olsan da bir olmasan da bir

• artık görünmüyor mevsimde hüzün
  bulutlar bir garip rüyaya dalmış
  ufukta güneşi ağlatan yüzün
  bir mülteci gibi tenhada kalmış
  toprak yandı gülüm; çeşmeler zehir
  şimdi bilsen de bir, bilmesen de bir
  
  kaç kere çağırdım seni öteden
  turnalar uçurdum gittiğin yere
  bin parça eyledin kalbimi neden
  ruhum bir başına düştü göklere
  bana tebessümle bakıyor kabir
  şimdi gülsen de bir, gülmesen de bir
  
  derdimin yangını sardı gölgeni
  bir mahkûm kanıyla aktı izlerin
  deniz ölesiye severken seni
  neden gemileri yaktı gözlerin
  yıkıldı yolunu bekleyen şehir
  şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir
  
  yağmurun inceden yağdığı yerde
  açan gül acıyı damıtır solar
  ağustos böceği düşünce derde
  içine kuşların sevdası dolar
  ölü bir mahzene gömüldü kibir
  
  artık sevsen de bir, sevmesen de bir
  çatladı en kavi yerinden tohum
  kıvılcım düşürdü sulara gonca
  her akşam ölümü koklayan ruhum
  seni de kuşanır hakan olunca
  bu yerde bilinir destan-ı kebir
  
  şimdi kalsan da bir, kalmasan da bir
  zaman ki, ardımda pervane şimdi
  mekân defineler döktü yoluma
  fırtınadan umut bekleyen kimdi
  söyle, deniz neden gömüldü kuma
  zindan çöktü gülüm; kırıldı zincir
  benim olsan da bir, olmasan da bir
  
  nurullah genç
• (bkz: yokluğun varlığın bir)