hayatın gittikçe boka sarıyor olma hissi

• hissiyattan öte bir realite. üstelik çok ani oldu. belki de bir birikimin sonucuydu. bir döngünün içinde, bir anafora kapılıp derine doğru yol alırken gözüm hep yüzeydeydi. aşağılarda basınç arttıkça eski günler sanki hiç yaşanmamış gibi olur. şairin sorduğu 'bu aynadaki yüz benim mi?' sorusu aynı hissiyatla tersten sorulur bazen de. bu fotoğraftaki ben miyim diye. o günler gerçekten yaşandı mı? bazen de tıpkı şairin sorduğu soruyu sorarsınız: bu ben miyim? artık geçmişiniz silinmiş, bugününüz reddedilmiş, geleceğiniz ışıksız kalmıştır.
  
  bu süreç size şunu kavratır: bu dünyadaki başarı, başarısızlık, dip, zirve... hiçbirinde bir damla etkiniz yok. çünkü hayat elinizde değil. bu bir mazeret değil. hissiyatın etkisiyle çıkarılmış bir sonuç da değil. iki yönlü yaşarsanız hayatı, ne kaybetmede ne de kazanmada etkiniz olmadığını görürsünüz. ancak kazanan için kendine pay çıkarmak, kaybeden için suçu başkasına atmak cazip görünse de tarafsız gözlemim bu yönde. rüzgarın gücüne direnemezsin.