• annemin tüm çocukluğum boyunca söylediği söz. kardeşimle sürekli kavga ederdik ama aralıksız sürekli. en büyük düşmanımda hayatta.
    taki o dövüşmeyi öğrenip canımı acıtmaya başlayana kadar.* orta okulda kavgalar daha zekice olmaya başladı. kavga başlıyor tama dövüşe gelecek canımın acıyacağını bildiğim için ortamdan kaçıyordum, suçu da ona atıyordum tüm azarı o yiyordu annemden.
    taki bu durum ben üniversite için uzaklaşana kadar böyle gitti.
    en büyük düşmanım en yakın dostumun olduğunu öğrendim.
    onun en yakını, annesi, ablası, arkadaşı, her şeyi oldum hala daha öyle.
    annemle yada babamla kavga ettiğinde ben ailemin karşısına geçip ona bağıramazsınız diye kavga ettiğimi bilirim.
    annemin tepkisi de sanane ben doğurdum onu sana ne oluyor olmuştu.*
    aradan yıllar geçti ikimizde kazık kadar olduk ama her zaman ilk aradığım kişi kardeşimdir. her konuda ona danışırım, o da bana.
    yazlığımızda kedi de köpekte vardı. onlar da birbirlerine çok bulaşırlardı. şimdi kesin bu köpek öldürecek bu kediyi diye çok korkardım ama hiç öyle olmadı gündüz kavga edip, gece aynı yerde uyurlardı. sanırım annem onları görüp bize öyle dermiş hep.
hesabın var mı? giriş yap