kaptan

• attila ilhan'ın kaptanlık beratı olan şiirdir.
  
  kaptan 1
  
  eflatun gözlerin olduğunu bilmiyordum
  
  geceyarısını yaşamaktan yorgunum
  
  ayazın avucunda unutmuştun ellerini
  önünden geçtiğim halde beni tanımadın
  ben değiştim biliyorum hem sakal bıraktım
  şiirlerim külrengi kumrular gibi uçuyorlar
  bakır çalığı göklere katiyyen tahammülüm yok
  hele paris’in gökleri aklımı başımdan alıyor
  bana seni senden evvelki poitiers’li kızı hatırlatıyor
  
  ayazın avucunda unutmuştun ellerini
  
  karanlığın arkasında kıvılcım gözlü orospular
  gölgelerine yaslanmış evliya gibi bekliyorlar
  
  ışıklar kırmızı yandığı zaman duracaksın
  
  ben değiştim biliyorum hem sakal bıraktım
  soğuk gözlerinde buğulanmıştı ölsen tanıyamazdın
  hâttâ ricardo bile hani vatansız ricardo
  burnumun dibinden geçti geçen gün beni tanıyamadı
  oysa au vieux châtelet’de akşam sabah beraberdik
  üçümüz viyana kahvesi ve sıcak rom içerdik
  üstelik o krapfen severdi güzel olurmuş rivayet
  neden ve nasıl sevdiğini anlayamadım gitti
  
  yalnızlıktan da kurtulup yalnız kalmak isterim
  
  montmartre metrosu civarında seni gözden kaybettim
  o zenci yine arkanda mıydı hiç dikkat etmedim
  ağzında yoksul bir ıslık ıslak bir cıgara gibi
  sidney bichet’nin caz havalarını çiğneyip tüküren
  o saklasın varsın seni sevdiğini biliyorum ben
  yüzünün renginden geliyor bütün üzüntüsü
  
  bir gazete aldım ama evde okuyacağım
  
  kahvelerden birine girip bir grog ısmarlasam
  seni öldürmek için çareler tasarlasam
  sükût bembeyaz buz tutsa bıyıklarımda
  mağrur bir totem gibi sussam konuşmasam
  ve türküm kaybolsa sessizliğin hırçın türküsü
  ve ben unutulsam yazdığım şiirler
  senin için yazdıklarım herkes için yazdıklarım
  eski padişahlar gibi unutulsa birer birer
  ve ben seni unutsam hiç hatırlamasam hiç mi hiç
  ihanetini hatırlamasam şehvetini hatırlamasam
  ellerim oldum olasıya seni unutsalar
  
  yarı gecenin içinden bir zenci süt beyaz bakıyor
  rue lafayette’de dünden bugüne geçiyorum
  
  eflâtun gözlerini bir grog kadehinde unuttum
  
  kaptan 2
  
  bu geminin yelkenlerine herifin biri paris yazmış
  
  luxembourg garı’nın dirseğindeki çiçekçiyi bileceksin
  yeşil muşamba ceketli sarışın küskün kızcağız
  en dokunulmaz kızı en temizi fikrimce paris’in
  pablo’ya sorsanız bir taksi şoförüyle yatıyor
  pablo!.. ah pablo!.. onunla bir tanışsanız
  önüne gelene salamança’dan bir şeyler anlatıyor
  babasını orda bir duvar dibinde bırakmış
  halbuki konuştuğu zaman fransız sanırsınız
  saint-michel’de bir talebe kahvesindeyim
  gündüz olduğu halde bütün ışıkları yakmışlar
  bir cumartesi günü saat dört buçuğa beş var
  
  ellerim kırılsa ben senin için bu şiirleri yazmasam
  dinamit taşırmış gibi gözlerini taşımasam
  avanue vagram’da bir akşam yeter bana ağustos’ta
  yapraklara serilmiş yirmi beş franklık yıldızlar
  bir mısra yeter geceleyin bir tren gibi pırıl pırıl
  sen kendine yetmiyorsun hiç kimse sana yetmiyor
  birini bitirmeden aklın öteki yolculukta
  
