geceye bir nazım hikmet sözü bırak

• "türküler söylendikçe türk diliyle
  seni seviyorum gülüm dendikçe türk diliyle
  türk diliyle gülünüp
  türk diliyle ağıtlar yakıldıkça adnan bey
  ben anılacağım
  anılacak türk diliyle size sövüşüm
  tarlalarımıza girmiş değil sizin gibisi yaban domuzunun
  şehrimiz görmüş değil yangının sizden kanlısını
  bir adınız var adnan bey adımıza benzeyen
  dilimiz kuruyor dilimizi konuştuğunuz için
  bitten açlıktan sıtmadan betersiniz
  yüz türkiye olsa
  elinizden de gelse
  yüzünü de zincire vurur
  yüz kere satarsınız
  milletimin en talihsiz gecesi
  ana rahmine düştüğünüz gecedir"
• ne ben sezarım, ne de sen brütüssün.
  ne ben sana kızarım ne de zatın zahmet edip bana küssün.
  artık seninle biz,düşman bile değiliz.
• çocuk gibi ağladım..
  o kadar hiç, o kadar boş, manasız,
  öyle haksız yere senden uzağım ki.
• o bensizliği göze aldıysa, ben onsuzluktan bir şey kaybetmem.
• herhal ilerdedir yaşanacak
  günlerin en güzelleri.
• özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, şiirler yazdın.
  peki o ne yaptı ? deme.
  herkes kendinden sorumludur aşkta.
• dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
  hani şu derya içre olup
  deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.
  ve bu dünyada, bu zulüm
  senin sayende.
  ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
  ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
  kabahat senin,
  — demeğe de dilim varmıyor ama —
  kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
• “ateşi ve ihaneti gördük
  ve kanlı bankerler pazarında memleketi alaman’a satanlar,
  yan gelip ölülerin üzerinde yatanlar
  düştüler can kaygusuna
  ve kurtarmak için başlarını halkın gazabından
  karanlığa karışarak basıp gittiler.
  yaralıydı, yorgundu, fakirdi millet,
  en azılı düvellerle dövüşüyordu fakat, dövüşüyordu, köle olmamak için iki kat,
  iki kat soyulmamak için.”
• yüzü sonbahar hüznü güneşe benziyordu. gülüşü birden bire geldi, beklemiyordum keskin bir bıçak gibi saplandı aklıma … hep böyle cana yakın mı bakar acaba ?
• tahir olmak da ayıp değil zühre olmak da
  hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
  bütün iş tahirle zühre olabilmekte
  yani yürekte.