdan birkaç ağıt yakılacak, başkalarına dualar -kim bilir- belki de aryalar okunacak, fakat başka başkalarının isimleri bile okunmayacak. ama geçecek. hiçliğin tüm sesleri yok eden tokmağı duyulduğunda bizden öncekilerin başlarına geldiği üzere, her şey geçmiş olacak. geçecek.
  
  dünya da duracak. geçecek.
  
  kırkıncı yılına merdiven dayamış ömrümde birçok basamak inip çıktım; kendi paylarına hatırları tek tek sayılır. az çok yaşadım ben de; biraz nahoş olsa da, çoğu haysiyetle. "geçecek..." dedi muteberler, itibar ettim ve zaman gerçekten çabuk geçti bu kafeste. evet, geçti ama kendimi bildim bileli, hiç bir şey hissedemedim ben, hissettiysem de fark edemedim sanki. çünkü bıraktıklarım, el verdiklerim, unuttuklarım, tutunduklarım... hepsi geçti.
  
  benim için bir çırpıda geçip giden, artık hesabını tutmadığım bu ömür, şu sıralar başkaları için geçmiyor. etrafımızda zamanları duran, çok kötü durumda olan canlar var; inanılmayacak kadar kötü hallerdeler. hadi biz hak ettik, seninle ben zaten kötüydük ama bu insanlar şu an yaşadıklarını hiç mi hiç hak etmiyorlar, en azından az bırakılmayı, bu kadar zora sokulmayı, yalnız kalmayı... geçip gidecek olsan da, biliyorsun; sen de bu insanları hiç mi hiç hak etmiyorsun! ve geçtin, geçiyorsun.
  
  çırılçıplak geldik, sayende çırılçıplak yaşıyoruz ve görünen o ki, çırılçıplak geçip gideceğiz. çırılçıplaklığımızdan başka sığınacak bir koruyucumuz yok buralarda. fakat merak etmesin, o da geçecek. her ne kadar piç gibi ortada bırakılsak da, bu piçliğimiz de, bizi piç edenler de geçecek.
  
  adetten değil, bu kez karamsar olan içimi yırtıp yazıyorum; bu günler de geçecek, güzel günler gelecek... geçecek.
  
  ed:mla.