  dün gece chatelet’de metro’nun yanı başında durdum
  yağmur bilmediğim başka bir gökten yağıyordu
  yağmur saint-jacques kulesine doğru yağıyordu
  
  yanımda olduğun zaman her zamankinden yalnızım
  
  şimdi bir nefeste café de l’écluse’ü hatırladım
  seine kıyısındaki küçük nehir kahvesini
  kapısında bir gemici feneri asılmış duruyor
  seine gemicileri her akşam burada toplanırlar
  onlar için birtakım maceralar düşünürüm
  sine sanki petrolmüş gibi iştahlı ve obur akıyor
  dupont’daki kızlar yalnız cıgara içerek yaşıyorlar
  
  utrillo’nun bir sokağından seni çektim çıkardım
  elin yüzün kirlenmiş üstün başın toz içinde
  sana mardi gras için bir japon maskesi aldım
  sen bana kaptan diyorsun herkes bana kaptan diyor
  sahici bir kaptanmışım gibi tükürüyorum
  
  kaptan 3
  
  yalın kılıç bir kasım sabahını paris’te yaşadım
  sokaklarda sonbahar şiirleri salkım salkım
  faubourg saint-denis’de işte yine pazar kurulmuş
  beş franga çorba içtiğimiz julien’in kapısı önünde
  kırmızı ve siyah ve sarı saçlı bir kadın durmuş
  muzaffer patatesler satıyor üç renkli neşesi içinde
  camların arkasında ekmekçi kızlar mavi beyaz
  raflarda uzun uzun herifler gibi taze ekmekler
  üstüne bir yağmur yağdırmak hevesi uyanır içinde
  ben bu mısraları yazarım tout-va-bien kahvesinde
  
  concorde’da bütün fıskiyeler birden ayaklanacak
  gri bir demir gibi ensende hissedeceksin ebemkuşağını
  
  paris’in göklerinden uzanıp bir yıldız kopardım
  kırmızı bir karanfilmiş gibi yıldızı saçlarına taktım
  on beş dakika sonra bordeux’ya bir tren kalkacak
  garın merdivenlerinde benim için ağlayacaksın
  ellerim yağmura açılmış sakallarım ıslak
  
  ben ki cehennemde bir allah gibi yalnızım
  st-vincent de paul kilisesi benim otelin arkasına düşer
  saat kulesi her gece uyur uykumdan uyandırıyor
  her seferinde seni tekrar bordeaux’ya yolcu ediyorum
  
  saadetin ıstırap çekmek olduğunu ben keşfettim
  çarmıhta bir isa gibi ben ıstırap çektim
  bir sulfat acılığı sinerse parmaklarına şiirlerimden
  gözyaşları sinerse eğer küstahça kafiyeli
  anla ki ölümle hayat arasında zaman gibi mesudum
  kendimi öldürecek haldeyim seni öldürecek saadetimden
  dona-maria! bir kahvede isyan halinde bulduğum
  çekik gözleriyle ermenice küfürler yazıp çizen çocuk
  sen! bordeaux’ya yorgun bir flamingo gibi yolladığım
  geceleri benim için dua etmelisiniz
  
  renault’daki grevciler toptan sokağa atıldılar
  paris’in duvarlarını boydan boya afişler kapladı
  
  seni hatırladıkça bir kadeh armagnac içerim
  armagnac demek yirmi beş damla gözyaşı demekmiş
  demek her akşam yirmi beş damla gözyaşı içerim
  senin dağlardan ve sarhoşlardan korktuğunu bilirim
  bebn sarhoş olduğum zaman korkmuyorsun hiç korkmuyorsun
  gözlüklerim kırılmasın diye sakladığını bilirim
  
