nergis

• benim için oldukça hüzünlü bir çiçektir artık. keşke böyle olmasaydı dedirtecektir hayatımın geri kalanında.
• güzelliğine rağmen bana huzur değil de hüzün veren çiçek.
  minik yapraklarını incitmekten korkar şekilde sevmek, toprağını temizlemek, sohbet etmek doya doya ve iyi bir sırdaş olduğunu bilerek.
  yakıcı güneş altında tüm gücüyle dik duruşuna rağmen yine de bazı yapraklarının solgun ve bitkin görünmesi üzerine canını acıtmadan su içirmek bu hüzne...
  
  ne kadar uğraşırsam uğraşayım saksıdaki diğer çiçeklerimin arasına karışmayı hep reddetti. sevdiklerimin sonsuz uykuya yattığı yerlerde
  kendine ait bir yer buldu ve daima orada kaldı. bana hep özlemi, hasreti, bağlılığı, korkularımı, umutlarımı, göz yaşlarımı anımsattı.
  gördüğüm anda yüzümde acı bir tebessüm oluşuyor hep. yine de seviyorum bu güzel çiçeği.
  ama korkuyorum hem de çok...
  ölümü hatırlatıyor bana. sevdiklerimi kaybedeceğimi hatırlatıyor.
  bir gün o çok sevdiğim insanlar derin ve sonsuz uykuya daldığında ben bu keder içinde kaybolup giderken o yine onların yanıbaşında yapraklar mı açacak. mutlu bir şekilde büyüyüp baharı mı getirecek onlar üzerine.
  bu dünyada güzellik göremeyenleri, uykusunda mı güzelliğe kavuşturacak?
  iyi mi kötü mü bilemiyorum. sanırım ben acılar içinde boğuşurken onun büyüyüp renk renk açmasını dostluğumuza yakıştıramayacağım kendimce. ama şimdiden hatırlatıyorum kendime hep. herkesin ve her şeyin doğası, görevleri ve amacı farklı. onun öyle yapması gerek, onun serpilip çiçekler açması gerek. kızamam.
  belki şimdinin aksine mutlu olurum. hiç birini yalnız ve renksiz bırakmaz ve onları da mutlu eder belki...
  yine de beni çok yaralayacak, biliyorum.
  tek temennim bu karamsarlık içindeki sonsuz boşlukta kaybolmamam. kaybolmayıp, gidecekleri daima yüreğimde yaşatmam.