geceye bir şiir bırak

• o bir çay istemişti, trenin içinde
  biz tren yolcusuyduk, çölün içinde
  ben yalnız kalmıştım, senin içinde
  oysa kaç kişinin yerine sevmiştim seni!
  
  aşkı geçtik, gözlerini açabilirsin
  
  o bir dile sığınmıştı, sözü içinde
  yolu yoluma çıkmıştı, çölü içinde
  ben eski kalmıştım, senin içinde
  oysa kaç çocuğun yerine övmüştüm seni!
  
  düşü geçtik, kendine bakabilirsin
  
  o bir bende kırılmıştı, hayli içimde
  ıssız otağ kurulmuştu, canım içinde
  oysa kaç bahçe yerine açmıştım seni!
  
  kimi geçtik, kimseye sorabilirsin.
  
  (bkz: haydar ergülen)
• ben geceyim diyor bir ses
  her şey konuşur benimle
  
  bir ağaç durduğu yerde
  dönüp duruyor
  
  akşamüstüne öykünüyor yüzün
  ama sen nerelerde dolaşırsın
  
  inanma sokaklara
  tarihe de
  
  rüzgârın dediklerine dönmeli
  
  bilinir mi bilmem
  suyun taşla konuştuğu
  hiç sormayız
  
  ketumdur taş.
  
  ilhan berk
• senden habersizken de yoktun,
  şimdi de yoksun.
  ne tuhaf,
  her şey aynıyken daha da mutsuzum...
  
  bbvbn
• kaplan
  
  tutman gerek kara köşelerinden ağır bu
  tutman gerek bir kez daha güçlenmeliyim
  ölümlerle o insanca yıkıntılarla gelen
  kışı başka nasıl durdurabilirim
  
  yalnızlık bakımlı otlar arasında
  kendiliğinden açan çiçek
  bir öğle kalabalığında yolda meydanda
  türlü şaşkınlıklar arasından
  yürüyen sarı ellik sarı atkı
  varsa da bir, bu benim
  
  güven mi o ağaç ayaklarıyla gelen
  yahut benim gittiğim boşalmış yerlerimden
  boşalmış hani ummaz -belki de uman hani-
  güven mi, doldurursun becerikli ellerin
  ben sana güvenirim
  
  sevgi mi kaplan duruşlu
  en büyük parçayı kendine ayıran
  bir kendi gözünün ışığında
  biçimsiz yağmurlar yağmurlar yağdırıp
  bütün ateşleri söndüren
  -insan daha güç durumda olamaz
  bilmem ki ne diyeyim.-
  
  gülten akın
• (bkz: hiçsizliğe)
  
  tanrı sen ne kadar güzelsin
  bir hiç olarak
  ormansın belki bilmiyorum
  belki ormanda bir ağaçsın şuncacık
  bir pazartesi günüsün
  insanları dupduru edemeyen
  bütün karayollarında ve demiryollarında
  gider gelirim bütün dünyada
  ama biliyorum kırşehir’de mezarsın
  bir kilisesin kapadokya’da
  sözgelimi yumurtada zarsın
  ustasın sabahları yapmada
  en katı yoklukları koyarak insanın içine
  akşamüstlerinde biraz gaddarsın
  sular ve zamanlar kararırken
  
  ne yapalım
  bari bağışlayalım birbirimizi.
  
  turgut uyar
• bugün biri aklıma getirdi bu şiiri paylaşmak istedim.
  
  bir eylüldü başlayan içimde
  ağaçlar dökmüştü yapraklarını
  çimenler sararmıştı
  rengi solmuştu tüm çiçeklerin
  gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı
  katar gidiyordu kuşlar uzaklara
  deli deli esiyordu rüzgar
  dağılmıştı yazdan kalan ne varsa
  yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar
  
  neydi o bir zamanlar
  sevmişliğim, sevilmişliğim
  o heyheyler, o delişmenlikler neydi
  ne bu kadere boyun eğmişliğim
  ne bu acıdan korlaşan yürek
  ne bu kurumuş nehir; gözyaşım
  önümdeki diz boyu karanlıklar da ne
  ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım
  
  beni kötü yakaladın haziran
  gamlı, yıkık eylül sonuma
  bir ilk yaz tazeliği getirdin
  masmavi göğünle
  cana can katan güneşinle
  pırıl pırıl engin denizinle girdin içime
  çiçekler açtı dokunduğun
  çimler büyüdü yürüdüğün
  ve güller katmer oldu güldüğün yerde
  
  başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi
  oldurduğun yemişlerin ağırlığından
  dallarım yere değiyor
  güneşi batmadan saçlarının
  bir dolunay doğuyor bakışlarından
  gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma
  uykusuz gecelerim seninle apaydınlık
  başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan
  ölebilirim artık
  
  ölme diyorsan; gitme kal öyleyse
  sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma
  baksana; parmak uçlarım ateş
  lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden
  hadi gel, tut ellerimi, benimle yan
  benimle meydan oku her çaresizliğe
  benimle uyu, benimle uyan
  birlikte varalım on üçüncü aylara.
  
  ümit yaşar oğuzcan