  kalbim bakır bir mangır gibi boynuma asılmış
  ondan kurtulmak için sürgünlere gitmeye razıyım
  nehir gemilerinde muçoluk etmeye ölmeye
  seni terk etmeye razıyım parasız pulsuz çekip gitmeye
  kur’andaki bütün belalara tevrattaki bütün belalara
  ibranice öğrenmeye razıyım hapis yatmaya
  kalbim yüzünden madem ki ellerimi parçaladım
  kalemimi kırdım hayatımı çiğnedim ağladım
  madem ki en büyük düşmanım kalbim benim kendimim
  onu inkar ediyorum kalbimi inkar ediyorum
  geceleri benim için dua etmelisiniz
  
  üçüncü paralelde eski bir dünya gibi batacağım
  malgaş halkı birkaç yüzyıl hikâyemi anlatacak
  
  kaptan 4
  
  cenova’ya indiğim zaman seni katiyen göremezdim
  aklım başımda değildi küfür gibi huzursuzdum
  herkes beni unutmuştu ben kimseyi unutmamıştım
  zehra’yı unutmamıştım allahsız gözlerini unutmamıştım
  sol böğrüme sanki çıplak bir hançer saplamışlardı
  
  şimdi benim gözlerim paris’te marivaux sinemasında
  bir çift kara maça gibi yorgun ve uykusuz
  ellerim derseniz marsilya’da garsonla hesaplaşıyor
  martini-cin seksen frank on frank da servis
  kalbim derseniz onun nerede olduğunu bilmiyorum
  ağlıyorum onun nerede olduğunu bilmiyorum
  hiç kimse kalbimin nerede olduğunu bilmiyor
  nihayet seni terk edip gitti diyebilirsiniz
  
  benim acılarım ilahlar gibi şiirlerimi doğuruyorlar
  onları karanlıkta bembeyaz izleriyle görüyorum
  karanlıkta seni görüyorum dudaklarına ellerimi sürüyorum
  seni kollarımın arasında tutuyorum ağzından öpüyorum
  ikimiz birden bire austerlitz garı’na gidiyoruz
  austerlitz garı önüne bakıyor bizden utanıyor
  bir trene binmek ve rastgele defolup gitmek istiyorum
  trenin barında alnımı yağmurlu camlara dayamak
  küstah bir duble birayla karşılıklı oturup ağlamak
  kalemimde mürekkep kalmıyor insanlar beni görmüyorlar
  insanlar kendilerini kaybetmişler onlara acıyorum
  ümitsiz bir akrep gibi ben aynı zamanda mağrurum
  
  samaritain’in ışıkları ocağıma düşmüş yalvarıyor
  bir roman için fevkalade oldukları düşünülebilir
  
  sen bir paket gauloise aldın bir paket mavi gauloise
  bense on frangımı amerikan bilardosuna kaptırdım
  seine kıyısında mırç büyük bir hayal kuruyordu
  seine kıyısında üçümüz sarhoş bir hayal kuruyorduk
  mavi bir ışık vardı işte ben onu kaybettim
  ben gölgemi kaybettim max jacob’un şiirlerini
  sen avucunda bir lokma rüzgar tutuyordun
  bu rüzgar için şairliğimi hınzırlığımı kaybettim
  aklımdan sen geçiyorsun bir bulut gibi geçiyorsun
  dün gece ezberimden çehreni defterime çizdim
  sen belki hakikaten bir bulut gibi yolcusun
  
  marsilya’da bir akşam soğuktan tir tir titredim
  p. cheyney’in bir kitabını bir kahvede soluksuz bitirdim
  vapur ertesi gün saat beşte kalkacaktı
  
