ilk maaşla yapılanlar

• okudum da hepinizin hediye alacak kadar maaşı varmış vaayy. ben de anamın evinden bulgur aşırıyorum napim.
• küçüklüğümde çaycıda çalışarak aldıgım para ise mevzubahis, kardeşime marketten aburcubur alıp hepsini balkonda oturup yemiştik. 30 liraydı sadece
  gerçekten elime geçen ilk maaşımsa işimi yeni kurdugum için 1000 lira kadar bişeydi ve hepsini sevdiğimin ihtiyacı var diye ona göndermiştim. maalesef banka biraz kesti düz hesap olmadı. ama olsun bi daha olsa bi daha yapardım biliyorum
• eş dost torun tombalak kimi bulduysam yemeğe götürmüştüm... mekan iftar çadırına dönmüştü...
• ev giderleri + ailemin kart borçları
• cüzi bir kısmını harçlık için vadesize geri kalanı vadeliye attım. senelerce hiç sekmedi.
• dolar almak.
• kız arkadaşımı kaliteli bir mekana götürüp güzel bir akşam yemeği yemiştik. e tabi sefil öğrencilik hayatından sonra iyi hissettirmişti o yemek. bildiğin sınıf atlamıştım :)
  
  aynı gün eskişehir doktorlar caddesindeki bir mağazadan (bkz: oğuz) kaban almıştım kız arkadaşıma.. ne güzel günlerdi be sözlük
• klasik gitar almak
• neredeyse tamamını babama göndermiştim.
  
  beni okutmak için o kadar zorluk çekmişti ki o suçlulukla aldığım gibi babama gönderdim ilk maaşımı.
  
  kızdı tabi ki. ara ara hala yolluyorum, hala kızıyor.^*
  
  duygusal edit: mesaj atıp tebrik eden değerli yazarlar, hayat sizin gibi kıymetli insanlarla çok daha güzel. :) sağolun, varolun. :))
• ben 4-5 yaşlarındayken babam öğretmenlik yaptığı kilometrelerce ötedeki okula, kar kış demeden altı delik ayakkabı ile gidip geliyormuş. bir maaş günü arkasında sakladığı bir kutu ile eve gelmiş. "bilin bakalım ne aldıım?" diye sormasıyla annemin "sonunda kendine ayakkabı aldın"diye sevinç çığlığı atması bir olmuş. fakat kutudan ayakkabı yerine, yumuşak plastikten olusan parçalarını üst üste geçirerek evler yapabildigimiz, tarihin ilk legoları diyebileceğimiz oyuncak çıkmış. ben mutluluktan havalara uçup güzel apartmanlar dikedururken, babam aylarca o ayakkabıları giymeye devam etmiş. zihnimin en derin köşesine hiç çıkamayacak şekilde kazınan bu hikaye sebeyiyle, 16 yaşımda, ilk işimden kazandığım ilk haftalığıma gidip babama ayakkabı almıştım. hey gidi..