paragraf başı

• canım şair didem madak'ın, ah'lar ağacı kitabındaki son şiirdir bu. neden son şiirdir ve neden adı paragraf başı'dır düşünmek gerek üzerinde. internette dolanan bu şiirin kopyalarına itibar etmeyiniz. harfler eksik, imlalar yanlış, hatta iki adet dize bile alınmamış, niye ki? kalbinden, beyninden, ömründen çalıp kopardıklarını şiir eyleyip bizle paylaşan şaire, şairlere ayıp olmuyor mu biraz, neden bu özensizlik? hayır, dikkatinizi ve saygınızı göstermeyip, özenmeyecekseniz şiirle işiniz ne, başka şeyler paylaşsanıza? neyse, başka bir bahis bu. şiir söylesin lafın hasını, susalım biz;
  
  "bir roman yazmaya başladığım o gece için...
  
  yalnız bırakma beni bu paragrafın başında
  bu boşluğu bir masal doldurmaz
  kanalizasyondan fırlar bir cadı,
  başını engizisyona çarpar.
  ölürüz belki ikimiz de ucuz bir aşk romanının sonunda.
  patlamış mısıra benzerdi senin mısraların
  ısınır ve patlardı
  beyaz çiçekler açardın sonunda
  bahar dallarının hatırına beni anla.
  
  küçük bir tırtıl gibi büzüştüm yatağımda
  hep böyle uyudum yıllarca
  sanırdım,
  bir gün doğuracak beni bu yatak
  son ve o en büyük sancıyla
  sanırdım
  tanrı bırakmış beni kocaman parmağıyla
  bu yumuşak çiçeğin ortasına
  içimde bir kedi durmadan oynardı
  parmak kızın dna sarmalıyla
  alice’den çalıntı gözyaşlarım
  çiğ taneleri olurdu sabahları yastığımda.
  ömrüm geçti bir çiçeğe benzemekle
  hangi hayat süslendi senin için bu kadar.
  su getirdim perilerine küçücük avuçlarımla
  beni anla.
  
  kurşun kalemin hatırına beni anla
  razıyım uçsun bu şiir silgi tozlarının kanatlarında.
  toprağın seviyesine ineceğim
  anlamalı beni mezarım da
  bir uyağa takıldım, düşmeye razıyım
  artık beni anla.
  
  annemin bir şiir defteri vardı
  yaprakları gitgide sarardı
  hep sararan bir şey olarak kalmışsın aklımda.
  sanırdım
  bu dünya karaciğerinden hastadır
  sanırdım
  boyama sarışın bir kadındır zaman
  hep hayatını anlatır.
  eski bir şiirsin sen, unutulursun, unutma
  dekolten fazla kaçmasın aman,
  ayıplarlar sonra anadolu yakanı kapa
  konuşma, konuşmak istemezsen
  ben konuşurum tavanda koşuşan ışıklarla
  hep aynı şeyi söylerim
  beni anla.
  
  yeni bir şarkıya başla
  hem şarkı dediğin şarttır yaşamaya
  şarka gittin geldim ardından
  hatırla orada fıskiyesi dönen havuzlar vardı.
  kalabalık avlular, yüksek duvarlar
  başımız döndüydü hatırla
  sürmeleri ne karaydı kadınların
  herkesi bir yere sürer ya dünya
  gözlerine sürülmüştü orda kadınlar.
  belki sen yoktun orda
  güller vardı.
  ben bir şair olarak güllerden bıkmamıştım daha,
  ba ‘su ba’del mevt
  hayata daha çok vardı
  beni anla.
  hatırla tavus kuşları vardı
  aşık olunca kanatlarından mavi güneşler doğardı.
  ben doğmamıştım daha hatırla.
  bir teleğini senin için saklamıştım
  bak, işte burada.
  susan kadınlar vardı
  ben susamamıştım
  ama herkes içmişti.
  belki de sen yoktun orada.
  