  ölümüm herkesinkinden başka türlü olacak
  bunu allahım gibi aşikar biliyorum
  kim ne derse desin biliyorum içime gün gibi doğuyor
  on bir gün aç ve sususz gözlerinin içine bakacağım
  on ikinci gün jiletle damarlarımı keseceğim
  
  kaptan 5
  
  hep aynı manzarayı kullanmaktan bıktım usandım
  bir yumruk vurdum dünden kalma bir şarkıyı dağıttım
  van gogh bana bakıyordu deli gözleriyle bakıyordu
  ellerim titriyordu bir dakar yolculuğu kuruyordum
  güya bir şilebin kıç güvertesinde durmuştum
  nabızlarım bir deniz fenerinin gözlerinde atıyordu
  asor adalarında on sekiz mısraımı unutmuşum
  onlar beni terk etmişlerdi yalnız kalmıştım mahvolmuştum
  sen beni terk etmiştin bunu yalnız serdümen biliyordu
  geceleyin ışıkları söndürüp senden bahsediyorduk
  
  seine kitapçılarında villon’un şiirlerini buldum
  nehir yürek gibi kabarmıştı rüzgar esiyordu
  bir hafta her gece villon’dan bir şeyler okudum
  
  sen benim şiirlerimi okudukça ağlayacaksın
  
  seni hiç görmeseydim seni keşke hiç görmeseydim
  şu benim iki gözüm aksalardı kıpkızıl kör olsaydım
  sacré-coeur’de armonik çalsaydım dilenseydim
  seni hiç görmeseydim ismini hiç duymasaydım
  belki kendime göre rezilce saadetlerim olurdu
  kaldırımlara renkli tebeşirlerle katedral resimleri çizerdim
  kaldırımlara senin resimlerini çizerdim herkes seni çiğnerdi
  bistroya yıkılır çırılçıplak bir quandro içerdim
  lucie-anne yine gelir yine bana senden bahsederdi
  lucie-anne neden gelir neden bana senden bahsederdi
  
  benim şu çektiklerimi bir çocuk var ki anlıyor
  kendimi yerden yere vuruşumu içimdeki zehri
  bir çocuk var ki anlıyor benim gibi kahroluyor
  odasında şiirlerim fukara mumlar gibi yanıyorlar
  sen o çocuk değilsin sen artık çocuk değilsin
  dudakların eskisi gibi beyaz değiller biliyorsun
  ben ki yaşadıklarımı büyük dinler gibi yaşıyorum
  sen artık bir din değilsin bunu biliyorsun
  
  eifel’in dibinde durduk ben bir cıgara yaktım
  saint-dominique sokağında şehir ışıklarını yaktı
  içim büyük karanlıktı ellerimi göğe uzattım
  
  soluk bir sisin arkasından yüzün gözüküyordu
  gece inmişti takım takım yıldızlar gözüküyordu
  şimdi sen başka bir şehirdeydin saçlarını kesmiştin
  dudaklarını boyamıştın bu seni tamamen değiştirmişti
  rüyana erkekler giriyordu hem çıplak giriyordu
  aklına ben geldiğim zaman utanıyordun
  onların arasında değildim çünkü ben yoktum
  ben paris’te kalmıştım adresim ezberindeydi
  her cumartesi istesen bir kart gönderebilirdin
  ne var ki bunu hiçbir zaman yapmayacaksın
  
  kendimden kurtulmak için gölgemi koridora astım
  
  pazar günü sözleşmiştik beni mutlaka bekleyecekti
  simdi kalkıp gitsem mırç’ı bulacağım malum
  sonra vini-prix’ten üç litre şarap alacağımız
  sarhoş olacağımız malum şarkı söyleyeceğimiz
  sonra mırç zehra’dan bahsedecek ben susacağım
  camlardan bakınca paris’in damlarını göreceğiz
  
  bana ancak sabahları telefon edebilirsiniz
  
  (sisler bulvarı)
• bir hukukçuyla cebelleşip, hakkını koruyabilecek kadar avukat kalacaksın.
  
  gittiğin her yerde bir milletin temsilcisi olup, bir konsolos kadar diplomat, işverenin özel literatürde söylediğini anlayacak kadar iktisatçı olacaksın.
  
