lokman kurucu

• şair süheyla taşçıer'e benzettiğim bir şiir düzenine sahip başarılı bir şair.
• bir yirmi dört nisan şiiri
  
  ben büyüyünce vampir olacağım öğretmenim
  annemi öldürüp kızıl kanatlar çıkaracağım
  uçacağım derisi yüzülmüş mavinin nefretiyle
  kumlar dolacak kral nurun şaşı gözlerine
  dişleyeceğim düş yüzünden öğretmenim
  kan ve cinnet ekeceğim kudretine ki
  ben büünce ben büüüünce
  tek gözlü melekler düşecek yeryüzüne
  çok eski çadırlar kurulacak beton göbeklere
  ellerde balyozlar açacak
  yüzlerde sekiz yüzü cehennemin
  ağızlarda kıyamet ayetleri
  kül ve toz, kül ve toz, kül ve toz
  bütün korkular üzerine yemin olsun
  kül ve toz yeşertecek özgürlüğü
  dirilecek kurdun teninde kuzu
  dünya yeniden başlayacak öğretmenim
  kelebekleri sevmek büyütecek bizi
  kaplumbağalarla domates yemek
  yaşlı bir gölün kenarında
  güneşi kucağımıza alıp uyumak
  ay tozları ve sıcak terlerle
  uyanmak akşama doğru
  ama hep akşama doğru uyanmak
  büyütecek bizi
  ve ruhumuza çektirilmeyecek artık
  ademin yediği elmanın cezası
  ben büyüyünce vampir olacağım öğretmenim
  annemi öldürüp kızıl kanatlar çıkaracağım
  
  (bkz: dolaysız yıkım şiiri)
  (bkz: olmuş bu)
• enver gökçe şiir ödülünü kazanmıştır.
  
  (bkz: #71748106)
• kendisini canlı dinleme fırsatı da bulduğum tok sesli güzel insan. bu adamın dünya ile bir derdi var kolay olmaz yoksa böyle şiirler yazmak diye düşündüren şair kişisi. burdayım nû
• türk yayıncılık anlayışını ve dolayısıyla edebiyat, şiir algısını paramparça eden adam. piyasalaşmış yayımcılık dünyasında bir kenara atılan, kimlikleri veya ekonomik durumları üzerinden tüm varlıkları ötekileştirilmeye çalışılan şair ve yazarların dosyalarını para almadan kitaplaştırarak hem yeni bir yayıncılık anlayışının doğmasına ön ayak olmuş hem de yeni şiir ve edebiyat arayışlarının önünü açmıştır.
• kaos çocuk parkı'nın kurucusu ve koordinatörü, türk edebiyat tarihinin yönünü değiştiren devrimci kişilik.
• kimdir nedir bilmiyorum ancak sevdiğim bir arkadaşımla arasındaki husumet konusunda arkadaşıma karşı nefret dolu yorumlar okudum kendi hesabından. fotoğrafını da paylaşmış. umarım hiçbir şekilde zarar verme hatasına düşmez ve buna bir son verir. yoksa rezalet başlığı açmak kaçınılmaz olacak. şiirleri de bana göre vasat.
• kimdir nedir bilmiyorsun ama şiirlerinin vasat olduğunu iddia ediyorsun. bir de buradan tehdit savuruyorsun. herkesle ilgili açılacak bir rezalet başlığı vardır. herkes birbirini rezil edebilir.
• şairin ensest mağduru çocuklar için yazdığı bir şiirdir. kirli gerçekçiliğin dibidir lokman kurucu.
  
  n/sest
  
  açtım dul, kara kollarımı
  çöktüm içime, yalvardım
  yalvardım aynaya; ya azat!
  kurtardım tanrı'yı ikimizden oğlum
  bize artık günah yok
  
  göğsüme "anne" düşüren topraklardan
  sütümü döke döke geçtim,
  eğildi elif, dikildi vav, kurudum
  suyun orucunu bozduğun
  çeşmene vardım
  aç musluklarını oğlum
  bize artık haram yok!
  
  oğlum, oğluşum
  kalbimde meryem yırtığı açan
  kumdan bıçağım
  bak karnımda kızıl bir an
  hadi gir oradan bana
  bize artık zaman yok!
  
  lokman kurucu.
• ensestle ilgili bir şiiri daha vardır.
  
  sevdiğim bir dostumdur lokman.
  türk yazının mafyalaşmış dünyasına (bkz: kaos çocuk parkı kolektifi) 'yle iyi darbeler indirmeye devam etmektedir.
  yolu açık olsun.
  
  şiiri:
  
  n/sest
  
  oğul koca ve çıplak
  
  babaya döndü bu karanlık kaygı büyüyor
  gövdemden çıkıp bir çıplaklığa yerleştim
  insan insan damlıyorum zamandan dışarı
  bitersem hiçliğe asılı bir imge olacağım
  ki patlarsam adıma “hayat” desinler
  bir ağaçtan tek başına terlemiş bir kurt
  geçmişsiz ve yarasız yaşasınlar
  benim kalbimi insana karıştırmasınlar
  
  babaya döndü bu karanlık annem azalıyor
  önümü yokluyor sütün ar’ından düşüp
  çarmıha eğilip gösteriyorum arkamdaki boşluğu
  orada üvey bir adam bağırsaklarımdan
  ağzıma akıyor döllerini kanatarak
  “ağzım” diyorum anne ağzımı öpme
  aşkımın kirini düşürme şeytanın rahmine
  o kirden ne sana hayat, ne de bana ölüm
  
  annem her gece adına “oğul” dediği yarım bir kızla
  iki kulağın ete değdiği o ilk anı o ilk nefesi
  bölüyor ters akan bulanık sulara
  siyah beyaz bir fotoğrafta bir gelinlik
  damat altı ay sonra çıkmış kareden ben karındayken
  çıkmışlara bölüyor yazımı altılara
  ruhuma dokunmuş dokunacak herkesi
  söküyor artık bir yere akmayan nehrimden
  
  babaya döndü bu karanlık kaygı büyüyor
  bir düğümün içindeki içimde ah içim
  bir yanı çocuk bir yanı saçları sırtında kaçak
  göğsümden düşsün diye lanetli kadın muradı
  terk edildiği yerlerden bir yarımı terk edip
  başım eğik, ruhum pişman, dönüyorum kendime
  ama birleşmiyor oğul ile koca, çocuk ile tanrı
  yanıyor yataklar, eriyor kasıklarım
  
  babaya döndü bu karanlık annem azalıyor
  gövdemden çıkıp yerleştiğim bu çıplaklıkta yeni bir gövde
  kalbim kendinin ortasında bir timsah atası durmuyor
  zaman dar etime, zaman yokluğa cimri kara delik
  yoruldum ol’maktan, ey ölüm! ey şairlerin kurt tanrısı!
  ey gerçeğe ve korkuya sığmayan imge
  beni bu lekeden al, sonsuz kire karıştır
  kurusun ağaç köklerinde
  karanlığında çoğaldığım babam!