  aklımın taş kaldırımlarında dolaşırdı adamlar
  ayak seslerini dinlerdim
  perdem aralıktı, ışığım açık
  nedendir diyordum durmadan
  insanın derisine bu kadar güzel bir resim çizmiş allah
  sanırdım
  allah olmasa çöpten adamlar gibi yakışıksız çıkardık
  fotoğraflarda.
  ağlamıştık
  boyalarımız aktıkça ferahlamıştık hatırla
  gözyaşlarımız siyahtı
  sanırdım
  yanağımın sıcağına göç ediyor kırlangıçlar
  beni anla.
  geçti ömrüm iklimden iklime
  yuva yaptım kaç paket cigaranın bacasında
  yorgunum, kahvem çamur gibi
  batmaya da razıyım, artık beni anla
  yeter ki sen beni
  hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma."
• didem madak'ın ah'lar ağacı (2002) kitabındaki son şiiri paragraf başı, sona başı koyuyor ve kuyruğunu yiyen yılan gibi sonsuz döngüye hamle yapıyor:
  
  "sürmeleri ne karaydı kadınların
  herkesi bir yere sürer ya dünya
  gözlerine sürülmüştü orada kadınlar.
  belki sen yoktun orda
  güller vardı.
  ben bir şair olarak güllerden bıkmamıştım daha,
  ba'su ba'del mevt
  hayata daha çok vardı
  beni anla."
  
  (bkz: ah'lar ağacı/@ibisile)
  (bkz: ba'sü ba'de'l-mevt/@ibisile)
  (bkz: daktilo kız)
  (bkz: yaz kızım)
  (bkz: dikte etmek)
  (bkz: aç parantez)
• didem madak'a ait ah'lar ağacı kitabının son şiiri. paragraf başı'nın kitaptaki son sesleniş oluşu oldukça düşündürücü aynı zamanda.
  
  beni anla*
  hüsnü arkan etkisiyle daha da bir güzel olmuş.
  
  ölürüz belki ikimiz de ucuz bir aşk romanının sonunda.
  
  (…)
  
  su getirdim perilerine küçücük avuçlarımla
  beni anla.
  
  (…)
  
  annemin bir şiir defteri vardı
  yaprakları gitgide sarardı
  hep sararan bir şey olarak kalmışsın aklımda.
  sanırdım
  
  (…)
  
  yorgunum, kahvem çamur gibi
  batmaya da razıyım, artık beni anla
  yeter ki sen beni
  hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma.
• bu şehirdeki hayatımın son şiiri. buraya dair hatırlayacaklarımda izi kalacak.
• "bir çiçeğe benzemekle geçti ömrüm
  beni anla."
• paragraf başlarında bir parmak başı kadar boşluk olması gerektiğinden, ilkokulda öğretmenlerin yazdırırken her paragraf başında yineledikleri söz.
  
  bizimki buna zaman zaman "parmak başı" da derdi.
• …
  yorgunum, kahvem çamur gibi
  batmaya da razıyım, artık beni anla
  yeter ki sen beni
  hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma.
  
  didem madak şiiridir.
  
  “ömrüm geçti bir çiçeğe benzemekle
  hangi hayat süslendi senin için bu kadar”
  
  laleye benziyorsun dedi bir beyefendi yakın zamanda ve alegorisini de açıkladı. çoktandır bu denli orijinal bir iltifat duymamıştım.
  galiba evet bir çiçeğe benzemekle geçiyor ömrüm. ne zaman bir romanın başkarakteri olmak istesem o çiçeği öldürmeyi göze alamadığım için akışı bilinçsizce mahvediyorum. suçlanmak değil anlaşılmak isterdim. belki karşı taraf da anlaşılmayı bekliyordur. herkesin diğerini beklediği bir akış.
  kendini sunmak zor. kibir biraz, alışmışlık kendi başınalığımıza. “hangi hayat süslendi senin için bu kadar” yine de “yeter ki sen beni hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma”
• hüsnü arkan'ın “beni anla” adlı şarkısı sayesinde yeniden okuyup daha da etkilendiğim didem madak şiiri.
  
  “…
  beyaz çiçekler açardın sonunda
  bahar dallarının hatırına beni anla
  …
  bir uyağa takıldım, düşmeye razıyım
  artık beni anla
  …
  yorgunum, kahvem çamur gibi
  batmaya da razıyım, artık beni anla
  yeter ki sen beni
  hiç yazamayacağım bir romanın kollarına atma.”
• bahar dallarının hatırına beni anla'