  bir mühendis kadar mekanikten anlayacaksın.
  
  iyi bir makine mühendisinin her söylediğini özümseyecek, hiç düşünmeksizin hidrodinamik ve hidrostatik kurallarını uygulayabileceksin.
  
  bir oşinograf kadar denizleri anlayacak, astronom gibi yıldızları tanıyacak ve meteoroloji uzmanı gibi rüzgârları koklayacaksın.
  
  elli kişinin iaşe ve ibadesini, restoranı da içinde olan bir otelin işletmesini yapar gibi sağlayıp, maaşları dahil tüm hesaplarını kuruş kuruş tutacaksın.
  
  elli kişilik bir fabrikanın personel müdürlüğünü yapacak;
  
  itilmiş, toplumdan soyutlanmış problemli insancıkların ruh sağlığını da koruyacak kadar psikoterapist olacaksın.
  
  tüm bunları gereği gibi yapabilmeyi başardığına kendin inanabildiğin gün saçların ağarmış, kamburun da çıkmış olacak.
  
  ve yine aynı soruyu soracaklar:
  
  -''ne iş yaparsın sen?''
  
  ve yine aynı cevabı vereceksin, öğünmeden
  
  -''kaptanım''.
  
  umursamazca verilen cevaba ve yaşının gençliğine bakanlar yine soracak, yine, yine soracaklar hayretle
  
  -''yani şimdi sen şu kocaman vapurun dümenine geçsen sürebilirmisin ? sürebilirmisin yani ? ''
  
  beni affet abidin, ben artık hiç bir şeyin resmini yapmayacağım üstad.
  
  02.07.1995
  salvador / brazil
• sisler bulvarı'ndan bir paris şiiri.
  
  "eflatun gözlerin olduğunu bilmiyordum
  gece yarısını yaşamaktan yorgunum
  ayazın avucunda unutmuştun ellerini
  önünden geçtiğim halde beni tanımadın
  ben değiştim biliyorum hem sakal bıraktım"
  
  diye başlar ve uzar gider .
  iyi bir paris hikayesidir diyorum
• eskiden kaptanlar hem tüccar, hem broker, hem armatör hem de günümüzdeki karşılığıyla gemi kullanan personeldi. denizcilerde bir ego vardır; bu egonun varlığının kaynağının da bundan geldiğini düşünüyorum.
  
  şöyle düşünün; ege bergama'da egeli tüccarlar toplanıyor. kimisi buğdayını, kimisi zeytinyağını, kimisi çiçeğini- böceğini, kimisi hayvanını gemi sahibi kaptana veriyor.
  
  denizcilikte söz senettir; bu mesleğin onurundan ileri gelir. bir şeye "evet" veya "hayır" demişsen, bir sözleşme imzalamışçasına ona harfiyen uyacaksın- ki uymayanlar damgalanıp sektör dışına itilir.
  
  kaptan açısından; kimin ne verdiğini bilmek için bir envanter listesi (yük manifestosu) oluşturulur. kaptan malları alır, karşı limana götürür ve mallar limana yığılır. ortalık pazar yerine döner. assasin's creed'de vardır böyle yerler, bilen bilir. kaptan, aldığı notlara göre satışını yapar; tabi kendi komisyonunu da ekler. bir ürünü ege'den x dinar karşılığı almışsa 3x dinara satar, yani 2x dinar kar yapmış olur. tabi karşı kıyıdaki ihtiyaçları da hesaplar. bu tarafta zeytin fazladır, onu x dinara alır karşıda zeytin az yetişiyorsa orada 5x dinara satar.
  
  kaptan geri döndüğünde kime ne vereceğini nasıl bilecek? burada özel bir makbuz devreye girer. kaptanla tüccar arasında bir makbuz yırtılmıştır; tüccar kaptanı bulur ve makbuzları birleştirirler. uyuyorsa kaptan parasını tüccara verir. burada sahte belge gördüğünüz üzere neredeyse imkansızdır.
  
