pierre reverdy

• mucize
  
  başını eğmiş
  kıvırmış kirpiklerini
  
  ağzı dilsiz
  lambalar yanmış
  bir işim var yalnız
  unutulan
  kapılar açılacak nerdeyse,
  içeri girmeyeceğim ben
  her şey bu kapının ardında
  konuşulur
  
  ve ben diyebilirim
  kaderim bitişik odadaki oyunda.
  
  cev: abdullah riza erguven
• sürrealizm'in yanında aslen resim-heykel sanat ürünlerini sınıflandıran kübizm akımının da edebiyattaki en önemli temsilcilerindendir. kendi ağzından, yazdıklarının elli yıl sonrasının okurları için olduğunu söylemiştir.
  
  o çukurun önünden geçerken bir kez eğdim başımı
  kim var orada
  hangi yol bitmeye geldi buraya kadar
  hangi durdurulmuş hayat
  hani benim hiç bilmediğim
  
  o köşede titrer ağaçlar
  ürkek bir rüzgar eser
  sessizce kırışır su
  ve duvar boyundan gelir biri
  gidilir onun ardından
  
  deliler gibi koştum ve yitirdim kendimi
  ıssız yollar dönüyor
  evler kapalı
  çıkamıyorum artık
  oysa kimse beni bir yere kapatmamıştı
  
  köprülerden ve dar geçitlerden geçtim
  rıhtımlarda tozlar beni kör etti
  koca sessizlik korkuttu daha uzaklarda
  az sonra yolunu soracak birini arıyordu
  gülüyordu herkes
  ama kimse anlamak istemiyordu mutsuzluğumu
  nereye gittiğimi bilmeksizin
  yalnız yürümeye alışıyordum yavaş yavaş
  
  hiçbir şeyi bilmek istemiyordum
  ve yanıldığımda
  daha yeni bir yol açılıyordu önümde
  sonra yeniden açıldı çukur
  hep aynıydı
  hep de saydam
  ve hep de aydınlık
  bu boş aynaya bir zamanlar bakmış ve hiçbir şey görmemiştim
  unuttuğum yüzü yeniden tanıdım şimdi
  
  (cev: halil gökhan)
  
  "baharın boşlukları" adlı bu şiir 1916 yılında "oval pencere" adlı şiir kitabında yayınlanmıştır.
• yürek ki paramparça
  
  nasıl da uyarlıyor kendini
  yatak çarşaflarından ödü kopuyor
  çarşaflar çarşaflar gök mavisi
  yastıklar desen sisten buluttan
  inancını örtünmek istiyor olmuyor
  kusur işlemeyim diye içi gidiyor
  aynada budanmış ağaçtan korkuyor
  kış için fazlaca zavallı
  nasıl da korkuyor soğuktan
  aynasının içinde nasıl saydam
  öyle belirsiz ki yitip gidiyor
  zaman akıp gidiyor dalgalarından
  kanı tersine akıyor kimi zaman
  gözyaşları çamaşırlarda leke
  yeşil yeşil ağaçlar derliyor eli
  ve yosun demetleri kumsallardan
  dikenli bir çalılık inancıysa
  elleri kanayıp duruyor yüreğinin üstünde
  damla ışık kalmamış gözlerinde
  küçük ahtapotların ölü kolları gibi
  ayakları gitmem diyor denizde
  yitip gitmiş işte evren içinde
  çarpıp duruyor çatılara kentlere
  bu arada kusurlarına da kendine de
  işte bu yüzden onunçin dua edin ki
  tanrı silsin belleğinden her şeyi
  silsin kendi olma anısını bile.
• "insan kendi kendini ehlileştiren vahşi bir hayvandır." demiş.
• fransız şair. yıkılmış enkaz şiirinin ilk iki dizesi ömrümce gördüğüm duyduğum en vurucu dizelerdendir. şiiri de bırakıyorum şuracığa.
  
  yıkılmış enkaz
  
  yitirdim bana verilmiş olan gizi
  bilmiyorum artık ne yapacağım
  
  bir zaman bunun böyle gideceğine inandım
  ama artık öyle değil işte
  koşmak isteyen ama ayakları olmayan bir adam bu
  konuşmak isteyen ama başı olmayan bir kadın
  ağlamak için yalnızca gözleri olan bir çocuk
  
  yine de giderken görmüştüm seni
  çoktan uzaklaşmıştın
  bir trompet çalıyordu
  kalabalık haykırıyordu
  ve sen, ve sen dönmüyordun geri
  
  uzun bir yolumuz var daha, adım adım izleyeceğimiz
  birlikte yürüyeceğimiz adımla başlayacak
  
  parıldayan yüzünden nefret ediyorum
  bana uzattığın elden
  ve karnında da yaşlı görünüyorsun
  gittikçe bana benziyorsun
  
  hiçbir şey bulmuyorum ben dönüşümde
  hiçbir şey verilmedi bana
  her şey harcandı bitti
  
  gecede
  yıkılıp giden bir dekor parçası
• yürek ki paramparça şiirinin adı, yapı kredi yayınları tarafından yayımlanan ve tek baskı yapan kare formatındaki şiir kitabına verilmiş fransız şairdir.
  
  kitabın içeriği cemal süreya tarafından çevirisi yapılan şiirlerden oluşmakta.
  
  koleksiyonumun en nadide parçalarındandır ayrıca. seksi bir kitap.
  mevlana bu kitap için en özgün şair çevirilerinden demiştir.
  şems de onaylamıştır.
• giz'in şairi...
  
  giz
  
  çan bomboş
  dil yok kuşlarda
  her şeyin uyuduğu yuvada
  saat dokuz
  
  kıpırtı yok toptakta
  göğüs geçiriyor sanki biri
  gülümsüyor dersiniz ağaçlar
  damlalar tiril tiril dal uçlarında
  bir bulut delip geçiyor geceyi
  
  adam türkü söylüyor kapı önünde
  sessizce aralanıyor pencere