my arms your hearse

• biten her $arkinin son kelimesinin bir sonraki ba$layacak olan $arkinin adi oldugu opeth albumu.
• comus'un first utterance albumundeki sarki sozlerinden biri. tamami soyledir: "as i carry you to your grave, my arms, your hearse." opeth de bundan alinti yapmistir.
• efsane sözleri vardır:
  
  prologue
  a morning in magenta, the petals fed from the dew. she held her breath for a moment, to pause off the stream. still clinging to vast, old memories. and i would marvel at her beauty, playing through the rain. the coffin is beautifully engraved. stained by soil, symbols of death. all of which are stared upon, with porcelain eyes it seems. some spoke, and it was my turn to go. in death entwined, i could not believe. but it hangs around my neck. a soft breeze passed me by, somewhat warmer for a second. i knew it was the coming of spring, thus our april etheral.
  
  april etheral
  it was me, peering through the looking-glass. beyond the embrace of christ. like the secret face within the tapestry. like a bird of prey over the crest. and she was swathed in sorrow, as if born within its mask. her candlelight snuffed, the icon smiled. emptiness followed by her wake. i could clasp her in undying love. within ghostlike rapture the final word was mine. she faced me in awe. ´twas a token of ebony colour. embodied in faint vapour. wandering through april´s fire. compelled to grasp and to hold the one that was you. i will endure, hide away. i would outrun the scythe, glaring with failure. it is a mere destiny i thought, a threshold i had crossed before. the rain was waving goodbye, and when the night came the forest folded its branches around me. something passed by, and i went into a dream. she laughing and weeping at once: "take me away". i don't know how or why, i´ll never know when.
  
  when
  red sun rising somewhere through the dense fog. the portrait of the jaded dawn who had seen it all before. this day wept on my shoulders. still the same as yesterday. this path seems endless, body is numb. the soul has lost its flame. walking in familiar traces to find my way back home. so there i was. within the sobriety of the immortals. a semblance of supernatural winds passing through, the garden sighs, flowers die. the gate was closed that day, but i was bound to carry on. she could not see me through the windows. in dismay, strangest twist upon her lips. graven face, she said my name. once inside i heard whispers in the parlour. the gilded faces grin, aware of my final demise. and i cried, i knew she had lied. her obsession had died, it had died. when can i take you from this place? when is the word but a sigh? when is death our lone beholder? when do we walk the final steps? when can we scream instead of whisper? when is the new beginning, the end of this sad madrigal.
  
  madrigal
  our abode ´mongst the stars is waiting, long enough for our last breath of life. you stare at nothing, right through me, at times resembling the devil's concubine. and me, i am the idol that would long to caress our eyes until they would open no more. i would comfort you if i only could, but as we all know by now...i am just thin air. unaware as you are of my presence, you are losing yourself. hiding within the amen corner.
  
  the amen corner
  white summer. so far i have gone to see you again. hiding your face in the palm of your hands. finding solace in the words i do despise. you snatch at every sound. and even though you believe that i am shackled within death, memories are tainted with paleness. crestfallen still. those eyes...empty like a barren well. it was the only task i would undertake. to reap the harvest that was mine. the seed that had sprung into a florid meadow, and left me helpless in your embrace. the bond we never spoke of, once stark and enticing, now slowly smoldering to dust. the celestial touch, from grey to black. a fathomless void enclosing. unwritten secrets beneath the cobwebs. i can not endure. and so i rose from my sleep. the moon turned away its face. overture of the long, black night begins...something you said: "eerie circles upon the waters". until now we have shared the same aura. my ashes within your hands. my breath in the sepulchral mound. you know that your night is my day. the final spark that blew life into me, the demon of the fall.
  
  demon of the fall
  silent dance with death. everything is lost. torn by the arrival of autumn. the blink of an eye, you know it's me. you keep the dagger close at hand. and you saw nothing. false love turned to pure hate. the wind cried a lamentation before merging with the grey. demon of the fall. gasping for another breath. she rose, screaming at closed doors. seductive faint mist forging through the cracks in the wall. i shant resist. in tears for all of eternity. she turned around and faced me for the first time. run away, run away. just one second, and i was left with nothing. her fragrance still pulsating through damp air. that day came to an end. and she had lost in me, her credence.
  
  credence
  deserted again. you speak to me through the shadows. walking in closed rooms, using cold words. captured by the night. the yearning escapes from my embrace. strange silhouettes whisper your thoughts, scream your sadness. and they all turned away, unable to face more of this death. credence in my word. written in dust, tainted by memories. i confess my hope, recognize my loneliness. your laughter weeps the truth. push me into corners. confirming the epitaph of my soul and displaying the once unknown karma.
  
  karma
  and as they say, grief is only able to possess. the rotting body clad in ancient clothes is left behind with a wave of the hand. i have gone away. the bed is cold and empty. trees bend their boughs toward the earth. and nighttime birds float as black faces. it was the hand reaching out through the mirror. unknown and scarred by life...the luring eyes, you had never seen. you have nothing more to find. you have nothing more to loose. the cold season drifts over the land. they huddle in the brown corners. some would settle for less. the castles were all empty, asleep. long awaiting their king. beckoning round the bend. amidst the forest one would hear that i had been there. draped within a fate i could not change, and always welcoming winter´s epilouge.
  
