midye dolmayı denizden pilavıyla çıkıyor sanmak

• ampulü ediz hun buldu zannetmek....bu adam neden filmlerde oynuyor diye düşünmek....
  
  kola şişesi üzerinde depozitolu yazısını bir aroma zannetmek....depozitosuz yazıyorsa almamak....
  
  (bkz: işte bunlar hep zannetmek)
• çocuk olmanın bazı dezavantajları var.
  
  kaç yaşındaydım bilmiyorum, akşam tv'de sevdiğim programı beklerken az sonra diye reklamı çıkmıştı, anneme az sonra ne demek diye sorduğumda yarın demek demişti.
  
  amaç benim erken yatmamı sağlamak ise de ayıp be böyle mi yapılır yani!
• (bkz: midye dolmayı denizden pilavıyla çıkıyor sanmak) başlığını (bkz: çocukluk dönemi sanrıları) başlığı sanmak.
• yaran başlıklardan biri olmaya adaydır.
  
  ben de hep zafer turizm'i komşunun oğlu zafer abinin sanırdım.
  
  bu arada zafer abi dinlenme tesisinde çalışıyordu.
  
  düzeltme: düzeltme
• renault 9 broadway'in merkezini kilit sistemini, kapıları açan düğmede gözüktüğü gibi sanıp o tuşa basılınca 4 kapının da ardına kadar açılacağını düşünmekle eşdeğerdir.
  
  arabayı ilk aldığımız günün akşamı o anı beklerken yolda uyuyakalmıştım; o anı kaçırdığımdan dolayı beni eve taşıyan babama "bütün kapılar açıldı mı?" diye heyecanla sorup babamın o yorgunlukla neyi kastettiğimi hâliyle tam anlayamayıp "ee evet açıldı?" demesi ile mutlu mesut uyumaya devam etmiştim. bir sonraki araba yolculuğuna çıkarken bütün kapıların açılmadığını, sadece kilitlerinin açıldığını görüp yaşadığım saçma hayal kırıklığını anlatamam.
• midyenin uhuyla yapıştırıldığını sanmakla benzerdir.^*
• köpek balığının da havlamadığını söylerseniz düşüp bayılırım yemin ederim
• (bkz: çocukken öğrenince ufku iki katına çıkaran şeyler)
• tarhanayı ağaçta yetişen bir bitki sanmaktan hallicedir.
• 8-9 yaşlarındaydım, ilk defa akdeniz tarafına tatile gidiyorduk. yolda annem, tarlaların yanında durmak istedi ve benim de onunla gitmemi söyledi. ayçiçeği tarlasıymış, ilk defa görüyordum hayatımda. annem, güneşe doğru başlarını çevirecekler , 'bak otur'dedi. hepsi birden, milyonlarca(!) ayçiçeği başını aynı yöne çevirdi, çok etkilendim. arabaya döndük, tam oturdum ki, annem kucağıma bir tanesini bırakıverdi. ortasında onlarca çekirdek olduğunu, çekirdeklerin burada geldiğini görünce( sanırım ne yapacağımı bilemeniş olmalıyım ki) ağlamaya başlayıp, fırlattım ayçiçeğini.
  annemin gülüşünü hiç unutmam. size okulda ne öğretiyorlar demiştiler.( ayçiçeği değil heralde anacum)