octavio paz

• ''ne uykudayız, ne de uyanık:
  biziz, başka bir şey değil işte.''
  
  demiş ve bizi derin düşüncelere itmiş şair.
• "burjuvaların bünyesi şiirin sindirimi için elverişli değildir" buyurmuş kişi, düşündürüyor.
• "modern insan tamamen uyanık bir şekilde düşündüğünü sanıyor. ama onun bu uyanık düşünüşü, işkence odalarının aklın aynalarında sonsuzca tekrarlandığı bir kâbusun labirentlerine sürükledi bizi."
  
  2016 metis ajandası'na teşekkürler..
• octavio paz'ın şiir içinde şiirleri bulunan riprap isimli başyapıtı.
  
  çiçek
  
  ağlama, çengel, diş, ulumalar,
  etobur hiçlik, çalkantı,
  hepsi yok olmakta bu basit çiçeğin önünde.
  
  o kız
  
  her gece iner kuyuya
  ertesi sabah ortaya çıkar
  kucağında yeni bir sürüngenle.
  
  biyografi
  
  ne olabileceği değil,
  ne olduğuydu önemli olan:
  ölmüştü işte.
  
  geceleyin çanlar
  
  gölgelerden dalgalar, körlük dalgaları
  alev alev yanan bir alında:
  düşünceme su dökün, boğun onu!
  
  kapıda
  
  insanlar, sözler, insanlar.
  duraksadım:
  yukarıda orada, yalnız ay vardı.
  
  bakış
  
  kapatınca gözlerimi kendimi gördüm:
  uzam, uzam
  bulunduğum ve bulunmadığım yerde.
  
  peyzaj
  
  böcekler tükenmezcesine çalışkan,
  atlar güneş renginde,
  eşekler bulut renginde,
  bulutlar, ağırlıksız kayalar,
  dağlar, eğik gökyüzü gibi,
  bir ağaç sürüsü su içer derede,
  tümü de orada, orada olmaktan hoşnut
  ve burada biz
  kızgınlığın yıpratmadığı, nefretin
  aşkın ve ölümün yıpratmadığı
  insanlardan değiliz.
  
  okuma yazması olmayan
  
  kaldırdım yüzümü gökyüzüne,
  o eskimiş harflerden oluşan dev taşa,
  ama yıldızlar tek bir söz söylemedi.
  
  çeviri: ali cengizkan
• gitmek ve gelmek arasında
  gün gitmek ve kalmak arasında sallanır,
  aşık olmuş kendi saydamlığına.
  dairesel öğleden sonrası şimdi bir körfezdir
  dünyanın sarsıldığı hareketsizlikte.
  
  herşey görülebilir ve herşey kaçamaklı,
  herşey yakında ve dokunulamaz.
  
  kâğıt, kitap, kurşun kalem, cam,
  dinlenir adlarının gölgesinde.
  
  zaman zonklayan şakaklarımda tekrar eder
  aynı değişmeyen kan hecesini.
  
  ışık kayıtsız duvarı çevirir
  hayalet gibi bir yansımalar tiyatrosuna.
  
  ben ortasında bulurum kendimi bir gözün,
  gözetleyerek kendimi onun boş bakışında.
  
  an dağılır. hareketsiz,
  kalırım ve giderim: bir duraklamayım.
• 1990 yilinda nobel edebiyat odulunu almis olan , meksika'nin onde gelen sair ve deneme yazarlarindan olan octavio paz, 1914 yilinda dunyaya gelmistir.
  1931 yilinda barandal, 1933 yilinda cuadernos del valle de mexiko isimli dergileri cikarmistir.
  ilk siir kitabi luna silvestre 1933 yilinda yayimlanmistir.
  1937 ispanya ic savasi sirasinda politikayla ilgilenmeye baslamis ve el popular isimli isci gazetesinde yazmaya baslamistir.
  1943-45 arasinda newyork'ta, 1946-51 arasinda paris'te yasamistir.
  meksika hukumetinin 1968 yilindaki bir ogrenci eylemini kanli bir sekilde bastirmasini protesto ederek hindistan buyukelciliginden istifa etmistir.
  
  turkceye yalnizlik dolambaci olarak cevrilen denemesi en dikkat cekenler arasindadir..
  yay ve lir, gunes tasi, uzak komsu da turkceye cevrilmis olan siir kitaplaridir..
  
  su dizesiyle de siirin guzel bir tanimini yapar; " yolculuga cagri, yuvaya donustur siir"
• “some cry with tears; others with thoughts.”
  — octavio paz
• "dün gece
  yatağında
  üç kişiydik: ay, sen ve ben."
• 1990 nobel edebiyat ödülünü kazanmış meksikalı şair. 3 sene önce öldü.
• şarkı söylemeye çalıştı
  anımsamamak için
  yalanlardan oluşan gerçek yaşamını
  ve anımsamak için
  gerçekler üstüne yalan söyleyen yaşamını.
  
  octavio paz