  epilouge
  there it was. the final destiny. a sunrise that never came, still the night lamp that never faded away. farewell was the word, and the afterglow was the brave morning. rising and telling everyone about the beauty of its prologue.
• müzik dahileri tarafından özenle yapıldığı belli olan, her şeyiyle mükemmel bir albüm. özellikle sözlerin, müziğin ve vokalin uyumu inanılmaz.
• bu aralar çok fena halde opeth gazındayım. aslında 10 seneyi geçmiştir opeth'le tanışıklığım herhalde. forest of october ile başladıydı kendisine olan sevgim, o yüzden ilk albümleri dinledimdi zaten eskierde, orchid olsun, still life olsun vesaire. ama benim kafam bir dönem sonra nedense blackwater park'a çok fena takılmıştı ve ilk albümleri bir iki kere dinledikten sonra gece gündüz blackwater park dinler oldum. sonra ghost reveries, watershed falan derken yalan olmuşum.
  
  neyse geçen gün ghost reveries furyasından (ve watershed ile heritage furyalarından sorna) "oha lan ben uzun zaman oldu blackwater park dinlemeyeli" deyip onu dinleyip "ohh be özlemişim" dedim kendi kendime. sonra düşündüm bi baktım, resmen benim orchid dinlemeyeli senelerim olmuş. gaz oldum açtım bi de orchid dinledim. sonra daha da gaz oldum still life dinledim falan derken, bugünümün konusu da my arms your hearse oldu işte. (!)
  
  tam şu anda dinliyorum da. karar verdim, opeth'in kesinlikle başarısız albümü yok. yani aralarından en mesafeli durduğum (still life ile birlikte) 2 albümden biriydi eskilerde. kafamda nedense kötü bir izi kalmış, ama şimdiki müzik bilgim ve kulağımla dinlediğim zaman bir baş yapıt olduğunu farkediyorum. kesinlikle kaçırılmamalı. şahane şahane albüm.!
• o nasıl bir giriş, nasıl bir gelişme, nasıl bir sonuç. aferimlik, pekiyilik bir kompozisyon gibi albüm. metal tarihinin en karanlık en coşkulu 50 dk'larından biri..
• opeth'in melodi ağırlıklı olan ilk iki albümü orchid ve morningrisea nazaran çok daha riff ağırlıklı olan ve bu değişik tarzı nedeniyle opeth dinleyicilerini - daha doğrusu opeth'in ilk iki albümünü önceden dinlemiş olanları - oldukça şaşırtan albüm... ancak buna rağmen kanımca opeth'in en iyi 3 albümünden biridir...
• albümün teşekkür bölümünde 'bu albümün kaydedilmesinde bize yardımcı olduğu için "opeth hayaleti" ne teşekkürler' gibi tuhaf bir cümle vardır.
  
  diğer tekinsiz opeth albümleri için (bkz: still life) bu albümün ilk şarkısında gaipten gelen bir öksürük sesi olduğuna dair yemin eder opeth üyeleri. albümde de kayıtlıdır bu ses.
• opeth'in yaptığı en iyi şey olma ihtimali yüksek albüm. prologue'dan epilogue'a müthiş bir hikaye anlatır, bir solukta dinletir kendisini. güçlü ve kompleks rifflerin arasına akustik pasajlar çok iyi yedirilmiştir. albümün yükselişleri ve düşüşleri çok çok iyi bir şekilde ayarlanmıştır, her bir melodi olması gereken yerdedir. madrigal gibi büyüleyici bir enstrümantali de barındırır içinde. diskorda dayalı riffler ve melodiler şarkıları daha da güçlü ve yoğun hale getirir. anlattıklarımın çoğu hemen hemen tüm opeth albümleri için geçerli şeyler aslında, ancak my arms your hearse bir başkadır yine de.
  
  bir de şahsi fikrim olarak eklemek istediğim son bir şey var. etrafımdaki herkes heritage ve pale communion'u beğenirken neden ben beğenemedim acaba diye düşünüyordum. dün my arms your hearse'i baştan sona dinledikten sonra bir de cusp of eternity açayım dedim. şunu rahatlıkla iddia edebilirim ki, hele mayh'teki clean vokalli müthiş akustik pasajlar falan bir köşede dursun; bu albümdeki distortion'un davulların abandığı andaki herhangi bir brutal çığlık bile son iki albümün tamamından daha fazla duygu yüklüdür. işte heritage'in ve pale communion'un kaybettiği nokta da burası. tamam teknik, progresiflik falan eyvallah da her iki albümün de geneline yayılan bir olmamışlık, çiğlik hakim. nereden niye girdiği belli olmayan, şarkıya entegre olamayan "hocamm bak bak nası kayıyo parmaklarım gitar klavyesi üzerinde örümcek gibi" temalı sololar var. halbuki my arms your hearse'e baktığınızda teknik olarak belki de o kadar mükemmel olmayan ama şarkının duygusal gidişatına çok güzel bir şekilde uyan sade ve anlamlı sololar görüyorsunuz. hani opeth'ten zaten ikinci bir my arms beklentim yok da, hiç değilse konserlerde bu kadar ihmal etmeseler keşke bu magnum opusu.
• bu benzetmeyi yaptığım için sonsuza kadar kendimden nefret edeceğim ama, tam bi "perdelerimi kaldırdığımda da kedi gibi bir insanım" albümü değil mi bu ya. üstelik agresif ve kompleks de. ^*
  
  ilk bakışta diyorsun ki abi bu adamlar kahvaltıda çiğ domuz kalbi yiyip yanında da keçi kanı içiyorlar herhalde. birkaç kere dinleyip albümün içine bir giriyorsun bambık gibi, kollarında mayıştırıyor insanı, dinginliği ile sarhoş ediyor.