no life without you

• spartacus blood and sand derim,
  sura derim,
  joseph loduca derim;
  baska da bir sey demem.
  
  https://www.youtube.com/watch?v=cu-4-aozlti
  
  esantiyon:
  
  http://www.box.net/shared/3l7eh69p7a
  
  [nizam-i edit]:
  youtube linkini yeniden tırtıkladım da biraz.
• her dinleyişte farklı alemlere götüren harika bir joseph loduca şarkısıdır. spartacus soundtrackleri arasında yer almaktadır. başka bir şaheser için;
  (bkz: i have done a terrible thing)
• asla duymak istemediğim bir kaç parçadan birisi. lanetli gibi sanki. hangi ruh halinde olduğunun hiç bir önemi kalmiyor kulağına çalındıktan sonra, her seferinde aynı yere götürüyor. zamanda yolculuk gibi. senin yazacağın eserin amına koyim joseph loduca.
• son 3 yılda media player sayacına bakılırsa 4264 kez dinlemiş olduğum müzik ve sanat şaheseri.
  
  geniş müzik arşivimin en göz yaşartıcı iki üç parçasından biri.
  
  dinleyeni ve hissedeni spartacus'ün intikamını almak için harekete geçmek veya insanlığın acılarından uzaklaşma maksadıyla inzivaya çekilmek arasında bir seçim yapmaya zorlar.
• ne zaman dinlesem tüylerim diken diken oluyor. gözlerim yaşarıyor. üzülüyorum. sadece spartacus'e ve sura'ya da değil, ölen herkese üzülüyorum bu ağıtla. insanı çok kötü yapıyor bu.
  ve arka arkaya dinlenmemesi, fakat insanın nefsine yenilip amına koyana kadar dinleyeceği çok güzel bir şey.
• her dinlediğimde bu zamandan sonra asla bu kadar büyük bir aşk yaşanamayacağını düşünüp kederleniyorum insanlık için. ben destansı aşk konusunda bu zamandan ümidi kestiğim için kendi inancımın ağıtı gibi geliyor belki de bana. kurgu murgu olabilir ama ona rağmen insan sevecekse öyle sevmek istiyor, öbür türlü zaten anlamı yok.
• spartacus blood and sand deyince different sword ile birlikte ilk akla gelendir. yaşanmamışlığın derin bir ezgisi... no life without you diyor çünkü, ve o yok, hayat da yok; spartacus var. ama sura o'na böyle hitap etmezdi!
• yarattığı his ile şarkının adı mükemmel bir uyum içinde.
• spartacus war of the damned'in finalinde çok farklı bir versiyonu vardı. her dinleyişte farklı hisler uyandırıyor insanda. sanırım bu kadar etkili olmasının sebebi andy whitfield.
• adamı resmen vuruyor. istersen dünyanın en mutlusu ol o an, bu şarkıyı dinledikten 2 dakika sonra ruh gibi oluyorsun.
  
  ayrıca war of the damned finalinde çaldığı an, üzerine o görüntüler de eklendiğinde bünyeyi baya sarsıyor.