  işte bu belge günümüzde konşimento belgesi olarak adlandırılır ve özel kargo şirketiyle gönderilir.
  
  tabi geçmiş zamanda kaptan, hileli konşimento numarasını yutarsa bu onun sorumluluğudur. gerçek tüccara parasını onurlu bir şekilde öder.
• her hecesi ezberimde olan ama boğaza oturan binbir düğümü aşıp,
  yüksek sesle sonuna dek okuyamadığım baş yapıt.
  
  aşktan dem vurur gibi yapıp aslında dünyadaki her yaraya dokunan şiir.
  yegane derdimiz aşk değildir a dostlar, der gibi bir hali var çoğu dizesinde.
  bir okumayla, bir dinlemekle de kendisini size teslim etmiyor.
  
  ustalıkla yazılmış bu kelimelerin etrafında yeterince tavaf ettiğinizde,
  armagnac neymiş, grog neymiş,
  cehennemde bir allah gibi yalnız olmak neymiş, bir bir aklınızda beliriyor.
  
  lakin şu sıralar hayat zorsa sizin için,
  olanlar, olmayanlar sürgünler, işkenceler, soykırımlar,
  bitmeyen ırkçılık gülleleri kalbinizin üstünde kaktüs gibi birşeyse,
  ne kadar karanlık düğüm varsa gelip önünüze yığılıyorsa,
  yokluk varsa, zorluk çoksa yanınızda uzanan,
  vaktiyle çekip gidenin o kadının silueti gece yarıları hala aklınıza düşüp aklınızı başınızdan alıyorsa;
  bi sigara yaktırıp, nefessiz bırakıyorsa
  veya
  hala, şimdi şu gün şuracıkta göz göze gelseniz,
  baştan aşağıya sizi yasa boğacak bir adamın göz izi mevcutsa aklınızın derininde
  
  yok efendim, siz şimdilik bu şiiri okumayınız.
  belki sonra, çok sonra
  ama şimdi değil.
• 2006 yiliydi, bir bogaz yarisi oncesi ekipce sabahtan kafayi cekip denize ciktik. hedef bebek aciklarindaki samandira. samandira donusunu yapip, atakoy marina'ya dogru simetrik yelkenimiz acik pupa seyri yapacagiz.
  
  zeytinburnu aciklarina gelmistik ki bir kuru yuk gemisinin tam yol bogaz girisini yapmaya hazirlandigini farkettik. ruzgar da kafadan esiyor orsa seyrinde sancak vincinin basina oturmus cenoa'yi trim ediyorum. kaptana dedim ki, "cenoa'yi biraz salayim mi kaptan?". cevap gecikmedi, "siktir et oglum o gecer sonra doner bir daha gecer". ben de eyvallah dedim aynen devam ediyorum. ama kuru yuk gemisi gittikce yaklasiyor, govdesine girecegiz. kafam da guzel, al iste bok yoluna gitti niyazi, sabaha gazetelerin ikinci sayfasina cikariz, "mal ekip telef oldu" diye icimden geciriyorum.
  
  neyse, gemiye yaklastik, yaklastik en fazla 9-10 tekne boyu mesafe var ama bizim kaptandan hala ses cikmiyor. bu arada da essek kadar kuru yuk gemisi yol ver ikazi veriyor, yer gok inliyor anasini satayim. mesafe 1-2 tekne boyu oldu kaptandan hala ses yok. sonra geminin ikazi kesildi, karadenizli kaptani disari cikti kufretmeye basladi:
  
  "amina kodumun ipneleru yol ver ula yol ver!"
  
  baktim olmayacak, "tramola kaptan, tramola!" diye bagirmaya basladim. hayir, 6-7 knotta yol yapiyoruz. tramola atsak dahi gemiye girip girmeyecegimiz belli degil. neyse, kaptan sonunda bogurtumu duydu ve "tramola beyler!" dedi. tramolaya girdik, karadenizli kaptan hala kufretmeye devam ediyor.
  
