• meğersem norepinefrin hormonu yüzündenmiş. norepinefrin hormonu, sinir hücrelerindeki sinyalleri komşu sinir hücresine taşıyan kimyasallardan biri. (bilimcesi nörotransmitter). bu hormonun vücutta fazla salgılanması, kişinin kötü anılarla sürekli boğuşmasına sebep olmakta imiş. bunun panzehiri de adra2b geni imiş. bu gen kodladığı alpha-2b adrenerjik reseptör adındaki başka bir protein ile norepinefrinin kötü etkisini normal düzeye indiriyormuş. adra2b geninin delesyonunda (gen kaybında), norepinefrin hormonu vücutta artarak, kişinin sürekli kötü anılarla boğuşmasına ve depresyona girmesine sebep oluyormuş.
  • kendim de dahil pek çok kişi bunu yapıyor.

    kümeye ben de dahil olduğuma göre, rahatça acımazsızlaşabilirim.

    ilk baştaki doğal yas sürecinden sonrası, tamamen, egodur.

    zira insan, acıya tutunurken, acısının ne kadar benzersiz ve muazzam olduğunu cümle aleme göstermek için kıçını yırtar durur.

    ben bir şey yaşarım da o hiç sıradan olur mu?

    bu, ister güzel bir şey olsun ister kötü.. içinde ben varsam, olanlar, gösterişli olmalıdır.

    aşk acısı mı çekiyorum? en çok benim ebemi siktiler

    çocuk mu doğurdum ? en boncuk gözlüsü benimki

    ilkokulda öğretmen mi dövdü ? en yamulmuş kulak benim

    (bkz: biz orospu çocuğuyduk)

    kendime ve cümle aleme not: her şeyin -hak ettiği kadar- yasını tutun. uzatmak, sizi daha önemli bir insan yapmaz. aksine, uzatılmış her yas süreci, play tuşuna çelme takan bir pause düğmesidir.
  • tarih olabilir. geçenlerde bir haberde görmüştüm. bir hap sayesinden kötü anılardan kurtulabilecekmiş isteyenler.

    edit: aha link geldi. http://www.takvim.com.tr/…otu-anilari-unutturan-hap
  • gereksiz, kişisel bir başarıdır.

    tüm anılar arasından ısrarla çekip onları çıkarırız illa hatırlamak için.
  • kendi kendime sinirlenip atarlandığım durumdur.

    geçmişte birlikte bolca vakit geçirdiğiniz birini düşünün. ben düşündüm. en güzel, harika, mutlu günümüz hangisiydi diye anıları tarayacak olsam bir tane bile gelmiyor aklıma. ne zaman ki en kötü anımız neydi diye düşünüyorum ve bir bir sıralanıyorlar zihnimde. hatta bazen hangisinin daha kötü olduğuna bile karar vermek konusunda sıkıntı çekiyorum.

    yeterince mutlu mu olmamıştım yoksa bunun kuralı mıdır bu?

    bilemiyorum.
  • iyidir. hataların tekrarlanmasını engeller.
  • bazıları zamanla daha farklı hisler uyandırdığı için tarafımca çokta iplenmeyen durumdur.
  • üzerinden on sene geçmiş olsada hala bir sokağın başına kadar gelip sokağa girememek gibi sonuçları olan durumdur. insana hüzünlü bir tebessüm ettirip, hay amına koyyum dedirtir. unutulmaması değil, hala acıtması kötüdür.
  • ne ilginçtir demi? bir şeyler bittiğinde insan güzel anıları değilde hep kötü olanları hatırlar. adaletsizliktir belki ama unutulmuyor işte.
  • yasadigimiz kötü olaylardan ders almak ve ayni acilari tekrar yasamamak icin olabilir.
    "yaralayan sey ögreticidir".
hesabın var mı? giriş yap