iğne olmak

• bugün ikincisini olduğum. kalan: sekiz.
  
  çocukluğumdan beri iğne fobim var. ilkokulda hemşireler gelmişti bir kez, bilmemne iğnesi olunacaktı. korkudan sesim çıkmıyor, kaçmam imkânsız. hemşire geldi kolumu açtı, koluma yaklaştırdı iğneyi, vurdum eline. öğretmenim gelip bana bağırdı. ya kolumda kırılsaymış iğne. 'yea koluma iğne saplıyosunuz, ne yapiim' diyesim geldi de diyemedim. sonra yine ortaokuldayken serum takılacak, 'yeaa ben istemiyorum serum' dedim ağlamaklı. orda da zılgıtı yedim hemşireden: 'ne yapmamı bekliyosun acaba!'
  
  şimdi eşek kadar oldum, hâlâ korkuyorum. kolumdan kan alınırken falan asla bakmam. korkunç. kalan iğnelerimin hızla bitmesini ve bir daha iğne olmamayı diliyorum. iğneyi vücuda saplamak nedir ya..