  "siktiminun ipneleruu..."
  
  tramola esnasinda iskota salarken vincin 1 metre yakinina birseyin carpip infilak ettigini farkettim. sonra anlasildi ki infilak eden sey karadenizli kaptanin bize attigi ince belli cay bardagiymis.
  
  uzun lafin kisasi iki tur kaptan vardir. bizimkisi ve karadenizlisi...
• attila ilhan'ın olağanüstü güzellikte bir şiiridir. hele kendi sesinden dinlemek bambaşkadır.
  http://www.dailymotion.com/…lhan-kaptan-12345_music
• kesmeşeker'in kaptan'ı şöyledir:
  
  kaptan büyük adam, konuşmaz sevgi olmadan;
  doğuda bıraktığım aklım iade edildi hazret tarafından,
  bu kadar hız yeter mi
  patlak frenlerim..
  ışığı gördüm geri döndüm, üzgün ellerim
  kaptan bize reva mı bıraktığın yerler,
  inanca doğru süzülüyordu terler
  
  burası cenk yeri, tanıdığım en iyi öğrenci öğrenmiş gizi
  tanrım koru bizi.
  orası karanlık
  takvimler hep anlık
  malum teknoloji, tanrım koru bizi
  gerginliklerden, kuru şöhretten,
  yokluğundan harflerin, konvoyundan e 5'in,
  analar iş bıraktı, sonunda kim, kim ağladı...
  
  kaptan, seninleyiz!
  kaptan, kaç feet'teyiz
  kaptan, yol çok sürer mi?
  kaptan, nedir bu duman?
  
  kaptanınız konuşuyor: korsan bizi kaçırıyor
  kemerler bağlansın, anılar hatırlansın.
  bir yer biliyorum evet seni seviyordum.
  ışığa baktım içine daldım...
  şimdi neyleyim?
  
  bir de kaptansız gemi vardır; o başka bir albümün konusudur.
• 3. de olsa yaptigim meslek. cok afedersiniz ama koyiyim boyle meslege ben. tamam guzel parasi var, tamam geziyoz yalandan da olsa, boyle yabanci kulturler diller falan gayet hos amaaaaaaa.... amasi okadar cokki soylesem tasak gecer gulersiniz belki ama zor be abi, hani gercekten zor.
  duygularini bi kenara koydurup ozgurlugunu sattiriyo be adama. cin'e, brezilyaya karsi kaldirimiymis, kapi onu pas pasayimis gidip gelen, duygulari rotasini belirleyen bu ozgur adami 200 metreye sigdirabilirmisiniz. cik 50000 bin ton arpa yuklersin bu gemiyede benim duygularimi sigdiramazsin. zaten sikiyim ben haritadan secipde buraya gidicem lan demekten sonra goasini, pattayasini. neyse gidiyom ben olimposa o bozmamis olsa bari.
• zeki alasya imzali 1984 yapimi turk sinema filmi. basrollerde hulya avsar, orhan gencebay ve suat sungur gibi isimler var.
  
  filmin konusu;
  
  ucari ve biraz da hovarda olan orhan kaptanin gemisine, gec odenen bir senet yuzunden haciz gelir. borclandigi adam kasabanin zengin esrafindan biridir. orhan kaptan gemisini hacizden kurtarmak icin kamyonetiyle yola cikar. yolda melek adinda bir kiza rastlar ve kizi kamyonetine alir. yolda kiz yuzunden bir suru aksilikler olur. fakat orhan senet icin acele etmektedir. sonunda zengin alacaklinin villasina ulasir. fakat alacakli adam orhani tersler ve villasindan kovar. bu sirada melek'in bu adamin kizi oldugunu ogrenir. donuste intikam icin melegi kacirir. yolculuk esnasinda orhan'la melek arasinda duygusal bir yakinlasma baslar.