insan bir kere ölür

• (bkz: die well)
• (bkz: insan bir kere olur)
  (bkz: var olmak)
• (bkz: insan bir kere sever)
• "bir insan bir kere insan olur, hayvanlaşırsa bir daha insan olabilemez" vecizinin ilk kısmısı
• her bulunduğum yerde yitiriyorum seni
  yanıbaşımda olduğun oluyor kimi gün
  ya da ben oluyorum sessizce gözlerinde
  bir yaprak kımıldıyor hafiften
  bu sessizlik bir kasırga başlangıcı
  kükremeye hazırlanışı denizin
  bu, aslanların sarı, vahşi gözlerindeki ölüm parıltısı
  bu bir yerde erimek
  apansız yok olmak belki de
  ve sonra susmak, susmak yüzyıllar boyu
  beni unuttuğun bir uzak çizgide
  tuvale sürdüğüm boya değil artık
  kırmızı kan rengidir gözlerimin
  en karadan daha kara yok
  oysa en beyazdın sen gecelerimde
  o bana en yakın renkti tüy gibi
  buram buram sıcaklığını çizerdim duvarlara
  kokun bir tuhaftı çocuksu
  sonra katmerli bir gül gibiydi baygın
  gecenin en koyulaştığı o yerde
  düşerdi ellerime darmadağın.
  öten bir ishak kuşudur şimdi
  haber getirir ölümlerden, dinle
  yaşamak bir manga asker karşımda
  ateş etmeyin diyorum
  bir diyeceğim var
  gözlerimi bağlamayın
  son defa görmek istiyorum insanı
  göğü, güneşi, denizleri
  ve bu son ölümün olsun diyorum
  bir daha öldürmeyin beni.
  kibritim ıslak
  sigaram yanmıyor
  ne olur bir ateş verin
  bu ilk aldanışım değil
  bu ilk sönüşü değil umutlarımın
  ben bu denizin son kıyısıyım.
  bir cam kırıldı uzakta
  ta uzakta, içimde bir cam kırıldı
  bütün şiirlerim anlamsız şimdi
  resimler renksiz, şarkılar ruhsuz
  hiç bir şey artık avutamaz beni
  bakın, bir çağ devriliyor içimde sersefil
  son şair de kırdı son kelemini
  ilk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta
  kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi
  sevilmek mi
  o son artığı en ilkel çağların
  bir mağara duvarındaki en eski resim
  ya sevmek
  hiç sönmeden bir ömür boyu
  o en güzel huy benimsediğim
  yıkıldıkça tutunduğum dal bu boşlukta
  o en insancıl gerçeğim benim
  ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim
  çağlar boyu
  kopkoyu bir geceydi yaşadığım sevince
  ellerimi arardım, bulamazdım çoğu gün
  bir saklayan vardı beni
  bir tutan vardı
  sana yaklaşamazdım
  anlayamadığım korkular vardı içimde
  hep böyle seninle sensiz kalırdım ben
  bir kıvılcım sönerken
  bir yanardağ patlardı içimde.
  ko şimdi ben yalnız öleyim
  vur ellerimi ekmeğimi al
  tiksinir beni kim görse sensiz
  utanır yalnızlığım bana baktıkça
  aynalar mı
  hani nerdeler
  kimbilir kaç yüzyıl oldu kendimi görmeyeli
  adım mı neydi
  besbelli unutmuşum
  hadi vur
  hadi öldür
  kurtar beni ezilmekten çürümekten
  hadi gel, açtım kollarımı
  bir zaman
  ölmeye vaktim mi vardı seni sevmekten
  sen büyüyen bir sessizliktin içimde
  beni ben eden en duru ırmaktın
  en güzeliydin mozaiklerin
  seninle maviydi gökyüzüm
  çiçeklerim sende yeşerirdi
  sen bambaşka bir evren yaratırdın
  sularımdan güneşimden rüzgarımdan
  bak! nasıl da her şey değişiverdi apansız
  şimdi bu karanlıklarda yapayalnız
  mavi mavi bir resim ağlar duvarlarımdan
  ben bir tohumum
  al beni toprağa ek yeniden
  neredesin hani ne oldun
  antik bir kadın başı mıydın
  yoksa bir deniz miydin eskiden
  yosunların kurudu mu öldü mü balıkların
  hani bir nefertiti yaşamıştı eski mısır'da
  yoksa o muydun sen
  hadi, anlat bana neydin
  belki de uzak belirsiz bir noktaydın sen
  öyküme girmeseydin
  insan bir kere ölür
  her gün ölen umutlarımızdır içimizdeki
  paramparça olmuş sevgilerdir
  her aldanış
  yeni bir aldanışa hazırlar bizi
  zamanla renkler değişir
  donuklaşır anılar
  silinir üstümüzden
  güzel olan ne varsa
  görür içindeki bütün hayallerin olduğunu
  insan yaşarsa.
  ve bir gün insan da ölür
  çimen gibi yaprak gibi
  sarsılır yeryüzü yerinden
  devrilen koca bir ağaçtır sanki
  durur atışları yorgun kalbimizin
  el, ayak kesilir
  göz ölür, dudak ölür, kan ölür
  susar ta içimizde
  yıllardır çalan çalgı
  bütün teller ses vermez olur
  acılar diner
  ve bir gün biter bu çirkin oyun
  perde iner...
  
  ümit yaşar oğuzcan
• `bir cam kırıldı uzakta
  ta uzakta, içimde bir cam kırıldı
  bütün şiirlerim anlamsız şimdi
  resimler renksiz, şarkılar ruhsuz
  hiç bir şey artık avutamaz beni
  bakın, bir çağ devriliyor içimde sersefil
  son şair de kırdı son kelemini `
  
  kirilsa da yapistirilmaz denilenlerden..
• yanlış önerme.
  
  insan, kaç kişiye güvenirse; o kadar ölür.
• 15 temmuz darbesinde köprüyü açmaya gidenler tarafından seslendirilmiş sözdür. helal olsun size.
  
  https://m.youtube.com/watch?v=ryldfnxbqxs
• insan bir kez doğar, bin kez ölür.
  
  ["asla," dedim. "insan bir kere ölebilir. dim daha doğmadan ölmüş^*. o kıpkırmızı kan birazdan kesilir." çünkü ana kablolarını filan kesmemiştim.] anthony burgess - a clockwork orange
  
  "hazcı olmak yerine, "yalnızca bir hayatımız var" deyişi ölüm itkisinin bir ifadesi oluyor. bu deyiş "zamanı öldürmeye", hayatını art arda gelen bir itkisel doyumlar dizisine dönüştürmeye, onun yoğunluğunu "artırmaya", kısacası kendi yaşamını bir performans gibi görmeye davet ediyor." helene l'heuillet - gecikmeye övgü
• “(her) canlı bir kere ölür,” demek daha uygun daha tutarlı.