• bildiğin travma sonrası stres bozukluğu bu aslında. türkiye'de hergün bir olay oluyor, sürekli bombalar patlıyor, insanlar ölüyor, biz de yavaş yavaş bu olayları kanıksadığımızı düşünüp hayatımıza devam ediyoruz oysa ki aslında kanıksamıyoruz sadece kanıksadığımızı düşünüyoruz ve gittikçe psikolojilerimiz daha da bozulmaya başlıyor. herşeyden korkmayalım da ne yapalım :/
  • tedirginlik ile korkmanın karıştırılmasıdır.
  • sanırım bu sabah toplu taşıma kullanan herkesin başına gelmiştir.
    metrobüse garip tipli bir adam bindi. heyecanlı heyecanlı hareketler yapmaya başladı, geldi tam karşımda durdu. şüpheli hareketler, sağa sola bakmaya devam etme, nerede duracağını bilememe hareketleri 2-3 durak sürdü. ben de sürekli adamı kestim acaba üzerinde bomba var mıdır, elindeki poşette ne var, montu biraz şişik lan yoksa canlı bomba mı? kısmete bak lan tam da karşımda duruyor, şimdi patlasa kesin ölürüm, abicim bari biraz öteye gitseydin diye düşüne düşüne zincirlikuyu metrobüs durağına vardık.
  • bir önceki ankara patlamasının üzerinden birkaç gün geçmişti. metroya binerken sağıma soluma bakındım ürkülecek bir tip var mı diye. ürkülecek tip tanımım da çok geniş ama, iç güdüleriyle hallediyor insan işte bu tanımları. iki tane genç adam şu vagon mu, yok buna binelim muhabbeti yaptılar zaten gözüme kestirmiştim onları bir tırstım, uzaklarındaki vagona bindim. son/ilk durak olduğu için kimse yok. bir sonraki vagona baktım, içeri bir adam girdi, sağına soluna bakınıyor ofluyor dualar eder gibi bir hali var yüzünü kapatıyor filan, ürktüm. 6 durak daha gitmem gerekirken ilk durakta inip bir sonraki metroya bindim.

    herhangi bir mantığı var mı şu yaptığımın? yok. yaparken de yoktu ve biliyordum.

    ama bunun adı, doğduğun, büyüdüğün topraklarda kendini sanki yakalanacak bir suçlu gibi, peşine kiralık katil takılmış bir uyuşturucu çetesi lideri zannetmektir.

    bunun adı korku da değildir yalnızca, paranoyadır, evhamdır.

    psikolojik sorunlara yol açar.

    herşeyden olmasa da bir çok şeyden tırsıyorum sözlük. sokağa çıkmaktan, insanlara selam vermekten, bilmediğim bir numara aradığında cevap vermekten bile.

    paranoyalarla yaşamak zordur. yaşatanlara katmerli katmerli beddualar gönderiyorum.
  • arkadaşlarımın yakınlarımın isimlerini hayatını kaybedenlerin yazılı olduğu o a4 kağıtlara bakarken oldu bu korku. her bir ismi tek tek okurken, tanıdığını bulamadığın için mutlu olamıyorsun. her bir isim için tek tek yutkunuyorsun.
    toplu taşımaya bindiğinde, etrafına bakıyor içinden neye inanıyorsan artık ya dua ediyor ya da başka bir rahatlama ritüeline başlıyorsun ama olmuyor; bir iki kişiden ürkerek hızla otobüsten iniyorsun. diğer otobüsün garantisi yok onu sen de biliyorsun. ama bunu yapıyorsun, durakta kalbin çarpıyor etrafına bakıyorsun. eğer evine dönemezsen, senden geriye kalanlara ne olur korkusu basıyor kimilerine. biliyorsun çünkü; eğer sen o evi çekip çeviriyorsan; bu dünyadan yitip gittiğinde onların üstüne akbabalar üşüşecek.
    her kalabalık içinde tedirgin oluyor, biraz uzağa atmaya çalışıyorsun kendini ama; tenhalarda tekin değil ki. sokağının başında bile tecavüze uğraya-bilirsin; komşular perdelerini sıkıca kapar sen yardım isterken. öyle olmadı mı televizyonlarda gördük.
    saldırı videolarını izlerken "bu geçen patlamanın" rahatlığına gelmiş bir ülke zihninde, yaşamaya yaşatmaya çalışanlar, her şeyden korkmaya başladılar. diğerleri ise, ölenlerin kimliği dini inanışları ile kategorize etme derdinde.
  • kalabalık alanlardan uzak dur her an bomba patlayabilir
    tenha yerlerden uzak dur her an tecavüze uğrayabilirsin
  • kaybetmeye devam edileceğinin işaretidir. insani korku ve ümit bitirir oysa ki. ne ümit etmeli ne de korkmali.
  • sanırım yaşlanmak...
  • gündemin bizi etkilediği aşikar lakin sabah köpeğimi gezdirmeye çıktığımda direkt bana doğru gelen genç adam bankın diğer ucuna oturunca, bana en yakın olduğu an yihhhhh dedim sesli. noldu dedi, birden korktum dedim. kalktım az ilerde çimlere oturdum telefonuma bakıyorum önümden de bi amca geçiyorumuş gölgesini önümde hissetmemle yine bir hihhh daha geldi!

    arkadaşlar sinirden, çaresizlikten ağladım. farkında olmadan diyemicem ama bu kadarının farkında değilim, ödüm kopuyormuş ya benim biri beni tutar ya da bişi derse diye! ve gerçekten korkak bir yapım yok yani bunu “aferim” için değil bilgi için söylüyorum. (zaten ona sinirim bozuldu ya, n'olmuş bana diye)

    sabah koşmaya başladım onda ayrı gerginlik, çok erken uyanıyorum bekliyorum biraz ortalık hareketlensin bin kere arkama bakıyorum! bize bunu yaşatan herkesin gani gani belasını diliyorum!

    edit: merak edenler için değerlerim normal aralıklarda, anormal olan yaşananlar. yine de teşekkür ederim.
  • korktuğunuz şeyleri başınıza çekersiniz, korkularınıza değil ümitlerinize konsantre olun.

    (bkz: #126251515)
hesabın var mı? giriş yap